Love me harder

50. Lange nacht

#Olivia
Ik kijk toe Pedro hard de stad in rijd, alles is precies nog hetzelfde als in mijn herinneringen. Met een rotvaart tijd Pedro verder de stad door, het is natuurlijk ook bekend terrein voor hem. De plekken waar we langs rijden zijn erg overbevolkt, druk, er schijnen ook verschillende kleuren licht en harde muziek die de stille nacht niet meer zo stil houd. Wat maakt het ook uit, het is Vrijdag! We stoppen niet bij de restaurant of clubs, nee, we rijden naar de rand van de stad om vervolgens te stoppen. "Nog steeds hetzelfde huis." zeg ik met grote ogen, wanneer ik van de motor ben afgestapt en net mijn helm af heb. "Dat klopt, maar je ebt de binnenkant nog niet gezien." zegt hij lachend naar zijn telefoon waar hij wat op typt. Veel trek ik me er niet van aan, ik kan gewoon niet beschrijven hoe blij ik ben om terug te zijn, het voelt alsof ik weer thuis ben. "Geef maar." zegt Pedro, terwijl hij de helm in mijn handen van me aanneemt. Hij is dus al klaar met appen. Ik kijk toe hoe Pedro de helmen opbergt, als hij klaar is en zich weer naar me heeft omgedraaid vraagt hij grijnzend "Klaar om naar binnen te gaan?". Ik geef hem een grote glimlach en draai mijn hoofd wennetje schuin. Meent hij die vraag, ik ben klaar geboren! Lachend loopt hij het oude appartementen gebouw in, dit gebouw heeft geen lift. Het is niet zo lux als dat van Jayden, maar wel goed genoeg als je alleen woont. Snel lopen we een paar trappen, gelukkig dat ik maar 1 rugzak heb. We staan dan eindelijk voor de deur "Het is eerste wat ik doe als we binnen zijn is slapen, dit was zo'n vermoeiende dag." zeg ik kreunend. Pedro, die zijn huissleutel in het sleutelgat heeft gedaan zegt "Ik denkt niet dat dat hem zal gaan worden." met een grijns en duwt met een rotvaart de deur open. Voor ik weet wat er allemaal gebeurd is word ik naar binnen getrokken door twee al te bekende gezichten die erg enthousiast zijn, net als de andere die in het huis zijn waar ik naar binnen getrokken word. Wanneer ik binnen ben dringt het pas tot me door hoe hard de muziek staat en hoe overbevolkt dit appartement is. "OLIVIA!" roepen een paar meisjes. De twee andere meiden die me naar binnen trokken horen bij hen, want deze enthousiaste meiden zijn mijn oude dance-crew. Ze lopen op me af en knuffelen me tot ik bijna geen adem meer krijg. "We hebben je zo gemist." "Eindelijk, je bent er." en allemaal andere dingen hoor ik een paar van hen zeggen. Opeens dringt het tot me door wat er hier gaande is, iedereen, het zijn allemaal vrienden van me. Is dit voor mij? De meiden laten me los en zeggen lachend "Welcome back.". Tranen stromen over mijn wangen, net als bij een paar andere meiden. Het is niet van verdriet, in tegen stelling juist, het geluk dat ik nu voel is niet te beschrijven. "Ik heb jullie zo gemist." zeg ik, terwijl de tranen van mijn gezicht naar beneden stromen. "Dat weten we toch." zegt Pedro die een arm om mijn schouder heeft geslagen. Hij veegt wat tranen van mijn gezicht en kijkt me lachend aan. Het word me allemaal teveel, ik stort me in zijn armen en begin te huilen, huilen van blijdschap. Iedereen maakt een "aaawh" geluid en ik voel een paar klopjes op mijn rug. Pedro heeft ondertussen zijn armen al om me heen geslagen en zegt "Ze zijn hier allemaal voor jou, we houden van je." op ongelofelijk lieve toon. Snel veeg ik mijn tranen weg en kijk met nog steeds vochtige ogen naar Pedro en de rest die om me heen staan. "Dankjewel, allemaal." zeg ik zacht. "Dat is geen probleem, maar we hebben wel een leuke avond van je tegoed." hoor ik Fernando uit een hoek schreeuwen. Fernando is een goeie vriend van me, hij en een paar andere jongens waren vaak te vinden bij mij en mijn dance-crew. Meestal mixte hij de muziek voor ons. Iedereen in het appartement begint te lachen, waaronder ik. "Genoeg depressief gedaan, zet muziek wat harder." zegt Morgan a.k.a Mimi. Er word gedaan wat ze zegt, de muziek gaat harder en iedereen begint te dansen. Mimi komt naast mij dansen, net als: Adriana, Blanca, Cecilia, Maribel, Ana en Estrella. Dit is mijn dance-crew op Carmen na, die ik nog niet gezien heb. Zou ze niet komen? Ik heb al een lange tijd niet gezien, zou ze me vermijden? Wil ze niet meer bevriend met me zijn? Mijn gedachtes slaan op hol, gelukkig helpen mijn dance-crew leden met het vergeten van alles. De meiden en ik beginnen met ze allen te dansen, best dicht tegen elkaar aan, maar dat maakt niks uit aangezien ik close ben met iedereen die hier is. De muziek galmt door de ruimte dat overbevolkt is met jongeren die aan het dansen zijn. Woorden zijn niet nodig om weer hecht te worden, door zo te dansen en wat muziek lijkt het net alsof ik nooit weg ben geweest. Het voelt zo goed, maar een kleine vraag die zoveel voor me verpest. Ik kan het niet laten om het toch te vragen. "Waar is Carmen?" vraag ik schreeuwend in Ana's oor die naast me danst. Eerst trekt ze haar schouders omhoog en komt dan met haar gezicht naar mijn oor. "We hadden haar uitgenodigd. Ze is sowieso al een tijdje van de radar, ze is te druk bezig met haar vriendje." zegt ze. Wanneer ze mijn teleurgestelde gezicht ziet zegt ze weer in mijn andere oor "We hadden elkaar beloofd om nooit een jongen tussen onze vriendschap te laten komen, als zij dat doet dan was ze nooit een echte vriendin." zegt ze met een gezicht van staal. Ze heeft gelijk, altijd als we een vriendje hadden stonden onze vriendengroep nummer #1, maar Carmen ging toch altijd voor de jongens. Bijvoorbeeld als we in dezelfde club dansen met zijn allen is zij de gene die dan met een jongen gaat dansen. Niet aan denken Olivia, je bent hier en maakt er dan ook een goede herinnering van. Nadat ik mezelf wat heb opgepept ga ik gewoon verder met dansen, zonder ook maar ergens anders aan te denken.