The Frostfire Prince

||37|| Verdwenen

"I'll never know, and neither will you, of the life you don't choose. We'll only know that whatever that sister life was, it was important and beautiful and not ours. It was the ghost ship that didn't carry us. There's nothing to do but salute it from the shore."

―Cheryl Strayed, Tiny Beautiful Things

Het kostte Elys niet veel tijd om de Hoofdhal terug te vinden. De Hal van Magie stond zo vol met allerlei magische voorwerpen dat ze maar één pad kon vinden dat door de torens en muren van spullen heen kronkelde.

Ze zuchtte.

Elys voelde zich leeg, alsof de geest al haar energie had verbruikt. Keer op keer speelde ze Irinés woorden opnieuw af in haar hoofd, maar ze werd niet veel wijzer uit haar halve raadsels. Gedachten maalden door haar hoofd en emoties schoten door haar heen. Er was pijn en verdriet door de verschrikkelijke beelden die ze had gezien, er was boosheid omdat Iriné geen duidelijk antwoord had gegeven en ze dus niet veel waren opgeschoten voor Elys' gevoel, maar er was ook blijdschap: het duurde niet lang meer voor ze deze bibliotheek konden verlaten en ze Ash weer kon zien. De gedachte aan hem maakte dat haar duizenden warme tintelingen door haar heen schoten.

''Elys?''

Sages stem echode door de lege Hoofdhal. Ze schrok op uit haar overpeinzingen en hief haar hoofd. De luchtstuurder kwam bezorgd op haar af. Zijn ogen waren donker en schaduwen lagen onder zijn ogen. Tot Elys' verbazing was hij niet alleen; Lila liep vlak naast hem, haar ogen waterig.

''Gaat het wel?'' vroeg hij terwijl hij zijn ogen wijd opensperde.

''Het kan altijd beter,'' antwoordde ze met een hese, trillende stem en ze sloeg haar armen over elkaar om haar plotselinge koude rillingen tegen te gaan.

''Heb jij wat gevonden?'' zei Lila. Haar ombre krulhaar was niet zo springerig en vrolijk als Elys zich herinnerde en Lila's gezichtsuitdrukking was zo hard als staal. Elys kon geen greintje emotie ontdekken, wat haar juist vertelde dat de aardestuurder wel degelijk iets voelde, maar zich sterk hield. Het was iets wat de voormalige Koningin van Zalaberín elke dag had moeten doen en nu was het een tweede natuur geworden.

Elys knikte en vertelde alles wat ze had meegemaakt in de Hal van Magie. Van de Tijdspiegel tot Irinés raadsels en de Gift van Vuur. Na haar verhaal keken Lila en Sage haar met grote ogen aan.

''Ze vroeg je echt om je ketting?'' vroeg de aardestuurder terwijl ze haar vingers langs haar eigen mintgroene sieraden liet glijden. ''Dat klinkt allemaal echt veel heftiger dan wat wij hebben meegemaakt.''

Elys knikte weer en zonder dat ze er bij nadacht, schoot haar hand naar haar hals die kaal en niet compleet aanvoelde. Het was alsof ze een stukje van haarzelf verloren was.

''Ik weet alleen eigenlijk nog steeds niet hoe we Ash kunnen genezen. Ik dacht dat de Gift van Vuur iets uit een verhaal was, dat het niet bestond, maar kennelijk is dat het enige wat hem kan redden.''

''Of degene die hem dit heeft aangedaan moet zijn of haar daden terugdraaien,'' zei Sage.

''Iriné sprak over een 'haar' dus ik neem aan dat het een vrouw moet zijn geweest, maar ik denk niet dat de vrouw die dit met opzet heeft gedaan haar daden zal terugdraaien. Al helemaal niet als dat ernstige gevolgen voor haar heeft.''

''Elys heeft gelijk,'' zei Lila, ''De Gift van Vuur is onze enige oplossing.'

Een wanhopige zucht verliet Elys' lippen. Ze was zo blij geweest dat ze eindelijk een antwoord kreeg, maar uiteindelijk waren ze bijna niets verder gekomen. ''Als we maar wisten hoe we aan de Gift van Vuur konden komen.''