The Frostfire Prince

||16|| De Lelie Tempel

"You must remember, family is often born of blood, but it doesn't depend on blood. Nor is it exclusive of friendship. Family members can be your best friends, you know. And best friends, whether or not they are related to you, can be your family."

―Trenton Lee Stewart, The Mysterious Benedict Society

''Ik heb het toch gezegd,'' zei Ash opnieuw, zijn rechter mondhoek geamuseerd opgetrokken.

Elys rolde haar ogen en sloeg demonstratief haar armen over elkaar. Ze haatte het als anderen gelijk hadden en vooral als mensen het inwreven, zoals Ash deed. De hele weg richting de Lelie Tempel en de hele ochtend had hij haar eraan herinnerd dat hij gelijk had gekregen. Sage leefde namelijk in de Lelie Tempel. De delen die er van over waren dan. Hij had verteld dat de tempel al een jaren niet meer werd gebruikt. Enkele Aeri hadden hem verteld dat alle priesters en andere tempeldienaren op een dag plotseling verdwenen waren. Niemand wist waar ze naartoe waren gegaan of wat er was gebeurd. De bedden waren beslapen geweest, er stond nog eten te pruttelen op een brandend vuurtje en de was had gewapperd in de wind, maar er was geen enkel spoor geweest van de tempelbewoners zelf. Nu woonde Sage in de ruïne van wat ooit eens een prachtige tempel geweest moest zijn.

''Oh, kom op. Zeg gewoon dat ik gelijk had en ik zal ophouden om je eraan te herinneren,'' zei Ash plagend. ''Dankzij mij hebben we Sage wel gevonden.''

''Oh ja? Je dacht anders eerst dat hij in Amrine was,'' kaatste Elys chagrijnig terug.

''Hoe hebben jullie me eigenlijk gevonden?'' vroeg Sage, die plotseling achter hen was opgedoken.

Zijn donkerblonde haar glansde in de morgenzon en ze merkte op dat zijn smaragden ogen bezaaid waren met koperbruine spikkeltjes. Hij keek haar vriendelijk maar verlegen aan.

''Zonder mijn geweldige geheugen hadden we nooit aan de Lelie Tempel gedacht...'' zei Ash terwijl hij even stopte toen hij Elys' dodelijke blik zag, ''maar we zijn eerst naar Amrine gegaan en hebben daar met je oma gepraat.''

"Overgrootmoeder eigenlijk,"corrigeerde Sage. Hij glimlachte lichtjes. "En je hebt een 104 jaar oude vrouw lastiggevallen om te achterhalen waar ik ben?"

"We hebben haar niet lastiggevallen. Ik heb het haar gewoon gevraagd," antwoordde Ash.

Sage en Elys wisselden een sceptische blik uit.

''Wat?'' vroeg Ash.

''De eerste keer dat ik jou iets heb horen vragen was gisteren,'' antwoordde Sage.

Elys had opgemerkt dat de luchtstuurder het opmerkelijke talent om alles wat hij zei vriendelijk te laten klinken; ook als zijn woorden duidelijk niet zo bedoeld waren.

''Elys was erbij. Zij kan vertellen dat wat ik zeg klopt.''

Sage en Ash wierpen haar allebei een verwachtende blik toe. Verdedigend wierp ze haar handen op.

''Hoe moet ik dat weten? Ik kan nauwelijks Aeria spreken. Misschien heb je haar wel bedreigt of gechanteerd.''

Ash had zijn ogen tot spleetjes samengeknepen, klaar om iets tegen haar in te brengen, maar ze werden onderbroken door Istar die niet al te blij keek. Zijn steenkolen ogen stonden hard en zijn looppassen waren groot en lomp.

''Sorry dat ik dit gezellige theekransje moet verstoren, maar mag ik jullie eraan herinneren dat jullie de wacht horen te houden?'' zei hij knarsetandend terwijl zijn boze en brandende blik over Elys en Ash gleed. ''We willen niet aangevallen worden door die vuurtroepen die ons gisteren achter na zaten. En wat doe jij hier?''