Love me harder

5. Maandag/weerzien

#Jayden
06.30 ben ik al wakker, persoonlijk nieuw record. Ik ben het hele weekend al aan het denken aan Olivia, vandaag zie ik haar weer, ik droom weg in mijn gedachte over haar. Nee dat mag niet, ik doe niet aan meisjes, maar dat betekent niet dat ik er slecht uit moet zien. Nu ik toch zo vroeg op ben kan ik een lange douche nemen. Terwijl ik onder de douche sta hoor ik iemand bonken op de deur "Gast, hoe lang nog? Ik moet ook douchen!" het is Alex, met zijn irritante ochtendhumeur. Ik besluit om niet te reageren aangezien ik bijna klaar ben, wat ik beter niet had kunnen doen "GAST, REAGEER IS!!". Ik stop het water water en pak mijn handdoek, die ik om mijn middel sla, haal de deur van het slot en loop richting mijn kamer, terwijl ik onderweg Alex een geïrriteerde blik toewerp. Het is 07.03 ik heb nog 56 minuten om me klaar te maken. Ik loop richting mijn kast en haal mijn telefoon uit mijn zak. Ik check het weer, 18 graden met veel zon, ik kan dus een t-shirt aan. Ik pak een wit t-shirt met een v-hals, die niet al te strak is maar wel waar mijn spieren in doorschijnen. Ik ga gebruik maken van dit idee en besluit om effe wat push ups te doen voor ik mijn shirt aan doe, ik wil natuurlijk geen zweetvlekken. Ik pak dan een zwarte broek. Ik check mezelf in de spiegel en besluit om dan om mijn haar te doen, ik pak wat gel en steek me haar op, het haar op mijn hoofd is langer dan aan de zijkanten. Ik keur mezelf goed maar scheer mezelf niet, ik weet dat dames stoppeltjes wel leuk vinden. Ondertussen is het al 07.34, ontbijten dan maar. Ik loop naar benden en merk op dat Jason er niet is, hij is vast beneden ontbijten bij Jacks, het café onder ons. Dan maar alleen ontbijten, ik smeer 2 boterhammen met kaas, ik maak geen lunch want die koop ik altijd op school. Ik poets snel mijn tanden als ik zie dat het 07.58 "Ik ga alvast, ik moet nog wat regelen." zeg ik tegen Alex als ik hem tegen kom in de gang. Hij geeft me een knikje van goedkeuring waarna ik mijn leren jack en timberlands aan trek.

#Olivia
Als ik op school aankom zie ik dat alleen Jaydens motor er al staat, wat vreemd is aangezien hij en zijn vrienden altijd samen zijn en ze nooit zo vroeg zijn. Ik zelf ben altijd zo vroeg , omdat de bus niet later rijd en ik 30 min. moet reizen. Als ik door de dode gangen slenter, op weg naar mijn kluisje, kom ik Jayden tegen bij zijn kluisje. Net als ik me wil omdraaien, roept hij mijn naam, niet wetend wat ik doen moet, ren ik weg. Ik hoor hem lachen en dan voetstappen ik versnel mijn pas, wat niet snel genoeg is blijkbaar. Hij trekt me aan mijn arm waardoor we allebei vallen. "Ook goede morgen." zegt hij lachend terwijl ik op hem lig. Ik moet lachen terwijl ik van hem af probeer te komen. "Hey." zeg ik lachend, vanwege wat er net gebeurd was. "Waar ga je heen?" vraagt hij terwijl hij door zijn haar gaat. "Naar mijn kluisje."zeg ik met mijn duhhh stem. Hij glimlacht erom, en loopt met me mee. Eenmaal aangekomen vraag ik hem "Waarom doe je dit?"
"Hoe bedoel je?"
"Je bent aardig tegen me, vrijdag en nu dit. Waarom? Je bent populair, je hoort dit niet te doen...." hij onderbreekt me nadat hij de hele tijd lachend naar mijn geratel heeft geluisterd. "Ik ben aardig tegen je, omdat je dat ook bent. Ik kende je hiervoor niet, maar je lijkt me echt leuk dus, nou ja, je gaat ook met Dylan om dus, misschien dat we elkaar vaker zien, wat me wel leuk lijkt." ik moest glimlachen door dit onverwachtse antwoord dat hij lachend zei. "Misschien wil je vandaag bij ons zitten tijdens de lunch." zegt hij cool en nieuwsgierig naar mijn antwoord "Als je wilt dan?" voegt hij er snel aan toe. Ik moet weer lachen, denkend aan hoe het zou zijn "Nee dankje, ik hoor er niet bij?" weet ik dan uit te brengen. "Hoezo dat dan?" vraagt hij oprecht.
"Hoezo, nou ik ben geen lopende poederdoos die achter anderen aanloopt en alleen over zichzelf kan praten." zeg ik met een beledigde toon in mijn stem. Jayden proest het uit en geeft me uiteindelijk, na zijn lachbui, gelijk. De school begint langzaam vol te stromen, mensen die ons blikken toewierpen, vooral Jayden, waar hij zich niks van aantrok en verder met me praatte. Ik liep richting mijn lokaal, want de bel kon elk moment gaan, en Jayden liep pratend met me mee, niet wetend waar hij heen ging. TRINNNNNG daar ging de eerste bel. "Hoe laat ben je vandaag uit?" vroeg hij. "Het 7de." antwoordde ik verbaast maar eerlijk. "Mooi so, dan zie ik je dan." niet wachtend op mijn antwoord rende hij de gang door op weg naar, waarschijnlijk, zijn eigen lokaal en mij verward achterliet bij de mijne. Ik heb het eerste uur wiskunde, wat een goede start van de dag. Ik zag dat Dylan al zat en mij op had gemerkt. Hij klopte op de stoel naast hem, waar ik snel heen liep. "Dus...hoe was je weekend?" vroeg hij geïnteresseerd "wel oke, de joune?" zijn gezichtsuitdrukking veranderde meteen naar irritatie "Ik had echt verwacht dat het niet zo erg zou zijn om naar de film te gaan met ze, maar uiteindelijk bleek dat die meiden liever willen laten zien dat ze een goede tijd hebben dan er een maken. Gelukkig waren de jongens er, we zijn midden in de film weggegaan en naar een bar gegaan." zei hij met op het einde met een glimlach, denkend aan zijn herinneringen. De les begon, dus ik en Dylan konden niet veel praten, maar we hadden af en toe onze melige buien. 3 lesuren lang, sinds het zo goed klikte zitten we elke les naast elkaar. Hij is echt een goede vriend!

