The Last Snape

Hoofdstuk 23: Een boekje in de bibliotheek

Even niets, Layla blijft toch vol spanning naar de pagina staren, dan verschijnt er onderaan.

Even pagina omslaan Layla, het paste niet.

Layla lacht en slaat de pagina om, daar staat inderdaad een langer verhaaltje.

Het is vreemd wat je vader heeft gedaan, waarom zou hij dat willen doen? Is hij zo tegen Slytherins (ja ik weet echt wel wie je bent hoor) dat hij je daar zo graag weg wil hebben? En over die vrienden van je, dat zijn toch net zulke buitenbeentjes als jij nu? Misschien wil hij daarom liever dat je met andere mensen omgaat?? Niet dat dat het goedmaakt, maar het klinkt logisch toch?

Layla denkt even na, maar dan begint ze weer te schrijven.

Misschien wel, maar papa wil me verplichten om alleen met Ananda om te gaan. En begrijp me niet verkeerd, ik mag Ananda echt heel graag, maar afgelopen jaar in de Hogwarts Express ben ik met ballonnen met zwarte verf bekogeld en toen vond ze haar boeken belangrijker dan mij. Als Albus en Scorpius me toen niet hadden gered... ik weet niet of ik hier dan nog wel had gezeten.

Layla kijkt naar wat ze had opgeschreven, met tranen in haar ogen. Het leek zoiets kleins, waterballonnen in een treincoupe, maar voor haar was het groot geweest. Het was een bevestiging geweest dat ze echt niet op de school hoorde waar haar vader zo enthousiast over was geweest altijd. Voor hem was het als een tweede thuis geweest, maar voor haar was het vreselijk, de enigen die het goedmaakten waren Albus en Scorpius, die haar hadden geleerd het allemaal te blokken, alsof het niet bestond. Maar nu zij er niet meer waren had ze alleen maar haar boeken, en hoeveel ze ook van ze hield, ze wilde ook wel weer een keer echt met iemand praten, en niet als met Nagini, die weer op haar bed in de Dorms lag. Dan kijkt Layla weer naar het handschrift dat verschenen was.

Maar misschien bedoelde ze het niet zo...

Even niets, maar voordat Layla iets kan terugschrijven, verschijnt er nog een zin.

Zeg eens eerlijk, als Ananda je nu om vergeving zou vragen, zou je dat doen?

Layla blijft even kijken en denkt na, maar dan pakt ze vastberaden de veer vast.

Ja natuurlijk, Ananda is mijn vriendin, mijn enige vriendin, en ik wil haar niet kwijt.

'Layla?'

Layla kijkt om en ziet Madame Pince, de bibliothecaresse in de deuropening staan, ze glimlacht beleefd naar Layla, die ze dagelijks zag en die in haar ogen de perfecte leerling was, toegewijd, netjes en ook nog eens heel aardig voor iedereen die haar een blik waardig gunde.

'Ja Madame Pince?'

Madame Pince komt in beweging naar de tafel, de enige waar het licht nog aan was.

'Ik wilde de bibliotheek dichtdoen, dus ik moet je vragen om naar je Common Room te gaan om verder te studeren.'

Even blijft ze stil, maar dan bedenkt ze zich iets anders en begint weer breed te glimlachen.

'En ik weet dat je hier al een keer hebt geslapen, maar dat wil ik de volgende keer graag eerder weten.'

Layla glimlacht verlegen, Madame Pince glimlacht ook breed, ze kon het meisje niets kwalijk nemen. Als ze hield van boeken en er goed mee omging, dan kon ze alles maken. Maar Layla knikt, pakt al haar spullen in en slaat haar tas over haar schouder. Dan valt haar oog op het boek dat ze eigenlijk had willen lezen, Alchemy, een vak wat niet werd gegeven op Hogwarts, tenzij je een 6e jaars was en er veel vraag naar was. Ze pakt het op en onder het waakzame, maar zachte oog van Madame Pince zet ze het voorzichtig weg. Als ze van het opstapje stapt, kijkt ze weer naar Madame Pince, die glimlacht en knikt als bedankje. Layla loopt langs haar af naar de deur, in de deuropening draait ze zich nog een keer om.