Love me harder

12. A sleep

#Jayden
Olivia doet haar ogen dicht, ze lijkt zo vredig. Ik merk dat haar houding en greep steeds meer verslapt. Ze is vast aan het slapen. Aaah, daar komt Alex al met een doosje in zijn hand aanrennen. Als hij bij de groep is kruip ik rustig onder de handdoek en Olivia vandaan. Ze lijkt zo vredig dat ik bepaal om haar te laten slapen. Ik neem de hechting pleisters van Alex over en trek de handdoek van Olivia af. Ik zie dat de handdoek, dat we onder haar badpak hadden geplaatst zodat het niet verplaatste, helemaal bebloed was. Ik was ook helemaal bebloed, omdat we tegen elkaar aanlag. Ik trek de bebloede handdoek van haar af, zo te voelen was er wat bloed opgedroogd en was de handdoek nogal vastgeplakt. Ik deed het snel, het zag er pijnlijk uit maar Olivia geeft geen kik. Ze is echt moe zo te zien. De wond blijft maar bloeden. "Jason, kan jij de wond naar elkaar toe brengen?" vraag ik om help. Jason doet wat ik hem vraag, terwijl ik met trillende, bebloede vingers de pleister uit het doosje haal. Ik plak de eerste, tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste pleister. De wond was nogal groot. Ik kijkt naar Jason, hij begrijpt het en laat langzaam los. Zodra zijn handen ,die de wond wat samenknijpt, verslappen laten de hechting pleisters gelijk los. Ik schud mijn hoofd, ze moet naar het ziekenhuis. "Ze moet naar het ziekenhuis." deel ik de rest mee. Ik hoor Carmen wat snikken en mompelen, terwijl Carlos haar gerust probeert te stellen. De meiden die nogal verveeld op hun telefoon zitten op Conzuela na, zij zat er nogal gespannen bij en Alex die een arm om haar heen heeft geslagen. Jason en Dylan zijn de enige die luisterden, ze knikken dat ze het met me eens zijn. "Olivia wakker worden." zeg ik terwijl ik haar heen en weer schud. Ze reageert niet "Olivia wakker worden." zeg ik nu harder. Ze reageert weer niet, ik voel een walm van spanning door me heen gaan. Ik pak een fles water en gooi het over haar heen. Ze verrekt geen enkele spier "SHIT!" vloek ik hardop. Dylan en Jason komen gelijk in beweging. "Olivia, wakker worden." roept Jason, terwijl hij haar bij haar schouders heen en weer schud. "Waar is mijn telefoon?" roept Dylan wanhopig. "Hier!" roept Conzuela, en geeft hem haar telefoon zo snel als ze kan. Ik zie Dylan vlug wat intypen met een huilende Carmen op de achtergrond. "Ja, mijn vriendin heeft een open wond en word niet meer wakker." roept Dylan nogal vlug in de telefoon. "De wond bloed nog steeds." zegt hij er vlug achterna. "We zijn op het strand, Westerstrand. We wachten op de parkeerplaats." zijn zijn laatste woorden voor hij de telefoon ophangt. "We moeten haar naar de parkeerplaats gaan." zegt hij dan vlug en een paar spullen bij elkaar pakt. Zonder na te denken haal ik Olivia van de grond en ren ik met haar in mijn armen richting de parkeerplaats. Ik klim met haar in mijn armen de rotsen over. Mijn armen kan ik niet gebruiken, dus heb ik extra veel druk in mijn benen. Maar zoals zij bewusteloos in mijn armen ligt geeft ze me meer dan genoeg kracht om de rots over te komen. Ik schaaf mijn knie, maar door de adrenaline voel ik er niks van. Ik ren zo ver mogelijk de parkeerplaats op, zodat de ambulance niet zo ver hoeft te rijden en haar gelijk mee kan nemen. Ik hoor sirenes en het komt steeds dichterbij, net als Dylan, Jason, Carlos, Carmen en Alex die komen aanrennen met een paar spullen. De ambulance rijd de parkeerplaats op met een luide sirene. Er komen 2 ambulancebroeders ,die niet veel ouder zijn dan ik, de ambulance