Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Εννοείται πώς δεν κατάφερα να κοιμηθώ ούτε αυτό το βράδυ...Δεν ξέρω τι έχω πάθει τις τελευταίες μέρες αλλά παρότι η κούραση κοντεύει να με εξοντώσει,δεν μπορώ να αποκοιμηθω...

Το μόνο που καταφέρνω είναι να στριφογυρναω για ώρες κοιτάζοντας ποτέ το ταβάνι,ποτέ τον τοίχο και πότε το μπαλκόνι...

Είχα ακούσει κάτι που έλεγαν ότι είναι πιο εύκολο να πεθάνεις απο ελλειψη ύπνου παρά από πείνα και δεν ξέρω πόσες περίπου μέρες χρειάζονται για το πρώτο αλλά νιώθω πραγματικά εξαντλημένος...

Έπρεπε να την είχα ακολουθήσει χθές μετά από όσα έγιναν...Θα μπορούσα τώρα να είμαι κάτω από το σπίτι της να περιμένω κρυφά να βγει όπως τις πρώτες μέρες που γνωριζομασταν

Έχει ξημερώσει και δεν ξέρω τι να κάνω...

Είναι κάπως περιεργο να ακούς απο ανθρωπους σαν κι εμένα οτι πραγματικά εξαρτώνται από όσα νιώθει και όσα αποφασίσει κάποιος άλλος και ειδικά μία γυναίκα...

Μεγάλη μαλακία τελικά να λες "ποτέ" και "δεν υπάρχει περίπτωση" στον έρωτα...

Κάνω ένα κρύο ντούς μπας και ξυπνήσω κάπως...

Πρέπει πραγματικά να ξυριστω...Δεν είχα όρεξη ούτε αυτό να κάνω τις τελευταίες τέσσερις μέρες...

Ευτυχώς έχω μαζί μου τα ξυριστικα μου...

Η μορφή της εμφανίζεται σαν είδωλο στον καθρέφτη να με αγκαλιάζει από τη μέση καθως το ξυραφάκι κυλάει γρήγορα στις γωνιές του προσώπου μού...

"Σ αγαπάω"λέει το είδωλο της στο δικό μου μέσα στον καθρέφτη και το χαρούμενο αγόρι απέναντι μου, χαμογελάει σε αντίθεση με μένα...

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να βγάλω τις εικόνες από το μυαλό μου...

Ανοίγω ξανά τα μάτια και τι να δω?

Αίμα...

Παρατηρώντας καλύτερα βλέπω ένα κόψιμο στη βάση τού λαιμού μου...

Μπράβο μου...

Ευτυχώς σταματάει γρήγορα η αιμορραγία και μπορώ να φύγω από το δωμάτιο,με μία χαρακιά βέβαια...

Η ρεσεψιονίστ με καλημεριζει και με ενημερώνει για το πρωινό του ξενοδοχείου που δεν έχω καμία όρεξη να φάω...

"Όχι ευχαριστώ... Πρέπει να φύγω"της λέω και με κοιτάζει παραξενεμένη.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που να πάω... Κάπου που να είναι κι εκείνη... Ακόμα κι αν με διώξει ξανά...