How can I tell you? #Mus-alonlymAward20

Chapter 35 To Remember

Rizze Grizelda POV

Halo halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon may takot, pagkalito, lungkot at kaba. Hindi ko maipaliwanag kung ano ang naging dahilan para makaramdam muli ako ng ganito. Matagal na panahon na ng huli akong magkaganito. It was my fathers birthday and I was just on my first year in high school. Isa sa mga bisita ang nagpakilala sakin. His was not familiar and he was wearing a sun glasses kaya hindi ko rin siya masyado mamukhaan pero ganun nalang ang takot ko when I heard his voice. That man today, his voice creep me out.

"Are you ok now?." Masuyong hinahagod ni Vince ang likod while hugging me. He even kiss me on my head na nagpapabawas ng nararamdaman kong takot.

"Don't leave me Vince." Pakiusap ko.

"I will never leave you. Never. Please tahan na. Baka isipin nila inaaway kita." I look at him and shyly smile. Kahit nagbibiro ito ay kita sa mga mata ang pag aalala.

"Are you ok now?" Malambing na tanong muli ni Vince. Tumango ako at hindi na nagsalita pa. Nakaalalay ito sakin hanggang makasakay kami ng kotse. Napasulyap ako kay Vince, seryoso itong nag mamaneho at mukhang may malalim na iniisip. Tumikhim ako kaya nabaling ang atensyon nito sakin.

"Vince." Nag aalinlangan akong magtanong baka kasi magalit siya.

"Yes" tugon nito na ang atensyon ay nasa daan na muli.

"Ano kasi." Nauutal kong sabi. "Sino siya?" Yun lang at nag igting ang panga nila. Mahigpit din ang pagkakahawak nito sa manibela.

"He's nothing." Tipid nitong sagot.

"Ok?" Hindi na ito nagsalita halatang ayaw na nitong pag usapan pa ang tungkol sa taong iyon. Tahimik lang kami hanggang makarating kami sa bahay. He makes sure na nakapasok na ako sa loob bago siya umalis.

Hindi ako makatulog, hindi ko maalis alis sa isip ko ang taong iyun. Para bang matagal ko na siyang kilala. I'm not sure if I have meet him before. At kahit anong pilit kong alalahin wala talaga akong matandaan. Baka naman kamukha lang.

Vince POV

Sobra sobrang pag aalala ang naramdaman ko kanina sa naging reaksyon ni Grizelda. She is scared of something. Kahit gusto kong magtanong ay hindi ko ginawa. I don't want to be the reason para mas lalong mag trigger ang takot niya.

Habang tumatagal ay nakikilala ko si Grizelda. She might look strong but she has a very soft spot inside. She need someone to protect her. A person who can take care of her. Hindi ako magdadalawang isip na gampanan ang mga bagay na yun as she become important to me. Pero pano ko ito magagawa kung may mga tao paring hindi nagpapatahimik sakin.
I need a help from someone kaya kaagad ko itong tinawagan.

"Hello" I didn't wait for him to talk. "Meet me tomorrow at 7 am sharp. I don't care kung nasaan ka mang lupalop ng mundo basta make sure na darating ka." I ended the call without waiting for him to reply. I just texted him the place.

Kinabukasan maaga akong nagising para ihatid si Grizelda sa school. I arrange my schedule to be exempted in all my subjects. Hindi naman ako nahirapan but they ask me to help the school committee on finalizing the event which I agreed kahit mag extend pa ako araw araw. Hindi ko pwedeng ipagpabukas ang bagay na mas importante sakin ngayon.

Nakarating ako sa tamang oras sa lugar kung saan kami magkikita pero ang kausap ko hindi, late na naman. Ano pa ba ang bago, hindi pa ba ako nasanay. I waited for him for almost 30 minutes at kahit gusto kong magalit ay hindi ko magawa. Knowing that person, given na ang laging pagiging late nito.

"Tol pasensya na late ako." Nakangisi pa nitong sabi.

"Tss anong bago George. Kelan ka ba naging on time." Naiiling kong sabi.