Love me harder

41. Omweg

#Olivia
Met Jayden op mijn hielen loop ik de gang op, waar een verrassing op me wacht. Nou eigenlijk niet, ik ken Brianna dan niet zo lang, ik weet al hoe nieuwsgierig ze is. Met een pijnlijk gezicht heb ik haar naast de deur van mijn kamer betrapt op het afluisteren van Jayden en mijn gesprek. Ze schaamt zich duidelijk en heeft ook een aardig gepijnigd gezicht, ze weet hoe hard ze erbij is. Met een frons kijk ik haar aan, wanneer Jayden dan uiteindelijk naast me staat heeft hij ook diezelfde frons op zijn gezicht als ik. Wanneer Brianna dan eindelijk naar ons op durft te kijken zegt ze snel en spijtig "Sorry, ik had jullie niet moeten afluisteren, maar ik was zo nieuwsgierig en, en..... Ik heb er geen goede reden voor." zegt ze snel, met op het laatste een zucht. Ze kijkt me bang aan, maar haar blik veranderd al snel. "Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik niet bevriend met je wil zijn, omdat je Jaydens vriendinnetje bent." zegt ze wanneer we oogcontact hebben. Nu is het mijn beurt om beschaamt weg te kijken. Zonder Jayden ook maar aan te kijken weet ik dat hij een grote grijns op zijn gezicht heeft. Mijn gedachtes worden bevestigd wanneer is alle moed bij elkaar haal om hem aan te kijken. "Dus, hoe gaat het nu verder? Zijn jullie officieel een stel?" vraagt Brianna nieuwsgierig en zoekend naar antwoorden. Jayden kijkt me nu ook nieuwsgierig aan, het voelt allemaal erg ongemakkelijk. Uiteindelijk weet ik het toch te zeggen "Ik ben niet toe aan een relatie, niet nu." zeg ik eerder naar de grond. "Het is gewoon niet eerlijk tegenover Jayden, als ik zijn vriendin ben en hem niet alle aandacht geef die ik hem hoor te geven en onzeker over mezelf ben." zeg ik dan vlug en argumenteer mijn keuze. Jayden kijkt er bedenkend bij, maar Brianna die me aanstaarde als een rechter kijkt me ongeloofwaardig aan, vanwege wat ik net zei. "Jullie zijn zo ongelofelijk schattig samen, hoe kan je geen ja zeggen?" zegt ze alsof ze commentaar geeft op een ongelofelijk dramatische soap. "Ik kan het gewoon niet, niet nu." zeg ik mezelf verdedigend, ik kan het echt niet. Misschien komt het omdat ik bang ben dat Jayden ook vreemd zou kunnen gaan of omdat ik gewoon wil genieten van het leven zonder me druk te maken over mijn vriendje. IK WEET HET NIET, IK WEET HET ECHT NIET. Jayden onderbreekt gelukkig mijn vermoeide gedachtegang door te zeggen "Ik begrijp wel waarom je niet aan een relatie toe bent, zelf weet ik het ook niet zeker." op medelevende toon. Het voelt goed dat hij me begrijpt, maar ergens heb ik ook pijn. Misschien omdat ik wel echt iets met Jayden wil, maar het hem niet gun om een onzeker meisje als ik te nemen als hij gewoon met een model samen zou kunnen zijn. Het doet gewoon pijn okey, ik vond hem zo leuk, maar ik ben bang dat ik hem te kort doe en hij dan vreemd zal gaan. Om mezelf geen pijn te doen en hem ook niet is het misschien beter dat we geen relatie hebben. Met een glimlach op mijn gezicht, maar ergens ook pijn in mijn hart, kijk ik naar Jayden die een zwakke glimlach op zijn gezicht heeft. Brianna volgt het duidelijk allemaal niet meer en geeft het met een ongeloofwaardige gezichtsuitdrukking op. "Ik geef het op, echt waar." zegt ze verslagen. "Zullen we dan maar naar de jongens gaan om te repeteren?" vraagt ze mij. Voorzichtig knik ik ja, omdat ik mijn stem niet meer vertrouw. Waarom kan het nooit goed gaan, waarom moeten mijn hersenen alles altijd moeilijker maken dan het is? Waarom kan gevoel niet genoeg zijn om een keuze te maken?

