Love me harder

22. DateNight, part 2

#Jayden
Drake en Olivia dansen samen verder alsof ze me niet gezien hebben. Een grote ergernis en jaloezie gaat door mij heen. Mijn blik blijft op de hand van Drake rusten, die op Olivia haar heupen liggen. Normaal ben ik geen jaloers type, maar van Olivia moet hij afblijven. "Zullen we dansen?" hoor ik iemand naast me zeggen. Ohja, ik ben niet met Larissa. Ik kijk naar haar op en knik dan. Misschien dat ik Olivia een beetje jaloers kan maken. Larissa, Jason en ik zijn hier samen gekomen. Alex komt zo, maar is Conzuela gaan ophalen en Carlos is ook onderweg net Carmen. Ik kijk in het rond, waar is Jason eigenlijk? Lang nadenken kan ik niet, aangezien Larissa me precies meetrekt naast Olivia om te dansen. Hoe kan ze dat doen? Larissa en ik staan naast hen, maar ze merken me niet eens op. Drake en Olivia blijven intiem verder dansen, alsof ze me nooit hebben gezien en er niks gebeurd was. Larissa heeft me vast expres naar deze plek gebracht zodat ze Olivia jaloers kan maken. Wat een rotstreek eigenlijk. Even later lopen Drake en Olivia weg, naar de bar denk ik aangezien Olivia haar lippen droger zijn dan gewoonlijk. Ze gaan werkelijk naar de bar, ik volg hen met mijn ogen. Larissa heeft duidelijk aandacht te kort, omdat ze zich erg bij me opdringt en hard tegen me aanschuurt. Ik loop van haar vandaan, ook naar de bar. Ik heb behoefte aan wat drank, ja daar ben ik echt aan toe. Eenmaal bij de bar zie ik Jason praten, met....met.. OLIVIA!? Drake is er niet bij, hij is waarschijnlijk naar het toilet. Olivia's rug is naar mij gekeerd, maar Jason zijn gezicht kan ik wel zien. Hij lijkt nogal serieus en spijtig. Waar zouden ze het over hebben?

