My Strict Doctor √

Chapter Forty-Four(kiss UnderTheRain)

"Who the hell are you!!?" tanong niya kay James at matalim ang tingin. Pinandilatan ko naman si James.

"a-ah, I'm her boyfriend!" sabi niya.

Bingo!

"Babe, tara na.." sabi ko at lumabas na kami at iniwan si Bryan na nanggagalaiti sa galit.

Tenext ko naman si Cristine na aalis ako malapit lang naman ang restau na pinagkainan niya katabi lang ng shop ko.

Sumakay na ako sa kotse ni james at nagmaneho na siya.

"Woh! Mabuti na lang nakaalis na tayo don!" releaf na sabi niya.

"Mabuti nga dumating ka! Naku talaga ang lalaking yon!" naiinis na sabi ko.

"Sino siya?" tanong naman niya.

"Hindi siya importante kaya hindi mo na dapat malaman.." sabi ko at tumingin sa labas ng window.

"Hindi daw, galit na galit nga siya eh!" sabi niya.

"Oo na, his my ex!" sabi ko.

"Ex? Ang gwap-- I mean, Okey." napatigil siya dahil pinandilatan ko siya ng mata.

"So? San tayo?" tanong niya.

"Ikaw bahala, kahit saan basta tahimik na lugar.." sabi ko. Tumango na lang siya at tumingin na sa daan.

Huminto naman siya sa pagmamaneho at gaya kahapo don sa may dagat parin. Sana lang hindi niya kami sundan.

"Dito talaga ha?" sabi ko at bumaba na.

"Eh sabi mo tahimik eh," sabi naman niya ng makalabas na siya.

Sumandal naman ako sa kotse at nakatingin sa dagat. Sarap ng hangin.

"Hindi ka nilalamig?" tanong niya.

"Hindi naman masyado," sagot ko. At nilanghap ko ang hangin.

"Bakit hindi mo balikan?" tanong niya bigla.

"Balikan? Tsk! Ako ang babalik? no way, ako yong sinaktan, siya ang gumawa ng paraan para makuha ako ulit.." sabi ko at tinuro ko pa ang sarili ko sabay tawa ng mapakla.

"Kasalan mo siguro no?" napatingin naman ako sa kanya.

"Baka naman ikaw ang hindi nakinig.." seryosing sabi niya.

"A-ah, teka nga! Kakampi ba talaga kita O hindi?" tanong ko sa kanya.

"Sayo ako syempre., ikaw pa mahal na mahal kaya kita," nakangising sabi niya. Kadiri!

"Kadiri ka bak--"

"Tumigil ka Ryanalene!" I acted like I zip my mouth.

"Ito na tatahimik na.."
Natatawang sabi ko.

"RYANALENE FINCH!!" napaigtad naman ako sa gulat ng may sumigaw sa dikalayuan sa kanan ko.

Nanlaki naman ang mata ko at napaatras. Na feel ko namang wala na si James sa tabi ko. Asan na yong gagong yon?

"A-a-ANO?" nagagalit-galitan kong tanong. Nakakatakot na siya as in.

"WHO IS THAT ASSHOLE!" galit na tanong niya at hinawakan ng mahigpit ang wrist ko.

"Ano ba nasasaktan ako!" sigaw ko sa kanya at pinipilit na makawala sa hawak niya.

"Answer me," mahinang sabi niya. At hindi ako tanga para, hindi makita na naluluha siya pero alam kong pinipigilan niya.

"Kaibigan ko lang siya Okey," sabi ko. Lumapit naman ako kay James.

"Okey na ako dito James, you can go.." sabi ko. Tumango naman siya at pumasok siya sa kotse niya at umalis na. Tumingin naman ako kay Bryan.

"Satisfied?" I said sarcastically. Naglakad naman siya palapit sakin.

"Please Len, please give me one chance, please.." at bigla siyang lumuhod. Sa harap ko at niyakap ang binti ko.

"*sniff* please.." pagmamakaawa niya.

"Tumayo ka nga dyan!" sabi ko sa kanya at tumayo naman siya.

"I-I don't know okey," sabi ko at diretso ang tingin sa mga mata niya.