uit. Een van hen trekt een brancard uit de ambulance, terwijl de ander Olivia van me over wil nemen. Ik sta het niet toe "Ik ga met haar mee." deel ik hem mee, omdat hij toch geen keuze heeft. Ik ga hoe dan ook met haar mee. Ondertussen heeft de andere broeder de brancard al uitgevouwen. Ik leg Olivia op de brancard, die snel bij me weggetrokken word. De broeder die met de brancard aankwam trekt haar de ambulance in, terwijl de ander achter het stuur kruipt nadat hij "Je wou toch mee." naar me roep. Ik ben bij Olivia en de broeder achter in de ambulance gaan zitten. "Ga naar het ziekenhuis." roep ik naar de groep voor ik in de ambulance wegrijd. Er word een kapje over haar mond gedaan, waarschijnlijk zodat geen zuurstoftekort krijgt. De broeder pakt een schaar en knipt de badpak open, boven de wond. Ik zie aan de gezichtsuitdrukking van de broeder dat hij even schrikt, maar hij hersteld zich snel en plaatst een paar gaasjes over de nog steeds bloedende wond. Ik voel me raar, ik voel me schuldig, angstig & een beetje jaloers gelijkertijd. Ik kan er gewoon niet tegen dat de broeder haar kan redden en ik haar in deze situatie hebt gebracht. Ik kan er niet tegen dat hij haar lichaam zo kan aanraken. Ik kan er niet tegen dat hij haar zo aanraakt. Ik kan er niet tegen dat ik niet weet wat er gaat gebeuren. Ik zit zo diep in mijn eigen gedachtes dat ik schrik wanneer de broeder me vraagt "Ben je haar vriend?". Ik knik van nee, omdat ik niet weet wat we precies zijn. Ik weet niet eens wat ik voor haar voel. "Broer?" vraagt hij verder. Ik knik weer van nee. "We zijn vrienden." breng ik dan uit. Hij knikt, maar heeft een onbegrijpelijke uitdrukking. Het is ook raar, met zo'n mooie meid kan je geen vrienden zijn. "Wat gaat er gebeuren?" vraag ik een beetje in shock vanwege de slang die in haar geprikt word. "In het ziekenhuis krijgt ze een bloedtransfusie, daar is dit buisje voor." zegt hij, terwijl hij naar het buisje wijst dat hij net in haar arm heeft geprikt. "Haar wond is vies, dus die moet ook schoongemaakt worden tijdens de operatie." zegt hij bedenkend. "Operatie?" vraag ik verward. "Ja, haar wond is te groot. Om ontstekingen en complicaties te vermijden is het beter dat ze geopereerd word." zegt hij kalm, wat mij ook kalmer maakt. Niet veel later stopt de ambulance. De deur van de ambulance word geopend door een groepje mensen die de brancard de ambulance uittrekken. Ze duwen de brancard en apparaten die aan de andere kant van de buisjes zaten, mee het ziekenhuis in. Ik ren ze achterna het ziekenhuis in. Ik geef de broeders snel een blik als bedankje, een jongensding, aangezien we niet goed zijn in woorden. Ik krijg een knikje terug van de broeder die net met mij achterin zat. Ik focus me snel weer op Olivia die een kamer word ingereden, ik wil meegaan maar word tegengehouden door de klapdeuren met "operatiekamer" erop staan. Ik kijk even om me heen, ik wil weten wat er gaat gebeuren. Gelukkig komt er een zuster de gang inlopen. Ze is ook aardig jong, net als de ambulancebroeders van net. Ik loop op de zuster af, ze krijgt een flirterige glimlach op haar gezicht. Het Jaydeneffect, maar daar had ik geen tijd voor. "Mevrouw...." vraag ik terwijl ik naar haar naamplaatje zoek. "Oooh zeg maar Denise hoor." zegt ze snel met een glimlach. "Okey Denise, mijn vriendin in net deze kamer in gegaan." zeg ik terwijl ik naar de operatiekamer naast mij wijs. Ik zie dat haar glimlach gelijk veranderd na het woord "vriendin" naar een ongeïnteresseerde blik. "Weet u misschien wat er gaat