Obsession

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 52

Μια γνώριμη,κομψη σιλουέτα πάνω σε ψηλοτάκουνα παπούτσια,στρίβει βιαστικά στη γωνία...

Η καρδιά μου κοντεύει να βγει από το στήθος μου για ακόμα μια φορά σήμερα...

Τρέχω μέχρι τη γωνία ευχόμενος να μην ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη...

Κοιτάζω μακριά και απογοητεύομαι...

Κατεβαζω το κεφάλι απογοητευμένος...

Τι κάνει καθισμένη στο πεζοδρόμιο δίπλα από ένα αμάξι;

Είναι σίγουρα αυτή;

Το στομαχι μου δένεται κόμπος καθώς σκύβω για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνη...

"Όλα καλά;"τη ρωτάω προσπαθώντας να φανώ έστω και λίγο ψύχραιμος.

"Ναι απλά νομίζω στραμπουληξα λίγο το πόδι μου"λέει και το βρίσκω λογικό με αυτά τα ψηλοτάκουνα παπούτσια.

"Πώς κι από εδω;"απορώ και με κοιτάζει στα μάτια για πρώτη φορά σήμερα...Νιώθω σαν να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα...

"Γυρνούσα σπίτι"λέει όμως ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.Κοιτάζει επίμονα την διαφανή σακούλα που κρατάω...Τι το θελα γαμω;Έτσι θα της αποδείξω ότι προσπαθώ;Πετάω την σακούλα με το καινούριο μπουκάλι βοτκας πιο δίπλα δημιουργώντας έναν

"Γιατί κάθεσαι εδώ κατω;"την ρωτάω εννοώντας το πεζοδρόμιο.

"Στραμπουληξα λίγο τον αστράγαλο μου"λέει και με την παλάμη της τρίβει εκείνο το σημείο.

"Γι αυτό κλαις ή έστω εκλαιγες;"

"Όχι...Δηλαδή ναι"

"Προδιδεσαι και από μόνη σου...Σε πείραξε κανείς;Ήσουν με τον Λουκά πριν.Σε πείραξε;"την ρωτάω πιο έντονα τώρα,αφού μόνο στη σκέψη ότι της έχει κάνει κάτι,μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

"Άρα εσύ ήσουν έξω από το μπαρ ε;"με κοιταζει με τα πρησμένα της μάτια...

"Ναι αλλά ακόμα δεν μου απάντησες για το αν είσαι καλα"

"Σου είπα είμαι μια χαρά και μόνο ο αστραγαλος μου με πονάει"λέει με αυξημένο τον τόνο στη φωνή της.Χαμηλωνω το κεφάλι μου.

"Καλύτερα να πηγαίνω.Τα χω κάνει ήδη θάλασσα"

Δεν την αφήνω να σηκωθεί...

"Δεν πας πουθενά μόνη σου τέτοια ώρα...Θα έρθεις πρώτα πάνω να σου βάλω πάγο και μετά θα σε πάω εγώ.Ξέρεις πολύ καλά τι γίνεται στην Αθήνα."