My Strict Doctor √

Chapter Fourteen(About Life)

Tinignan niya naman ako.

"Why do you ask?" seryoso niyang tanong.

"w-w-wala l-lang.." at naglakad na ulit kami.

"ipapakilala nalang kita mamaya pag nagising na siya." walang emosyon niyang sabi. Tumango lang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

Pagdating namin sa Office niya agad na umupo siya sa swevel chair niya at ako dumiretso sa couch. Habang nakaupo lang ako pinagmamasdan ko naman bawat galaw niya. Ngayon ko lang nakita ang side niya na sobrang problemado siya hindi mo makikita ang nakakunot na nuo at nagsasalubong na kilay kundi poro pagaalala lang na nasa mga mata niya, hindi mo makikita sa mukha pero sa mata Oo.

Nakita ko naman siyang mayhinugot sa bulsa ng coat niya napagtanto kong eyeglasses pala yon. Holo! Nagsusuot siya non? Parang ako lang?

Tumingin siya sakin tapos inalis ang tingin tapos tingin ulit! Anong problema niya!?

"Don't look at me like that." sabi niya at binalik ang tingin sa binabasa niyang papelis.

Kasi naman! Mas sobra sobrang bonggang-bonggang HOT siya! Naisip ko lang na mas bagay siya pag naka eyeglasses na naka coat.

"Mag eyeglasses ka na lang kaya, mas bagay pa kasi sayo.." sabi ko.

"I'm just using this when I'm reading and sometimes I'm using contact lense too.." paliwanag niya naman.

"Ah, bakit nga pala ipinakikilala mo sakin si Audry.?" tanong ko naman sa kanya.

Tumingin siya saglit sakin at nagsalita." cause he is a brave kind of kid an--"

"teka teka nga English ka naman ng English halatang nasa pilipinas tayo e!" putol ko sa sinabi niya.

"As what I've said, malakas siyang bata, gusto niyang mabuhay ng matagal at makasama ang pamilya niya or mama niya then here you are not getting the chance to live longer when there is others that want to get the chance to live but to think they don't have any chance.." mahabang paliwanag niya.

Natigilan naman ako at umiwas sa tingin niya, tumayo na lang ako at tinignan ang mga furnitures na nasa Office niya.

"Are you saying na wala ng pag asa si Audry....?" tanong ko makalipas ang ilang minuto.

Narinig ko naman siyang nagbuntong hininga, tinignan ko naman siya, kasalukoyang nakatalikod kasi ako sa dereksyon niya. Pagtingin ko ay nakasandal na siya sa swevel chair niya at nakapikit sabay hilot ng sintido niya.

"Yeah' but I want to do everything Just to help him a-and his close to me since then." sagot naman niya sa tanong ko.

"ka ano-ano mo ba siya?" curios na tanong ko sa kanya at sabay lapit sa table niya.

"Wala, pasyente ko lang siya and for almost two years naging malapit ako sa bata na parang anak ko na.." parang anak pala! Edi sana nag asawa na lang siya! Nag hire sana siya ng mga butiki sa kanto! At para magkaanak na din siya.

"ah, ganon ba? Kong ganon sobrang matagal na talaga siya dito. So, ano nga ba ang sakit niya?" naiintriga kasi ako sa batang yon! Ewan!

"Acute leukemia.." sabi niya at deretsong tumingin sakin. Agad naman na nanlaki ang mata ko.

Acute? Diba yon yong mabilis kumalat na sakit sa buong katawan mo. Ibig sabihin... Wala ng gamot para don?

"Kong ano man ang iniisip mo tama ka! Wala ng gamot ang sakit niya for almost two years nakayanan niya pa yon sa ganyang edad, and to think na mas matanda na siya mag isip kay sa sa ibang bata ngayon.."
Ano to mind reader na naman siya ngayon akala ko doktor siya?..