#Olivia
We stoppen met dansen, omdat Drake naar het toilet moet. Ik ga aan de bar zitten met een drankje, wachtend tot Drake terug komt. Voor ik het weet komt er iemand naast me zitten, het is Jason. Hij geeft me een enge glimlach alsof het helemaal niet raar is tussen ons. "Is er iets?" vraag ik nieuwsgierig. "Ik wil je feliciteren, je bent de nieuwe zangeres heb ik gehoord." zegt hij menend. Ik bedank hem en geef hem een glimlach tot het tot me doordring dat weer een van die spelletjes van Jayden is. "Moet jij niet naar Jayden?" vraag ik dan geïrriteerd. Hij kijkt me even verbaast aan, maar dan lijkt het erop dat hij het begrijpt. Een zucht verlaat zijn mond voor hij begint met praten "Het was dom van me om naar hem te luisteren. Je bent een geweldige meid en ik zou je graag als vriend willen houden. Vergeef je me?" zegt hij eerlijk. Ik kijk hem doordringend aan, kan ik Jason wel vertrouwen? "Alsjeblieft." zegt hij. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik trek hem in een knuffel, het voelt zo goed om te weten dat ik er niet alleen voor sta. Terwijl ik hem nog steeds in een knuffel heb zeg ik in zijn oor "Beloof je me niet neer te negeren?" vraag ik hem. Ik voel hem knikken en dan zegt hij als bevestiging "Ik beloof het.". Met een grote glimlach maak ik me van hem los, hij kijkt zelf een beetje bang. Hij staart naar iets achter me, ik draai me ook om. MEEN JE DIT SERIEUS. Het is een boze Jayden, ook al weet ik niet waarom. Hij komt op ons af lopen en trekt Jason met zich mee, wat Jason duidelijk niet wilt. "Laat hem los!" roep ik, terwijl ik zijn hand los van Jason wil maken. Hij kijkt me spottend en verbaast aan. "Sorry dat ik aan je nieuwe vriendje zit, maar hij is ook mijn vriend en ik heb MIJN VRIEND nodig." zegt hij met de nadruk op: mijn vriend. Ik kijk snel naar Jason die duidelijk niet met zijn "vriend" mee wilt gaan. "Hij wilt niet mee." zeg ik boos. Rood van woede laat Jayden Jason los en komt dichter bij me staan. "Wie denk je dat je bent dat he zo tegen me kan praten. Niemand kende je voor ik met je omging en nu laat je me stikke  voor Jason. Je bent een slet." zegt hij sissend van woede. Nadat Jayden zijn laatste woorden uitgesproken te hebben geef ik hem een klap in zij gezicht. Ik voel hoe mijn hand tintelt van de klap die ik op zijn perfecte kaaklijn heb gegeven. Hij draait zijn hoofd even weg en kijkt me verbaast aan, alsof hij nu pas weet wat hij net gezegd heeft. De tranen branden in mij ogen, hoe heeft hij dat kunnen zeggen? Ik ben niet meer met hem omgegaan om te vermijden om slet genoemd te worden, maar natuurlijk moest precies hij dat zeggen. Woedend, maar vooral verdrietig loop ik an hem weg. Een paar meter verder in de club hoor ik hem mijn naam schreeuwen, maar ik negeer het. Hij is een eikel, een ongelooflijk grote eikel aan wie ik mijn tijd niet wil verspillen of tranen. Ik doe mijn best om mijn tranen in te houden, wanneer ik bijna bij de uitgang ben zie ik Carmen en Carlos binnen komen. Ze komen letterlijk lachend binnen, ze hebben vast met Jayden afgesproken. De lach van Carmen veranderd wanneer ze mij ziet. Ze kijkt verrast en komt op mij af. Het is genoeg, ik voel hoe mijn tranen stromen. Carmen wil me in een knuffel trekken, maar ik sla het af. "Als je hier echt bent voor die eikel wil ik niks met je te maken hebben." zeg ik overweldigd van alle emotie's die ik nu voel. Ze kijkt me beetje geschrokken aan en Carlos gaat achter haar staan met zij armen beschermend om haar heen. Dat zegt me genoeg, ze is hier voor Carlos. Carlos en Jayden zijn close dus heb ik het antwoord waar ik naar zocht. Met nog steeds lopende tranen loop ik van hen weg tot ik tegengehouden word bij mijn schouder. Het is Jayden die me naar zich omdraait met tranen in zijn ogen. "Het spijt me zo erg, ik meende het niet." zegt hij met een gebroken stem. De woede borrelt in mij op "Ik meende het niet toen ik zij dat ik je niet haat. Ik haat je wel en wil niks met je te maken hebben. Je bent een klootzak en mannenhoer." zeg ik woedend en ruk me dan van hem los. Jayden, Carmen en Carlos achterlatend loop ik de club uit. Hoe had ik ook zo stom kunnen zijn om ooit met Jayden om te gaan? Ik haat hem, maar ik haat mezelf meer omdat ik hem vertrouwde. Ik loop weg van de club en voel hoe de tranen over mijn wangen stromen bij deze gedachte, terwijl ik me woedend voel. Hij heeft mijn dag verpest en mijn date. FIJN. Hoe moet ik Drake uitleggen waarom ik weg ben gegaan? Hoe kom ik thuis? Met nog steeds die gedachte loop ik gewoon verder, mijn huis is ongeveer 40 minuten lopen van hier. Maar dat maakt niet uit, hoe verder ik van hen ben, hoe beter. Ik loop al een tijdje en kom bij een andere club op de pier waar een paar jongens buiten staan. Ze fluiten en roepen dingen die ik negeer. De jongens ergeren zich duidelijk, omdat ik niet terug reageer. Een van de jongens pakt me bij mijn pols en draait me om, wanneer hij mijn betraande gezicht ziet en emotieloze blik schrikt hij duidelijk. De jongen is ouder dan ik, ik schat 4 jaar. Bedenkend kijk ik hem aan, ik ken hem ergens van denk ik. Terwijl zijn vrienden op de achtergrond joelen en dingen roepen, kijkt hij me medelevend aan. Ik bibber wat van de kou of misschien van de woede. Hij merkt het en trekt zijn leren jack uit om het vervolgens om mijn schouders heen te slaan. Nogal geschrokken van zijn reactie kijk ik in zijn ogen, hij geeft me een medelevende blik, alsof hij weet hoe ik me voel. "Kan ik je naar huis brengen?" vraagt hij me met sympathie. Geschrokken kijk ik hem aan, hij kent me net. Ik kan hem niet vertrouwen, wat nou als hij me ergens anders heen brengt? Mijn kans is sowieso klein om thuis te geraken om dit tijdstip. Mijn buurt is niet de veiligste buurt. Zonder enige optie knik ik langzaam, wat hij zag, omdat hij me  begeleid naar een motor. Hij zwaait naar zijn vrienden als teken dat hij weg gaat. Tegenwoordig kan iedereen motorrijden, hij geeft me een helm en zet er zelf dan ook een aan en stapt op en klopt op een plek achter hem. Nogal onzeker ga ik achterop zitten en houd hem vast, wanneer ik hoor dat hij wat gas geeft. We rijden weg, op lage snelheid, zodat ik kan aanwijzen welke richting hij op moet om bij mijn huis te geraken. Na een paar keer de weg gewezen te hebben zijn we dan eindelijk bij mijn huis. We staan nu voor de deur, wat nogal gênant is. Hij heeft zijn helm nog steeds op wanneer ik de mijne terug geef en hem bedank. Hij trekt zijn helm af wat zij haar in de war brengt, het ziet er wel goed uit. "Herken je me dan niet meer?" vraagt hij met een lach en verbazing. Wanneer ik zijn verbaasde gezicht zie weet ik het: HET IS PEDRO.  Het was vast het slechte licht en de verwarde emotie's waardoor ik hem niet herkende. Ik stort me in zijn armen, dit had ik echt nodig: een vriend. Hij tilt me op en geeft me een paar kusjes op mijn hoofd. Na een tijdje zo gestaan te hebben maak ik me van hem los om hem een vraag te stellen die me te binnen schoot. "Wat doe je hier?" vraag ik hem. Hij kijkt me verrast aan dat ik me al losgemaakt heb. "Ik kon niet wachten tot jij kwam dus ben ik een weekje eerder hier en neem ik je mee als ik terug ga. Dan heb je vervoer en een slaapplek." legt hij uit. Ik kan niet geloven dat hij dat voor mij doet. "Waar slaap je nu?" vraag ik verder, met glimlach. "Ik slaap bij een paar vrienden nu." zegt hij nogal kortaf. "Ik zou morgen graag met je willen afspreken morgen om bij te kletsen." zegt hij schattig en woelt door zijn haar. Ik moet lachen en zeg "Ik kan niet wachten." met een lach. Hij kijkt blij en opent dan zijn mond. "Ga jij maar naar binnen, het is al laat. Ik stuur je straks wel een berichtje hoe laat ik je kom ophalen." zegt hij lief en zorgzaam en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Ik kijk hem blij aan voor ik me omdraai om de sleutel in de deuropening te doen. Ik sta in de deuropening en kijk nog even naar een glimlachende Pedro "Trusten." zeg ik, als antwoord geeft hij me een lach die zijn prachtige tanden laat zien. Ik sluit de deur en ren naar de woonkamer waar ik vanuit het raam kijk hoe hij de straat uit rijd. Wat voelt het goed om te weten dat hij er voor me is.

