My Strict Doctor √

Chapter Thirty-Two(Len's Father/Anger)

"WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE!!" sigaw ko sa kanya. Ano bang ginagaw niya dito! Sinisira niya ang magandang mood ko e!

"Huminahon ka lang anak.." sabi ni mama at hinagod niya ang likod ko. Tinitignan lang naman ako ng magaling kong ama diretso sa mata at nagpapakita siya ng awa ngayon! Tsk! Hindi niya ako madadala sa pa awa-awa niya.

"Huminahon??!! Ha?! No. Hanggat nandito siya! Hindi ako hihinahon! Wala siyang karapatang pumunta dito! Oo sa kanya ang bahay nato! Wala akong paki! Simula ng wala siya sa tabi natin noon! Pinatay ko na siya sa ISIP at PUSO ko!! Kaya pwede ba! Wag mo akong pakitaan ng paawa-awa mo! Umalis ka na!" namumuo naman ang mga luha sa mata ko at pilit na pinipigilan ko. Mabilis naman ang paghabol ko ng hininga ko.

Naramdaman kong hinawakan ni Bryan ang kanang kamay ko.

"Be calm, Ryana," mahinang sabi niya.

"He just wanted to talk to you, to clarify things." sabi niya. Napatingi naman ako sa kanya.

"Ikaw ba!?" mahinang sabi ko pero puno ng galit!. Tinatanong ko kong siya ba ang nagpapunta.

"Ryana ana--"

"DON'T CALL ME THAT!! Wala ka nang anak! Dahil ikaw mismo, pinilit mo akong patayin ka sa isip at puso ko. Masakit marinig diba! Dapat lang! Dahil pinaramdam mo sakin ang pakiramdaman na walang ama, nangungulila ako sayo! Pero ano? May ginawa ka! WALA DIBA!!? GET LOST!!!" at hindi ko na napigilan ang mga luha na umagos sa mga mata ko. Hindi ko dapat siya iniiyakan! Hindi siya kawalan! Agad na naglakad ako paalis at umakyat.

"anak..." rinig ko pang sabi niya. Nagsasayang lang siya ng laway!

Umakyat na ako sa kwarto ko at ni-lock ang pinto, ayaw ko munang makipag usap muna ngayon sa kahit sino! Please lang sana maintindihan nila!

Bryan's POV

She walkout. I know Mr. Finch feel hurt very much! It's like every words she says like a dagger on him.

"anak...." last thing he say before she left.

"Ryan, I'm sorry," sabi lang ni tita at naluluha na.

"Okey lang, I should feel it, I deserve it, sa ilang taon ba na wala ako sa tabi niya. Dapat lang na maramdaman ko to!" peking tawa niyang sabi.

"Mr. Finch, I will talk to her, don't worry she will understand things.." I said.

"Thankyou Bryan, you really are good. Like your father also your mother.." at napatingin siya kay mama at ngumiti ng pilit.

"So, I have to go, nagbabakasakali lang naman ako na baka kausapin niya ako but then I fail but it's okey, goodnight everyone.." hinatid na siya ni tita sa labas at bumalik naman kami ni mama sa sofa.

"Can you tell me what's the story son?" curious naman na sabi ni mama.

"Yeah, but hindi ko alam lahat, alam nyo naman na matalik na magkaibigan si daddy and him, ang alam ko lang nawalan siya ng time sa family niya but he met me and please me to takecare of her daughter..." paliwanag ko. Dumating naman si tita at umupo sa katabi na sofa.

"And hindi nakikita ni Ryana yon ang pagaalala ng papa niya sa kanya, galit ang namumuo sa puso niya, sinisisi niya ang papa niya kong bakit broken family siya kong bakit hindi nga kompleto pamilya niya, na wala siyang ama na mahihingan ng payo sa oras na kailangan niya, ang masakit lang is, nahihirapan na ang anak ko but she still keeps her pride.." iyak na sabi ni Tita. I comfort her and hug her.

"It's okey tita, maiisip niya rin ang mga bagay-bagay and mapapatawad niya rin ang papa niya I know gusto niyang makasama ang papa niya but then the anger on her is rising." sabi ko.

"Thanks Bry.." sabi niya.

