The Frostfire Prince

||21|| Het Festival van Namos

"When you are joyful, when you say yes to life and have fun and project positivity all around you, you become a sun in the center of every constellation, and people want to be near you." 

―Shannon L. Adler

Elys had altijd gedacht dat stilte geen geluid had, dat het een moment van rust was. Meestal genoot ze van stilte om zich heen. Ze kon het aantrekken als een mantel, als een deken waarin ze verdween. Op dat soort momenten werd stilte een plek waar ze kon fantaseren over andere werelden, waar ze kon dromen en hopen. 

Maar dit keer voelde het heel anders. 

De stilte was oorverdovend en drong door in elke vezel van haar lichaam. Ze had niet geweten dat stilte een geluid kon hebben, dat het zo zwaar kon worden dat je schouders naar beneden werden gedrukt en je adem je benomen werd. 

Maar nu wist ze het wel. 

De woorden van Lila weerklonken nog in haar hoofd. Jullie laten mij met jullie meereizen naar de Bibliotheek van Yuin. Ash en Sage waren ook stil en even verbaasd als zij, wat te zien was aan hun opengesperde ogen en half geschokte gezichtsuitdrukking. Ash' verbazing was echter maar voor korte duur. Razendsnel was zijn gezicht weer veranderd in dat van een koel een steenhard marmeren beeld. 

''Waarom?'' siste hij naar Lila. ''Waarom zou je dat willen? Waarom zou je je positie hier opgeven?''

Lila tuitte haar lippen even. ''Omdat alle beschikbare bronnen vertellen dat de Verborgen Bibliotheek alle kennis van de wereld bevat. En ik heb een vraag die ik graag beantwoord zie. Ik zou alles opgeven voor een antwoord.''

''En welke vraag mag dat dan zijn?'' vroeg Ash. ''Hoe je nog meer kan verdienen aan alle gokverslaafden en je barbaarse, illegale gevechten?'' 

Een schaduw viel over Lila's gevecht en ze klemde haar handen om de leuningen van haar troon. Elys zag hoe de kristallen iets groeiden. 

''Waag het niet om te denken dat zoiets zo belangrijk voor me is.'' Ze zuchtte even. ''Ik wil weten of mijn familie echt dood is of niet. Ze kwamen om in een brand. Dat heb ik in ieder geval altijd gedacht, maar ik realiseerde me pas veel te laat dat ik daar nooit ook maar enig bewijs voor heb gehad. Dus ik moet het zeker weten...'' 

Haar blik was tegelijkertijd angstaanjagend en triest. Haar bruine ogen glansden en Elys slikte. Het was alsof het beeld dat Lila uitstraalde scheuren begon te vertonen en haar muren neergehaald werden. En binnenin haar zat een huilend meisje, alleen en verscheurd. Onwillekeurig rilde Elys en ze probeerde de flits van het beeld uit haar hoofd te bannen. 

''Dat is verschrikkelijk, koningin,'' fluisterde Sage. Zijn ogen waren gevuld met medelijden. ''Natuurlijk kunt u met ons meereizen.''

De hoofden van Elys en Ash schoten naar dat van Sage. Hij hief verontschuldigend zijn handen, alsof hij zich zo wilde beschermen tegen de dodelijke blikken van zijn vrienden. 

''Ik wil gewoon helpen,'' verdedigde hij zich. 

''En wat als ik niet wil helpen?'' siste Elys. 

''Je zal wel moeten,'' zei Ash zachtjes. Hij was plotseling naast haar opgedoken. ''Anders zul je de inhoud van je tas niet terugkrijgen.''

Elys balde haar vuisten. 

''Ik heb het je beloofd, Elys,'' fluisterde Ash. Zijn warme stemgeluid streelde haar oren. ''En ik wil me aan mijn beloftes houden.''

''Weet ik,'' zuchtte ze. Niet dat ze ernaar uitkeek dat Lila met hen mee zou reizen, maar ze miste haar ketting, boek en andere bezittingen. ''Het is al goed.''