Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

"Μπορούμε να κοιμηθούμε όπως και χθες; Αγκαλιά..."με ρωτάει και εκπλησσομαι.

"Όντως το θέλεις;"την ρωταω και γνέφει καταφατικά.Την κλείνω απαλά στην αγκαλιά μου και την φιλαω απαλά στον λαιμό πριν της πω καληνύχτα...
Δεν το είχα παρατήσει νωρίτερα αλλά το δέμα της έχει το άρωμα του αφρολουτρου μου.

Αληθεια δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ να αντιστέκομαι Σ αυτό το κορίτσι... Αφού βεβαιωνομαι ότι κοιμάται κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τον εαυτό μου να κοιμηθει ξανά δίπλα της...

Emie's PROV

Όταν ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου,γυρω επικρατεί ακόμα σκοτάδι... Βέβαια μπορεί να είναι και πρωί και απλά οι σκουρόχρωμοι τοίχοι να δίνουν πάντα την αίσθηση ότι είναι βράδυ.Ενα κρύο ρεύμα αέρα που έρχεται από τα δεξιά μου με διαψεύδει. Η μπαλκονόπορτα είναι μισάνοιχτη... Εκείνος δεν είναι δίπλα μου...
Κατεβαινω από το κρεβάτι και βγαινω ξυπόλητη στο άγνωστο μπαλκόνι.

Έχει την πλατη του γυρισμένη σε μένα και δεν φαίνεται να με έχει προσέξει.Τα χέρια του ειναι ακουμπισμένα στα κάγκελα και ένα κύμα καπνού ανεβαίνει πάνω από το κεφάλι του.
Δεν μ αρέσει να τον βλέπω να καπνίζει... Ούτε και να πίνει... Νιώθω ότι καταστρέφει τον εαυτό του χωρίς λόγο...

Τον πλησιαζω αθόρυβα και τυλιγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.Τρομάζει από την απρόσμενη παρουσία μου αλλά γρήγορα ηρεμεί και χαϊδεύει με το ελεύθερο χερι του τα δάχτυλα μου.

"Είσαι εντάξει;"τον ρωτάω ανήσυχα... Φαίνεται κάτι να τον προβληματίζει...

"Εντάξει είμαι μωρό μου"λατρεύω να με λέει έτσι... Παρά τον λίγο καιρό που είμαστε μαζί το να με αποκαλεί έτσι δεν μου φαίνεται υποκριτικό ή ψεύτικο... Ελπίζω να μην είμαι εντελώς τυφλωμένη από τον έρωτα για εκείνον και να μην κάνω λάθος.

Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της Κλαιρης...
"Μείνε μακριά του...Για το καλό σου στο λέω...Δεν είναι καλος άνθρωπος"

Τον ξέρει και μιλάει έτσι για εκείνον; Αμφιβάλλω... Είχε πεί κάποτε ότι τον εχει γνωρίσει αλλά μέχρι εκεί...

Κοιτάζω απέναντι τα άλλα διαμερίσματα... Είμαι τυχερη που μπροστά από την πολυκατοικία μου υπάρχει ένα μικρό παρκακι... Τουλάχιστον δεν ειμαι αναγκασμένη να βλέπω πολυκατοικίες γύρω μου λες και είμαι φυλακισμένη.

Απλωνω το χέρι μου για να πάρω ανάμεσα από τα δάχτυλα του το μισοτελειωμένο τσιγάρο.Με κοιτάζει περίεργα γιατί προφανώς δεν καταλαβαίνει τι θα κάνω.