Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

Είναι ότι καλύτερο και παράλληλα ότι χειρότερο μου έχει συμβεί...

Με κάνει να ζω ενω με σκοτώνει...

Με απομακρύνει ενώ με κάνει δικιά του...

Με κάνει να χαμόγελαω ενω κλαίω...

Είμαι το φως , είναι το σκοτάδι...

....

Τρώμε μεσημεριανό απ έξω και ξεκουραζομαστε ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του.Μια ώρα πριν φύγουμε για την συναυλία φεύγω για να πάω να ετοιμαστω όπως εκείνος.Θα περάσει να με πάρει από το σπίτι με τους υπόλοιπους που θα είναι μαζί μάς που δεν ξερω καν ποιοι θα είναι.

Φοραω λοιπόν ένα ψηλόμεσο τζιν σορτς, μαύρο τοπακι και με το σίδερο για τις μπούκλες σγουραινω τις άκρες που είχα ισιωσει.Βαφομαι τονίζοντας το σχήμα των φρυδιών και των χειλιών μου με τα κατάλληλα προϊόντα.Δεν χρειάζομαι μεικ απ...Λίγη μασκαρα ακόμα και έτοιμη.

Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει και καταλαβαίνω ότι είναι από κάτω και με περιμένει.Δηλαδη με περιμένουν...

Βρίσκω μπροστά από την πόρτα παρκαρισμενο  ένα λευκό βανακι.Παντα μου άρεσαν και εξακολουθούν να μου αρέσουν...

Ο Βαγγέλης είναι έξω από αυτό και με περιμένει δίπλα στην ανοιχτή πίσω πόρτα.

"Παρακαλώ περαστε"λέει κάνοντας μία υπόκλιση...Του χαμόγελαω και μπαίνω στο βαν όπως κάνει κι αυτός μετά από μένα.
Ευτυχως δεν ειναι κάνεις εκτός από εμάς στις πίσω θέσεις.

Στην μπροστά σειρά από καθίσματα κάθεται ένας άντρας και μία γυναίκα που δέν έχω καταφέρει να δω ακόμα τα πρόσωπα τους μέχρι που γυρνάνε σχεδόν ταυτόχρονα να με χαιρετήσουν.

"Γεια... Είχαμε ξαναγνωριστει έτσι;Είσαι η Εμη αν δεν κάνω λάθος"λέει η γλυκια κοπελα που εννοείται ότι θυμάμαι... Είναι η μάνατζερ του αλλά μου διαφεύγει το όνομα της κάτι που με κάνει να νιώθω κάπως αμήχανα...

Ο άντρας μου δίνει το χέρι του και ανταλλασσουμε χειραψία... Είμαι σίγουρη πως δεν ηταν στο γύρισμα του βιντεοκλίπ...

"Είμαι ο κιθαρίστας του παιδιού απο δω,στις συναυλίες"λέει με περιπαικτικό τόνο στον Βαγγελη ο οποίος χαμογελάει.

"Ανδριανος"λέει και του λέω το όνομα μου χαμογελώντας.

"Χαίρομαι πολύ που επιτέλους βρήκα την ευκαιρία να γνωρίσω την μούσα της έμπνευσης του Βαγγελη."