The Frostfire Prince

||48.1|| Een Reünie in de Lucht

"A bond between souls is ancient - older than the planet."

―Dianna Hardy, The Witching Pen

Luchtschepen waren van oudsher altijd de vervoersmiddelen geweest van Aerion, het Luchtrijk, maar sinds de vier Rijken enkele honderden jaren geleden besloten om samen te werken was dat veranderd. Aerion verdiende veel geld met de verkoop van luchtschepen en vooral Parrodin was dankbaar geweest voor de elegante schepen die de hoofdstad van Uslan minder geïsoleerd maakten. Parrodin lag ingeklemd tussen staalgrijze rotswanden, scherpe spitsen en een enorm bergmeer dat hoog boven de grond zat. Het luchtschip was inmiddels het meest populaire vervoersmiddel van Parrodin geworden. Gódir Murator had hier gebruik van gemaakt en naast Aerion beschikte Parrodin over de grootse luchtvloot van heel Esmaron.

Ash was, als kleinzoon van gódir Murator en kroonprins van Ignuron, als vanzelfsprekend meegegaan op het grootste luchtschip dat Uslan bezat: de sariphi van gódir Murator en zijn hoogste legerofficieren. Het schip genaamd Iomeda―een eerbetoon aan zijn vrouw―was gemaakt van hetzelfde lichte hout als dat van de Aeriaanse schepen en had elegante, sierlijke lijnen en een smalle romp. Drie masten torenden boven het dek uit en droegen trots blauwgrijze zeilen met het witte symbool van Parrodin: een cirkel met drie bergtoppen met daaronder drie krullende lijnen die het meer van Parrodin symboliseerden. Het schip had veel laadruimte en vele, luxueuze kamers die alleen bestemd waren voor de hoogste personen uit Parrodin en Uslan. Tot Elys' grote verbazing had gódir Murator haar persoonlijk uitgenodigd om te verblijven op Iomeda. Ze had een kamer toegewezen gekregen―eentje die naast die van Ash lag―en de gódir had haar in geuren en kleuren verteld over de geschiedenis van Iomeda, de prachten van Parrodin―hij had haar op het hart gedrukt om een keer op bezoek te komen―en had haar geprezen voor haar moed en tientallen keren bedankt voor het redden van Ash. Met bewondering had Elys naar zijn warme stem geluisterd en met de seconde mocht ze de leider van Uslan meer. Ze had altijd gedacht dat de gódiri enigszins saaie mensen waren die serieus waren en zich met ernstige zaken bezighielden, maar gódir Murator was een echte levensgenieter en zijn lach bulderde regelmatig over het dek terwijl hij haar van de ene kant van het schip naar de andere kant meetroonde. Elys genoot ervan, maar ze tegelijkertijd begreep ze niet waarom gódir Murator haar zo bijzonder leek te vinden.

Na de uitgebreide rondleiding hadden Ash en Elys zich voorbereid op het gevecht dat ongetwijfeld snel zou komen. Ze hadden getraind, wapenuitrusting gepast en Ash had zijn zilveren zwaard geslepen totdat het lemmet vlijmscherp was. Elys had een paar dolken in haar handen gedrukt gekregen en met een oneindig geduld had Ash haar stap voor stap uitgelegd hoe ze de dolken kon gebruiken in een gevecht. Een paar uur later wist ze zich voor een korte tijd staande te houden in een een-op-een gevecht tegen Ash, maar ze wist dat dat bij lange na niet genoeg zou zijn. Eenmaal op het slagveld zou watersturen haar enige redmiddel zijn.

De zon stond laag boven de horizon en de zachte, laatste zonnestralen gleden over de wolken heen en schilderde de zachte witte dons in tientallen tinten poederroze, koraal en goud. Een zachte bries speelde met enkele donkerbruine lokken van Elys' haar en ze liet haar blik over het prachtige uitzicht glijden. Ash stond naast haar in een grijze tuniek en leunde met zijn ellebogen op de reling van het schip. Hij leek diep in gedachten verzonken te zijn en ze kon het hem niet kwalijk nemen. Alles leek zo kalm en rustig, maar het was en verraderlijke vrede en het idyllische uitzicht en het glooiende land onder hen veranderde daar niets aan. Iomeda werd omringd door de andere luchtschepen van de Uslaanse luchtvloot. Soldaten zwermden over het dek, oefenden gevechten en slepen wapens. Oorlog hing in de vochtige lucht en treurige gedachten bewolkten Elys' hoofd.