The Frostfire Prince

||56|| Het Offer van Elys

"Doing the right thing for someone else occasionally means doing something that feels wrong to you."

―Jodi Picoult, Handle with Care

''Elys, nee,'' knarsetandde Ash terwijl hij met al zijn overige kracht op zijn trillende benen ging staan. ''Ik wil niet dat je dit doet.''

Ze kon de wanhoop in mijn stem horen, maar het zou niets uitmaken. Haar beslissing stond vast en had zich in haar hoofd genesteld. Niemand kon haar ervan afbrengen. Zelfs Ash niet.

Hij strompelde dichterbij en Irgadors ogen volgden hem bedachtzaam. Ergens dacht Elys medelijden te zien glinsteren in het goud, maar ze schudde die gedachte al snel van zich af. Draken hielden zich niet bezig met nietige mensenproblemen, zoals Irgador eerder in iets andere bewoordingen had duidelijk gemaakt.

Ash' stond nu recht voor haar en ze hief haar hoofd iets om te kunnen verdrinken in zijn stormachtige ogen die vol waren van emotie. Zijn handen vouwden zich om haar gezicht en onwillekeurig begon haar huid te tintelen. Zijn huid was zacht en het herinnerde haar aan hun eerste ontmoeting in het bos toen hij haar hand had gepakt en had meegetrokken, weg van de mannen die haar terug moesten halen naar Elodir. Ergens voelde het alsof dat was gebeurd in een heel ander leven.

''Elys, alsjeblieft,'' smeekte Ash. ''Ik wil niet dat je je watersturen opoffert om mij te redden. Leren watersturen is alles wat je wilde, als sinds ik je ontmoette. Je hebt zoveel talent en zo hard gewerkt om te kunnen watersturen zoals je nu doet. Je kan je droom niet opgeven.''

Tranen welden op in Elys' ogen en ze kreeg een brok in haar keel. Ze mocht niet huilen. Ze wilde niet dat hij wist hoe erg haar beslissing haar vanbinnen verscheurde. IJzeren klauwen braken haar hart en rukten haar ziel uiteen, opzoek naar datgene wat altijd een van de belangrijkste dingen was geweest in haar leven, dat gene waar ze grotendeels haar identiteit aan ontleende: watersturen. Want wat was ze zonder haar stuurkrachten? Ze schudde die vreselijke vraag van haar af, maar een klein stemmetje in haar hoofd bleef het zachtjes herhalen.

Ze twijfelde niet over haar beslissing, maar dat betekende niet dat het een makkelijke beslissing was. De gedachte dat ze straks geen water meer kon voelen, dat ze geen mensen meer kon helen en dat ze nooit meer de adrenaline en trots zou voelen als het water boog naar haar wil deed haar meer verdriet dan ze wilde toegeven. Een offer was nooit gemakkelijk. Het bekende dat je iets opgaf voor iets anders, iemand anders in dit geval. Waarom? Omdat je hield van diegene en hun geluk ook jouw geluk was.

Elys had nooit wat opgeofferd voor iemand anders. Niet echt, althans. Onwillekeurig schoten haar gedachten naar Rhys en zijn priemende ogen. Hij had haar in Elodir laten gaan, omdat hij wilde dat ze gelukkig zou worden en hij wist dat dat niet zou gebeuren als ze waren getrouwd. Een offer betekende niet dat het leven daarna ondragelijk werd. Rhys had haar vertrek geaccepteerd en was verder gegaan met zijn leven. Dat kon zij ook doen. Geen stuurkrachten betekende niet dat ze niet gelukkig zou kunnen worden, dat haar leven geen zin meer zou hebben. Er waren zoveel mensen in Esmaron die leefden zonder stuurkrachten en zij kon dat ook, toch?

''Mijn beslissing staat vast,'' zei ze, zacht maar vastberaden.

''Maar ... er moet een andere manier zijn,'' zei Ash, zijn stem gevuld met meer paniek dan Elys ooit gehoord had.

Ze schudde haar hoofd. ''Nee.''

''Jij hoeft niet degene te zijn die zich opoffert.''

Zijn ogen schoten over haar gezicht, op zoek naar een spoortje van twijfel, maar Elys wist dat hij het niet zou vinden. ze had haar beslissing gemaakt en hij was de enige die dat niet wilde geloven.