The Frostfire Prince

||50|| Nieuwe Plannen

Dit hoofdstuk lijkt misschien heel lang, maar dat komt vooral doordat ik aan het einde nog vragen beantwoord i.v.m. het feit dat ik twee keer ben getagd en ik te uitgebreid ben :o

"I knew that the pain I felt now was here to stay. In many forms. Through many nights." 

―Melita Tessy

''We hebben geen tijd te verliezen. We moeten naar Lyun gaan,'' zei Sage standvastig, zijn ogen poelen van hoop.

''En recht in de armen van Eroh lopen?'' bracht Ash tegen hem in. ''Ik denk niet dat dat zo'n goed idee is.''

Het bleef even stil en Elys liet haar blik over Ash en Sage glijden. De slag om Iralin was twee dagen geleden gewonnen en Sage en Ash waren nog steeds herstellende. Er was vrijwel niets meer te zien van Sages wond en hij hield bij hoog en laag vol dat hij zich weer helemaal fit voelde, maar Elys wist dat hij loog. Ze had gezien hoe hij soms ging zitten om op adem te komen en zag hoe zijn hand af en toe gedachteloos langs zijn zij streek, langs de plek van de wond die hem bijna fataal was geworden. Ash daarentegen probeerde anderen geeneens te overtuigen van zijn herstel, want iedereen die naar hem keek en zijn grauwe gezicht, wallen en moeheid zag, wist dat het elke dag slechter met hem ging. Het gevecht was een zware aanslag op zijn gezondheid geweest en het leek alsof zijn achteruitgang elke dag twee keer zo snel ging.

Ash zuchtte. ''Luister, ik snap het. Je wil Mae redden, maar —''

''Nee,'' riep Sage, ''je snapt het kennelijk niet. Je wil niet dat we Mae gaan redden, maar wat als Elys daar was? Als Eroh haar had aangevallen en haar gevangen hield ... of erger.''

Ash ontweek de blik van zijn beste vriend en zijn zilveren ogen vingen die van Elys. Ze wisten beiden dat hij exact hetzelfde zou doen als Sage, hoe gevaarlijk en ondoordacht het ook was.

''Je zou alles doen om haar te redden,'' voegde Sage zachter toe. ''Hoe klein de kans ook was dat je het zou overleven. Dus vertel me niet dat we haar niet kunnen gaan redden.''

''Je weet niet of Mae ... of ze nog leeft.''

''Dat maakt me niet uit. Ik heb haar beloofd dat ik zou terugkomen voor haar en ik hou me aan mijn woord.''

Sages trillende vingers frunnikten aan zijn groene tuniek, speelden nerveus met een los draadje, en hij haalde diep adem in een poging zichzelf te kalmeren. ''Ik vraag jullie niet om met me mee te gaan.''

Een flits schoot door Ash' ogen en veroorzaakte onweer in het zilvergrijs. Elys kon het niet goed plaatsen, maar hij leek haast verontwaardigd door Sages woorden.

''Dat hoef je ook niet te vragen. Als jij deze gestoorde reddingsactie wil doorzetten, dan ga ik met je mee. Je zou hetzelfde doen voor mij.''

''Het is niet gestoord,'' bracht Sage tegen hem in, maar een minuscule glimlach speelde rond zijn lippen. ''Eroh heeft de slag om Iralin verloren. Herinner je je nog wat Eroh altijd deed als hij een spelletje verloor?''

Elys fronste en keek naar Lila, die ook geen idee leek te hebben waar dit toe zou leiden. Ash daarentegen schoot iets overeind, alsof hij was geraakt door de bliksem. Het was haast alsof Elys de mechanismen in Ash kon zien werken, alsof zijn gedachten geschreven waren op zijn gezicht. Zijn ogen werden groot.

''Dan werd hij boos en vernielde alle speelstukken,'' fluisterde hij bijna onverstaanbaar.

''Precies'' Sages ogen glinsterden. ''Ik denk niet dat hij teruggaat naar Lyun om te herstellen of iets dergelijks. Hij weet dat hij Iralin niet kan veroveren voor nu, dus hij heeft niets aan meer aan Lyuns strategische ligging op dit moment.''