#Jayden
Het is pauze, de bel is net gegaan. Jason en Alex staan al voor de deur van mijn lokaal te wachten. Ik ben als een van de laatste die het lokaal verlaat, de laatste is Ryan. Ryan is vaak alleen, het is niet omdat hij anders is of zoiets, hij is gewoon niet zo sociaal. Zo was ik ook toen ik net in het weeshuis zat: geen zin om sociaal te doen, als iemand met me wou praten dan kwam die naar mij toe. "Hey, wil je met ons mee lunchen?" vroeg ik zonder goed na te denken aan Ryan. Hij gaf geen reactie, hij wist vast niet dat ik het tegen hem had, Alex en Jason wel, ze zaten me ondertussen uit te lachen. "Ryan..."vroeg ik hem voorzichtig. "Had je het tegen mij?" vroeg hij onzeker, alsof hij het beter niet kon zeggen. Ik gaf hem een zwakke glimlach "ja, wil je mee lunchen." hij keek een beetje onzeker en verstrengeld tussen zijn gedachtes "ja, waarom ook niet." ik ga hem een knikje, en liep de deur uit op weg naar Alex en Jason, gevolgd door Ryan. Toen we alle vier bij elkaar stonden, stelde ik ze aan elkaar voor, wat goed afliep aangezien Jason en Ryan al snel een gespreksstof gevonden hadden waar ze enthousiast praten. Op weg naar de kantine dan maar.

#Olivia
Ik en Dylan gaan samen naar de kantine, de rij is erg lang maar gelukkig zijn we bijna aan de beurt. Dylan en ik hebben allebei een broodje gehaald, als ik mijn portemonnee wil pakken, zie ik dat Dylan voor me betaald. Ik geef hem een boze blik wat hem alleen maar laat lachen, hij trekt de aandacht van de hele kantine, maar vervolgd met het zeggen van "Je bent echt schattig als je boos probeert te doen!" terwijl hij in mijn wangen knijpt. Ik voel me rood worden maar weet uiteindelijk nog om hem een stomp te geven. Hij wrijft overdreven over zijn schouder. Ik ren de kantine door, gevolgd door Dylan, ik probeer achterom te kijken wat ik beter niet had kunnen doen. Ik ren tegen wat hards aan, beter iemand gezegd, ik val op de grond terwijl de gene tegen wie ben aangelopen niet een achteruit deinst. Voor ik omhoog kan kijken zie ik een helpende hand die naar me is uitgestoken. Ik pak de hand en kijk gelijkertijd wie het is, JAYDEN. "Gaat het een beetje?" vraagt hij grinnikend maar wel bezorgd. "Ja, dankje voor het helpen." zeg ik dankbaar, terwijl ik over mijn hoofd wrijf en voel dat ik rood word. Dylan is er ondertussen al bij komen staan en verontschuldigd zich bij mij. "Komen jullie er bij zitten?" vraagt Jayden. Dylan en ik delen wat blikken met elkaar, maar voor hij wat kan zeggen "Ja, ga er maar bij zitten, ik moet nog iets doen." niet wachtend op een antwoord loop ik de kantine uit.