Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

Περπατω με το κεφάλι σκυφτο και κλαίω οσο γίνεται πιο αθορυβα για να μην τραβαω την προσοχή αλλα δεν φαίνεται να τα καταφέρνω...Οι πεζοί με κοιτάζουν περίεργα στον δρόμο αλλά τους αγνοώ.Αποφευγω το μέτρο και παράλληλα τα αδιάκριτα βλέμματα κι ας αναγκαστω να κάνω την απόσταση με τα πόδια.

Με το πού φτάνω στο σπίτι πεφτω στο κρεβατι κλαίγοντας ακόμα.Δεν μπορω να συνειδητοποιήσω ποσο σκαρτα και ψεύτικα μου φέρθηκε αυτους τους δύο μήνες...Παρ ολες τις στεναχώριες μου,τις παραπανω σκοτουρες και τις συζητήσεις μας που μερικές δεν έβγαζαν πουθενά, οι προηγουμενοι δυο μήνες ήταν ίσως απο τους καλύτερους της ζωής μού...Τα λόγια του,ακομη και ψεύτικα που ήταν τελικά,ηταν τα καλύτερα που είχα ακούσει να μου λενε...Στην αρχη ήμουν δύσπιστη το παραδέχομαι...Αλλα στην πορεία άφησα τόν εαυτό μου να τα πιστέψει ολα...

Είναι μεγαλο λάθος τελικά να διαλυεις τις άμυνες που για χρόνια είχες χτισμένες σαν τείχη γύρω σου...Απο την άλλη πρέπει να ρισκάρεις.Αλλα γιατι οταν ρισκαρεις σχεδον παντα χανεις;

Δεν μπορώ να σκεφτώ αλλο...Το κεφάλι μου πονάει...Κοιταζω έξω μετά απο ώρα και έχει βραδιάσει...

Πρέπει να πάω στο μπαρ σήμερα γαμω... Ελπίζω η Κλαίρη να μπορεί να με καλύψει γιατί δεν θα μπορούσα για κανένα λόγο να σταθώ εκεί μέσα...

Προσπαθώ να ηρεμησω για μερικά λεπτά και τηλεφωνω στον Μανο.

" Μανο;Η Εμη είμαι"

"Ελα Εμη μού;Δεν σ ακούω πολύ καλα.."

"Ειμαι με πυρετό και κρυωμενη.Μπορεις να τα βγάλεις περα με την Κλαιρη μόνο;Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου"

"Εννοείται βρε κοριτσαρα...Αν και είμαι σίγουρη πως δεν είναι κρύωμα αυτό... Θέλει να σου μιλήσει η Κλαίρη.Στην δίνω"λέει και επικράτει ησυχία μερικων δευτερολεπτων μέχρι να πάρει το ακουστικό η Κλαιρη.

"Τι έγινε;"με ρωτάει γεμάτη ανησυχία.Ειναι ασκοπο να προσπαθησω να κρυφτω απο εκείνη...

"Με χωρισε"λέω όσο πιο ήρεμα μπορω καθώς προσπαθώ να σταματήσω εναν λυγμο που μου σκιζει το στερνο...Τα δάκρυα ξεκινάνε ξανα το δρομολόγιο τους απο τα μάτια μου,στην μουσκεμένη μου,λευκη μπλούζα.

"Μάλιστα... Μωρό μου μην στεναχωριεσαι...Να περασω μετά τη δουλειά να κάνουμε παρεΐτσα και να μού τα πεις;"

"Δεν θέλω να το συζητήσω αλήθεια"λέω με δυσκολία.

"Εγω θα έρθω πάντως να ξέρεις"