gebeuren?" vraag ik haar bijna smekend. "Dit is spoedeisende hulp, ze is net binnen om geholpen te worden. Dus het is niet zeker hoelang het zal duren. Het beste wat je nu voor haar kan doen is haar informatie invullen." zegt ze nu professioneel, een hele andere manier dan net. "En waar kan ik dat doen?" vraag ik haar. "Volg mij maar." zegt ze nu weer op flirterige manier. Ze draait zich om en loopt weg, op de voet gevolgd door mij. Nu we de gang uit zijn zie ik de receptie, die uitzicht heeft op de ambulances achter een glazen wand. De zuster (Denise) gaat achter de balie zitten. Ze haalt een formulier tevoorschijn en pakt een pen, ze overhandigd me het formulier met onderzettertje en pen. "Je kan daar plaatsnemen." zegt ze op een iets te blije toon en wijst naar een stoel precies tegenover haar balie, terwijl de receptieruimte helemaal leeg was. Ik ga zitten op de plek die ze me toewees, gewoon om haar tevreden te houden (misschien heb ik haar straks nodig). Ik kijk naar het formulier, maar weet geen antwoorden op de vragen. Ik ken haar achternaam niet eens. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en bel Dylan. Het gaat niet eens 1 keer over en er word al opgenomen. "Gast, ik wou je net bellen. Waar zijn jullie?" vraagt hij vlug. "We zijn bij de spoedeisende hulp." het staat boven de balie waar Denise aan zit. "Bro, kom snel. Ik zit met een vragenlijst, terwijl ik niks van Olivia weet." zeg ik voor ik ophang. Als ik opkijk zie ik een geamuseerde Denise, ze kijkt gelijk weer op haar computer. Ik bepaal het geen aandacht te geven, ook al is ze niet verschrikkelijk om naar te kijken. Ik kijk wel naar haar, maar er zit me iets dwars. Mijn vriendin zit in het ziekenhuis en ik ben bezig met meisjes, tuurlijk zit me iets dwars. Ik bekijk de vragen nu allemaal: verzekering, allergieën, bloedgroep, huisarts, medicatie ect. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, want Dylan is net de ruimte ingelopen, gevolgd door Jason, Carlos en Carmen. "Waar is ze?" vraagt Dylan wanhopig. "Ze word nu geopereerd." beantwoord ik, het voelt raar. Alsof ik nu besef hoe erg het allemaal eigenlijk is. Dylan gaat naast mij zitten met zijn handen in zijn gezicht. Hij is er echt kapot van. Zouden Olivia en Dylan meer zijn dan alleen vrienden? Jason gaat aan mijn ander kant zitten en vraagt "Gaat het Jayden?". Ik kijk op met een hopeloze blik. Het is gewoon dat ik niet weet hoe ik me voel. Olivia en ik kennen elkaar zo kort, maar in deze korte tijd heb ik zoveel gevoelens gekregen die ik nooit heb gevoelt. Het is niet alleen dat ik bang ben dat ik haar kwijtraak door de situatie waar ze nu inzit, ik ben ook bang dat haar voor waar mijn gevoelens voor haar eindigen. Ik ben bang dat ik haar hart breek, ik weet niet eens of ze gevoelens voor me heeft. AAAAAH, IK WORD ER GEK VAN. IK WIL HAAR, MAAR OOK WEER NIET. Het beste wat ik nu voor haar kan doen is er voor haar zijn. "Jayden." Verschrikt kijk ik op. "Wat is dat in je handen?" ik kijk op en zie dat Dylan naar het formulier in mijn handen wijst. "Dat is een formulier met informatie die we graag zouden willen weten." antwoord Denise van achter haar balie. "Moet dat niet al in jullie computer staan?" vraagt Jason. "Nee, jullie vriendin is nog nooit opgenomen in dit ziekenhuis dus hebben we deze informatie niet.". Dylan pakt het formulier uit mijn handen en schrijft er een paar dingen op zoals haar volledige naam, haar allergieën, haar geboortedatum, haar adres, haar huisarts ect. Hoe zou hij dit allemaal weten, praten ze echt over zoveel dingen?
