The Frostfire Prince

||58.1|| De Ziel van het Meer

[A/N] IK BEN TERUG. Nou ja, eindelijk weer eens een update. Sorry voor het lange wachten iedereen, maar ja...ik heb gewoon erg weinig tijd over om te schrijven. Ik wilde dit hoofdstuk eigenlijk in één keer plaatsen, maar dit eerste stuk is al zo'n 3000 woorden lang en ik wilde jullie niet langer laten wachten, dus vandaar :)

Even een korte samenvatting van waar we nu zijn in het verhaal:

Elys heeft haar waterkrachten opgegeven voor Ash. Hij is nu sterker, maar het is maar een tijdelijke oplossing. De vloek (hij heeft een deel van de ziel van een geest in zich door Serphone, de koningin van het Vuurrijk en zijn stiefmoeder) is namelijk nog steeds aanwezig. Sage, Lila en Celia zijn naar een vlakte in Ignuron gegaan, omdat Erohs (halfbroer Ash) leger oprukt. Eroh heeft de koning (Egan: de vader van Ash en Eroh) ontvoerd en is vastberaden om Ash te vermoorden, zodat hij zelf kroonprins wordt. 

Ash en Elys gaan naar het meer in Nulan waar Ash vlak na zijn geboorte vervloekt is om de ziel van de geest terug te geven in de hoop om Ash eindelijk te genezen.

Tegelijkertijd haasten het Water- en Luchtrijk (Uslan en Aerion) zich naar Ignuron om Sage, Lila en Celia bij te staan in de veldslag tegen Eroh die nu echt onvermijdelijk lijkt te zijn. 

Nog vragen? Stel ze vooral! 

Veel leesplezier <3

Xx Am

"You can sacrifice and not love. But you cannot love and not sacrifice."

―Kris Vallotton

Drakenhuid was een van de meest ondoordringbare, hardste materialen in heel Esmaron. Hoewel draken al lang waren uitgestorven in Esmaron — iets wat met dank aan Irgador niet waar bleek te zijn — waren drakenschubben nog steeds te koop op zwarte markten. De donkere schubben die alle kleuren van de regenboog vertoonden in het licht waren zeldzaam en duur en behielden honderden, misschien wel duizenden, lauturi hun kracht. Mensen fluisterden dat ze speciale krachten bezaten, maar dat was iets wat Elys nooit had geloofd. Toen ze het aan Irgador had gevraagd had zijn lach helder weerklonken in haar hoofd en met een schuddende kop had hij iets gemompeld over mensen en hun stommiteit.

Elys liet de vingers van haar ene hand over Irgadors huid glijden. Het was hard als graniet, maar straalde een aangename warmte uit die haar vingers deden tintelen. Hierboven, hoog in de lucht en tussen de wolken, was het koud. Haar haren waren vochtig geworden door het water in de lucht en plakten aan haar gezicht. Minuscule waterdruppeltjes zaten aan de uiteinden van haar wimpers, als kleine, kostbare edelstenen. Ademwolkjes ontsnapten aan haar mond en als ze zich niet stevig tegen Ash' warme lichaam had geklemd, wist Elys niet of ze de kou zo lang had overleefd.

Irgadors immense vleugels, bestaande uit donkere schubben en dooraderde vliezen, sneden haast geruisloos door de lucht. De draak leek door elke slag meer op te leven — iets wat niet gek was voor een draak die na honderden lauturi gevangenschap eindelijk vrij kon vliegen. Elke slag bracht hen ook dichter bij hun bestemming: Nulan. De hoofdstad van Wesfiret, de stad waar Ash was geboren en was vervloekt.

Heer Nagaz had haar altijd prachtige verhalen verteld over de Stad van Duizend Zonnen. Als ze haar ogen sloot, kon Elys de rijke handelsstad met haar schitterende torens en antracieten stenen zien in haar dromen, precies zoals heer Nagaz de stad voor haar had geschetst. Nu pas wist ze dat het Nulan uit haar dromen misschien dichter bij de werkelijkheid lag dan ze ooit had durven hopen. Amarnath Brénain, Ash' grootvader en voormalig koning van Ignuron, was niet alleen geboren in de stad — die toen nog de naam Izmir droeg — maar had er zijn beste vriend ontmoet; een waterstuurder genaamd Kyran Nagaz die nog eenzamer was geweest dan de kroonprins zelf.