#Jayden
Olivia stemt mee om naar de repetitie te gaan. Het deed echt pijn om te liegen dat ik ook niet zeker was van een relatie, maar ze leek er tevreden mee. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn om te denken dat ze gelijk na een relatie met mij verder te willen. Ik voel me zo'n idioot, niet alleen omdat ik mijn gevoelens heb verzwegen, maar ook vanwege de aanpak. Natuurlijk wild ze me niet als ik me zo aan haar opdring, ik moet haar meer tijd geven. Ja, ik zal haar meer tijd geven en laat haar zien dat ik niet zo wanhopig ben. Ik laat haar gewoon de Jayden zien waar ze verliefd op is geworden. De player kant van mij die altijd voor zijn vrienden zal kiezen. Ik beloof mezelf om niet aan sex en relaties te doen, maar af en toe uitgaan met drank als wat afleiding kan wel. Ik ben ook een mens, hoeveel ik ook van Olivia houd, ze maakt het me niet makkelijk. Ik wil ook wat liefde, de pijn die Olivia me bezorgt moet een beetje opgevuld worden door iemand die me liefheeft. Ook al is die liefde niet wederzijds, het gat in me hart van pijn moet echt opgevuld worden, want mezelf steeds zo pijnigen gaat het niet worden. Brianna, Olivia en ik staan nu in de lift om naar de parkeergarage te gaan. Mijn plan was in het begin om met hen mee te gaan, maar dat zou alleen maar ongemakkelijk zijn voor Olivia. We stappen uit de lift en lopen de garage op waar we afscheid nemen. Bij Brianna's scooter stoppen we en geven elkaar een knuffel. Ik geef Brianna een korte blik en zeg haar "doei", nu is het Olivia's beurt. Ze komt voorzichtig op me aflopen, niet wetend wat ze moet doen. Zelf staar ik ook schaapachtig naar mijn schoenen, na een tijdje nagedacht te hebben zeg ik "Laten we het niet ongemakkelijk maken. We zijn vrienden en wie weet wat er daarna zal gebeuren." op geïrriteerde toon waar we voor gezorgd hebben. Olivia kijkt blij op en zegt "Daar ben ik het mee eens." en trekt me dan blij in een knuffel. Ik knuffel haar terug door middel van mijn armen om haar heupen te slaan. "Ik houd echt van je." zegt ze op fluistertoon en menend in mijn oor. Ondanks de velen vragen die me te binnen schieten zeg ik alleen maar "Ik ook van jou." op fluistertoon, omdat ik mijn stem niet helemaal vertrouw. Hoe kan ze dat met me doen? Hoe kan ze me gek maken zonder dat ze doorheeft wat ze met me doet? Lang denk ik er niet over na, ik pijnig mezelf hier alleen maar mee. Olivia's greep verzwakt, dit is het moment dat ze me los laat. We kijken elkaar lachend aan en nemen dan afscheid. Brianna had ondertussen haar motor al opgestart en heeft een motor in haar hand. Langzaam draait Olivia zich van me weg en neemt Brianna's extra helm aan om vervolgens achterop bij haar te zitten. Ze zwaait nog even voor ze langzaam weg van me rijd. Wanneer ze dan uit mijn zicht is word het me dan allemaal teveel, hoe heb ik mezelf en Olivia zo voor de gek kunnen houden?! Ik wil haar wel, ik wil har mijn vriendin kunnen noemen. Ik wil haar en niemand anders! De spanning inmijn lichaam word me teveel, mijn been schiet uit tegen een pilaar op de parkeergarage. Eerst voelt het goed dat het eruit is, maar niet veel later schiet er een ongelofelijke pijn door mijn been.