"Carmen." roept Dylan. "Kan jij misschien de overige vragen beantwoorden?" vraagt hij, terwijl hij het formulier doorgeeft. Ze knikt met haar betraande gezicht. Ze kijkt naar het formulier en haalt dan haar telefoon tevoorschijn. Ze drukt op een paar dingen en brengt de telefoon dan naar haar oor, waar het een tijdje wachtte. "Rodrigez?" vraagt ze voorzichtig door de telefoon. "Ja met mij, Carmen." zegt ze dan serieus. "Olivia ligt in het ziekenhuis en ze hebben wat vragen. Misschien dat jij ze kan beantwoorden?" zegt ze dan. Wie zou die Rodrigez zijn? Waarom belt ze hem? Waarom zou hij dit allemaal van haar weten? "Ik weet niet hoe het nu met haar gaat, maar ze word geopereerd." zegt ze dan ongeduldig door de telefoon. "Je kan haar helpen door gewoon antwoord te geven op de vragen." zegt ze kalm, wat ze niet is.
"Ja ik kan even wachten." zegt ze rustig. "Okey, wat is haar bloedgroep?" vraagt ze. Met een telefoon in haar hand en een pen in de andere schrijft ze op het formulier. "Weet het weeshuis al dat Olivia in het ziekenhuis ligt?" vraag ik aan Jason, aangezien Dylan diep in gedachte zit. "Alex en Conzuela zouden ernaartoe gaan. Hij zou me bellen." krijg ik als antwoord terug. Ik neem er genoegen mee en focus me op mijn schoenpunten. "Nee, je hoeft niet te komen. Het enige wat je zou doen als je hier was is haar een hartaanval geven." hoor ik Carmen nu zeggen. Ze klinkt nogal serieus. Ze wilt echt niet dat die gast komt. Lang kan ik er niet over nadenken want er komt een dokter binnen. Ik sta op, maar de man loopt naar de balie. "Zijn er al mensen gekomen voor het meisje dat net is binnengebracht?" hoor ik hem aan Denise vragen. "Haar hele fanclub is hier." zegt ze, terwijl ze naar ons wijst. De dokter draait zich naar on om en loopt op me af, waarschijnlijk omdat ik al stond. "Bent u de vriend van....?" vraagt de dokter. "Olivia. Ja, ik ben een vriend van Olivia." zeg ik dan duidelijk. "Aaah ik zie dat jullie het formulier al hebben ingevuld. Jullie vriendin heeft net een operatie gehad. Alles is goed gegaan en ze is nu stabiel."
"Stabiel als in coma stabiel?" onderbreekt Jason hem. "Ja, jullie vriendin heeft net een operatie gehad wat de wond heeft gedicht en infectie's kan voorkomen. Maar ze heeft teveel bloed verloren, we zullen haar vanavond en waarschijnlijk meerdere dagen hier houden voor een bloedtransfusie. Het is niet zeker of ze het haalt aangezien de grote hoeveelheid bloed die ze verloren heeft en de wond die ook nog moet helen. Maar we zullen er alles aan doen om haar in leven te houden." vervolgd hij na de onderbreking van Jason. Iedereen was er stil van. "Kunnen we naar haar toe gaan?" vraag ik en onderbreek de stilte. "Natuurlijk, volg mij maar." zegt hij en gaat ons voor. We gaan een lift in en lopen een paar gangen in en uit tot de dokter voor de deur stopt. "Voor meer vragen kunt u bij mij terecht." zegt hij en laat dan vlug zijn naamplaatje zien. "Dank u wel, dokter..." en ik kijk naar het naamplaatje "Vreemans.". Ik geef hem een hand en loop dan rustig de kamer binnen. Daar ligt ze dan. Vast aan allemaal apparaten, sommige die piepen, sommige die knipperen en sommige die knipperen en piepen. Ik vind het moeilijk om naar te kijken, Ze ligt er zo vredig bij, terwijl er zoveel mis is. Ze ligt alleen op een kamer, naast haar bed, een paar stoelen, een tafeltje, de apparaten en een tv dat aan plafond hangt staat er niks in de kamer. Ik ga op een van de stoelen ,naast haar bed, zitten en pak haar hand. Het is echt moeilijk om haar zo te zien, ik kan niet weer een dierbare verliezen. De laatste keer dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik te horen dat mijn moeder en