#Pedro
Ik zag gelijk toen Olivia langsliep dat zij het was. Ze is nog mooier dan eerst, ondanks haar tranen. Het verbaasde me dat ze me niet herkende, maar in haar ogen zag ik dat ik haar wel bekend voorkwam. Morgen kan ik haar weer zien, alleen die gedachte maakt me warm. Ik ga haar dan gelijk vragen wat er vannacht gebeurd is, vanwege de tranen. Ik rijd terug naar de bendehuis van mijn vrienden, waar ik een weekje slaap. Ik zit niet in een bende en het is niet voor zaken, niet alleen, maar ik kon geen betere slaapplek vinden. Ik wilde Olivia graag zien en kon ook wel wat geld gebruiken voor mijn studieschulden. Deze week ga ik met Olivia afspreken en wat drugs dealen om aan geld te komen. Wanneer ik bij het bendehuis ben zeg ik de gasten die er zijn dat ik ga slapen en ze morgenochtend spreek. Eenmaal op de kamer die ik toegewezen heb gekregen pak ik mijn telefoon uit mijn zak om Olivia een berichtje te sturen:

Pedro: Ik kom je morgen rond 12.00 ophalen voor lunch -00.57

Olivia is niet meer online, dus leest het vast morgenochtend. Ik leg mijn telefoon weg en trek mijn shirt en broek uit om te slapen. Ik ga op bed liggen, denkend aan morgen. Langzaam vallen mijn ogen dicht en zijn mijn gedachtes blanko.