#4 aksiyon
Bir sabah gözlerini açtığında kendisi ansızın karakolda bulan bir kız,Berfin.
Annesinin katili olmakla suçlanıp iki ay hapis yattıktan sonra katilin o olmadığının ortaya çıkmasıyla gerçek katilin peşine düşer.
Ve bu sırada ona yardım edec...
"İnsanları yargılarsan, onları sevmeye zamanın kalmaz"
Sıla-Yan benimle
instagram: sudedogan09 takip edin lütfen :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**
Bu defa biraz geç akıllandım sanırım,aslında başından biliyordum da bu işin sonucunu fakat inanmak istemiştim,gerçekleşir belki,belki bu sefer olmayacağını bildiğim bu şey olur ve sonunda o hissi öğrenebilirim diye. Fakat sonu yine aynı dipsiz çukur oldu,başta da yalnızdım ben sadece yanımda olduğunu sanmıştım,öyle olsun istemiştim,ve şimdi de yalnızım fakat şuan baştakinden bir fark var.
Hayal kırıklığı,kendini bir nehre doğru atma isteği,umutsuzluk hissi,son nokta dediğiniz yerdeymiş gibi. Sanki hayatım bir kibrit çöpünün küle döndüğü zamanla kısıtlıymışta ben o sürenin son iki saniyesine kadarını ona harcamış ve kalan iki saniyemde de onun bende bıraktığı izi kabullenmekle uğraşmış ve bu gerçeği kabullenirken ölmüşüm gibi.
O gitti, ve bende gittim,hava alanında bir dakika bile beklemeden taksiye atladım ve evine gittim. İçeri nasıl girileceğini bildiğimden kilide ihtiyacım olmamıştı.
Bütün kötü hisler bedenimi esir almış iken aşağı katına indim ve boş yatağa baktım,çarşaf falan yoktu fakat eşyaların geneli duruyordu,gelir miydi ki tekrar?
Kendimi yatağına bıraktım ve düşünmeye başladım her şey şaka gibi geliyordu bize tam olarak isim bile veremeden her şey mahvolmuştu. Ona bir kez olun tam aşım veyahut sevgilim diyememiştim, o tarz şeyleri sevmeyen biri olduğunu biliyordum fakat ben bir kızdım ve en emo kızın bile en çok deme istediği şeydir "aşkım , sevgilim" kelimeleri. Ne güzeldir o kelimeler.
Fakat ben bir daha asla ama asla kimseye o gözle bakmayacağımdan emindim,eğer böyle yarı yolda bırakılacaksam, tam olarak hayallerimi yaşayamayacak isem aşkımdan da vazgeçebilirdim,çünkü bu duygu var ya,bu duygu en boktan şey.
Terk edilmişlik hissi ,bırakılmışlık hissi kadar beter bir şey olduğunu sanmıyordum. Bir süre odada kaldım ve Görkemle alakalı her şeyi inceledim,hem de her şeyi. Bir tişörtünü unutmuştu ya da belki de bilerek bıraktı bilmiyorum. Aldım hemen,bırakamazdım ki.
Kokladım iyice içine sinmiş kokusunu, sigaraya karışmış yasemin ve vanilyanın birleşimi özlemimi daha da arttırıyordu.
Yukarı ata çıktım ve etrafı gezdim,sinirden elime geleni yere attım,küfrettim,bekledim ve ağladım.
Oturup dakikalarca ağladım onun ardından. Bu acı kadar boktan olan tek şey annemde yaşadığım acıydı, hep ben yaşıyordum böyle boktanlıkları, hep ben bırakılıyordum.
Gözyaşlarım çenemden yere doğru akarsu misali akarken saatler sonra zorlana zorlana eve kadar yürüdüm ve kimseye cevap vermen kendimi yatağa attım,şuan atı aylık erin bir uykuya ihtiyacım vardı fakat en fazla üç gün uyuyabilirdim.