"Ano ba yan oh, iyak ka naman ng iyak balae, napapaiyak tuloy ako.." pinahid naman ni mommy ang mga luha niya. Umiyak talaga siya ha?

"I'll just go upstairs.." I said.

"Bryan, bukas na lang pwede? Pagpahingahin muna natin siya.." pigil ni tita. Nagpakawala naman ako ng buntong hininga.

"Okey, tita, kailangan narin naming umalis po, magpahinga narin kayo, babalik ako bukas ng maaga." sabi ko sa kanya at tumayo na si mommy at Ate.

"Okey ihahatid ko na kayo sa labas.."

"No. It's okey balae, you rest now okey?" sabay hawak ng balikat ni tita.

And we walk outside. Dapat hindi siya ma stress dahil lumalala na ang sakit niya mabilis siya mapagod tapos I know na biglang simisikip ang dibdib niya hindi niya lang pinapahalata. Tsk! Nagiging matigasin ang ulo! By the! I want her to feel that I'm always beside her no matter what. And to feel her special, gaya ng mga nanliligaw? Yeah, I'll do that!

Ryana's POV

Nagising ako na namumugto ang mga mata ko. Kayo ba naman ang umiyak ng umiyak! Tsk! Okey itigil na natin ang topic na yan! Wala yang kwenta! Let's start a new day, wih a beautiful me.. Hehe

"Rise and shine.." sabi ko at nag-inat. Tumayo na ako at naghilamos na, ang pangit ng mata ko ngayon. Tsk! Bahala na nga!

Bumaba na ako at hinanap si mama. Anong oras na ba?. Tinignan ko ang wall clock namin at pasado ala syeti pa.

"Ma..?" tawag ko sa kanya. Pero hindi ko narinig ang sagot niya. Asan kaya yon? Hinanap ko naman siya sa buong bahay pero hindi ko nakita ang kaluluwa niya. Baka nag grocery. Aakyat na sana ako sa hagdan ng may narinig ako.

"TAO POO!!"

Sino ba ang taong yan? Di yata marunong gumamit ng door bell e! Taga bundok sigoro!

"TEKA NGA! MAY DOOR BELL NAMAN! KONG MAKASIGAW NAMAN TO! PARANG TAGA BUNDOK SA MOUNT OLYMPUS!" bulyaw ko pa. Nakakapanginit ng ulo e! Binuksan ko ang gate at tumambad sakin ang nakangiting si Bryan.

Binigay niya sakin ang boquet na hawak niya na red rose. Yumuko naman siya at inayos ang sintas ng sapatos niya.

"Salamat ha," at kinuha na niya ang bulaklak at naglakad na paalis. Spell bwisit! CAPITAL B-R-A-Y-A-N!

Nakatunganga naman ako na nakatingin sa kanya na nakatalikod siya sa dereksyon ko.

"Syempre joke lang," sabi niya sabay balik sa kinatatayuan ko.

"Walanghiya ka talaga! Bwisit ka!" at sinapak sapak ko siya sa braso.

"Oy, naman e! Nagbibiro lang, ito na nga oh," nagaalangan niyang ngiti sakin at binigay sakin ang bulaklak.

"Ano tong pakulo mo ha?" tanong ko at naglakad na kami papasok.

"hindi pakulo yan," sabi niya pa. Aminin nyo kinikilig kayo! Ay ako pala!

"e! Ano naman?" tanong ko ulit at nilapag ang flower sa small table sa sala.

"We did talk about it last night," sabi niya lang at umupo sa couch.

"Ang alin?" at namewang pa ako na nakatingin sa kanya. Napatingin din siya sakin na para bang hinuhukay ang mga sinasabi ng isip ko.

Napatayo naman siya at lumapit sakin, napapaatras naman ako sa bawat lapit niya hanggang sa nadikit na sa pader ang likod ko. One step na lang at sobrang lapit na niya. Para sa one step na yon he come near me and whisper in my ear.

"I love you, and Voy a cortejarte (I will court you)"

"Ano!!?"

"Wala naman, sige mauna na ako sa bahay natin.." hinalikan niya ako bigla sa pisngi at mabilis na naglakad papasok.

Ano daw yon?