jongere broertje overleden waren. Ik was in die tijd 7 jaar en ik ben nu bijna 19. Ik wil gewoon dat ze wakker word, ik voel tranen opzwellen achter mijn ogen. Misschien voel ik toch neer voor haar dan ik dacht, wat nou als ik echt gevoelens voor haar heb en het geen fase is? Ik weet het echt niet, het enige wat ik weet is dat ze wakker moet worden. Het enige wat ik over mijn gevoelens kan zeggen is dat ik om haar geef. De tijd is letterlijk gevlogen, er komt een zuster binnen om te vragen of we de kamer willen verlaten. "Kan ik hier niet blijven?" vraag ik haar dan onzeker. "Je kan hier blijven, maar we hebben geen avondmaal dat we u kunnen aanbieden." zegt ze alsof ze een script voorleest. "Dat is geen probleem." reageer ik snel terug. "Okey, dat is goed. Morgen kunnen we u wel ontbijt aanbieden." zegt ze voor ze de kamer verlaat. De groep neemt afscheid van Olivia en mij en verlaat dan de kamer. Even later komt de zuster terug met een verbanddoos en een verplaatsbaar bed. Ze klapt het bed uit, nadat ze de stoelen heeft verplaatst om plaats te maken voor het bed. "Gaat u maar zitten." zegt ze vriendelijk. Deze vrouw is al wat ouder, maar erg aardig. Ik begrijp niet waarom ik moet zitten, waarschijnlijk trok ik een raar gezicht omdat ze naar mijn knie wijst met een schaafwond van toen ik Olivia de rosten over droeg. Ik begrijp het en ga zitten op het bed dat net is uitgeklapt. Ze zit op haar knieën voor me, het bed ik niet heel hoog. Het is gewoon een simpel bed. De vrouw kijkt even moeilijk naar de wond. "Zou u misschien uw broek uit kunnen doen?" vraagt ze me alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik knik en sta op, ik trek mijn boek uit, zonder schaamte. Ik neem weer plaats op bed zodat de zuster verder kan. Ze doet wat jodium op mijn wond en plakt er een gaasje. Ik bedank haar en dan verlaat ze de kamer. Ik trek gelijk ook mijn shirt uit en ga op het opgemaakte bed liggen, dat de zuster net gedaan had. Ik ben ondertussen gewend aan al dat gepiep, ik hoor het niet meer. Ik staar een tijdje naar Olivia, ik kan het gewoon niet geloven. Vanochtend lachte ze nog zo en nu ligt ze zo kalm in bed. Ik ben uitgestaard en kijk effe snel op mijn telefoon of ik berichtjes hebt. Het enige wat ik binnen heb zijn een paar berichtjes van Alissa, Yasmine en ander meisjes uit het cheerleaderteam. Ik negeer ze zoals gewoonlijk, de enige berichtjes die ik ga bekijken zijn die van mijn vrienden. Ik zie dat ze me nog niks gestuurd hebben dus maak ik gebruik van mijn tijd. Ik ga die Rodrigez opzoeken via Facebook. Ik ga naar Olivia's pagina en zoek tussen haar vrienden naar Rodrigez. Geen resultaat, ik ga maar naar Carmens pagina. Ik zoek tussen haar vrienden naar ene Rodrigez. Aha Rodrigez García, hij heeft dezelfde achternaam als Olivia. Zouden ze getrouwd zijn, wil ze hem daarom niet zien? Nee, ze is veel te jong. Ik kijk tussen zijn foto's en vind een foto van hem toen hij nog jong was. Er staan 2 jongere jongens dan hij op en een meisje. HET IS OLIVIA, het meisje is Olivia. Bij de tekst staat: mi familia. Dat betekent mijn familie in het Spaans. Ik zoek verder door zijn foto's en kom een paar foto's tegen van het graf van Rodrigez en blijkbaar ook Olivia's ouders tegen. Er staat ook een filmpje op, ik speel het af. Er is een meisje fantastisch goed aan het dansen, het is Olivia. DAMN, wat ziet ze er goed uit. Haar lichaam op de maat van de muziek en haar sexy lichaam in een naveltruitje en kort broekje. Ze is zo goed, ik begrijp waarom ze op Facebook staat. Het is al laat en met zulke mooie herinneringen van Olivia ga ik vast fijn dromen. Ik doe mijn telefoon uit en ga slapen. Dat probeer ik in ieder geval.