"Bakit ganon kahirap akong patawarin Len? isang mali lang yon, and I'm drunk and there you are, you left me, without saying something. At hindi tayo naghiwalay Okey, remember I told you na hindi ako papayag.." sabi niya at niyakap ako pero hindi ko siya niyakap pabalik.

"Bakit ganon ka hirap? bryan isipin mo..." humiwalay ako ng yakap sa kanya at tinitigan siya sa mata at ganon din siya.

"Kong kumuha ka ng plato tapos itatapon mo anong mangyayari?" nakita ko namang nagtaka siya.

"Anong klasi--"

"basta. Sagutin mo na!" sabi ko pa.

"Mababasag syempre." sagot niya. Para siyang tuta!

"Tapos kong magsasabi ka ng sorry don sa pinggan na nabasag anong mangyayari?" nakatingin na tanong ko parin sa kanya.

"Wala, it's still broken," sabi niya. Tinignan ko naman siya na parang sinasabing 'Ngayon?'.

"Oh, naintindihan mo na? na kahit anong hinging patawad mo hindi na maibabalik ang lahat sa dati..." nakayuko na nasabi ko. Hinawakan niya naman ang balikat ko.

"Everytime we love risking is in there, there is a time na masasaktan tayo right?" sabi pa niya. Tumango naman ako.

"Hindi mo naiintindihan Bryan eh! Hindi ganon kadali ang magpatawad, h-hindi ganon.." at tuluyan ng tumulo ang luha sa mga mata ko.

At naglakad ako palayo sa kanya at pinahid ang mga luha ko. Hindi ko alam kong bibigyan ko siya ng pagkakataon, hindi ko alam anong gagawin ko. Narinig ko naman siyang tinatawag ako pero hindi ko siya pinakikinggan. Patuloy lang ako sa paglalakad at hindi ko alam kong saan ako pupunta, sa paglalakad ko patuloy din ang pag agos ng luha ko.

Bakit ang hirap?

Kasabay ng pag-iyak ang pagbuhos din ng ulan. Tumingala naman ako para salubungin ang ulan.

"W-wow! Just wow!" naiinis na sabi ko. Sumasabay pa yata ang ulan sa pinagdadaanan ko eh!

"Ryanalene! Wag ka ngang magpaulan, magkakasakit ka niyan!" sabi niya. Tinignan ko naman siya at naglalakad siya palapit sakin. Lakad takbo ang ginagawa niya.

"Wag ngang matigas ang ulo len," pangangaral niya sakin. Nagpatuloy ako sa paglalakad at binaliwala siya.

"Len listen, t-this is what you want right. Ang lumayo ako? Okey then, lalayo ako, so that you will not be s-sad anymore, but ju-just this t-time, let me t-takecare of you.." sabi niya at napahinto naman ako at dahan-dahan na tinignan siya. Lumapit na siya ng tuluyan at pinagdikit niya ang mga labi namin.

I even close my eyes to feel his soft lips touching mine. I miss this scene, kissing him.

"I will do anything just for you, but just this day, hayaan mong alagaan kita, at pagkatapos non, hindi mo na ako makikita.." sabi niya ng humiwalay kami sa halik at may parte naman sakin na nalungkot.

"I love you," sabi niya at niyakap ako. Ramdam kong basang-basa na kaming dalawa.

"Malayo na tayo sa kotse mo." sabi ko.

"Yeah, don tayo sa may maliit na bahay, sumilong.." mabilis naman na naglakad kami papunta don. Pagdating namin sumandal naman ako agad sa pader, mabigat yata pakiramdam ko eh!

"You okey?" tanong niya at tumango naman ako. Dahan-dahan naman na lumapit siya sakin at pinaupo niya ako sa tabu niya sabay akbay niya sakin. Sumandal na lang ako sa dibdib niya. At nanginginig sa ginaw.

"I'm sorry Len," bulong niya at nagpaagos naman ng mga luha ko sa mata.

"Even you hurt me, your always have a place in my heart, naging parte karin naman kahit na napalitan na ang puso ko..." I whisper. At naramdaman kong hinigpitan niya ang pagyakap sakin.

"I know, you will always be in my heart and mind too.."