TAKİPÇİ

19.BÖLÜM-PERDE ARKASI

Yorumlarınızı bekliyorum:)
Atladım.
Korktum mu? Bunu tüm hücrelerime dehşetle sordum o an ve cevap kesinlikle evetti.
Korkmuştum,hem de çılgınlarca korkmuştum,böyle normal bir korkma değildi bu, sanki ayağıma birşey batacakmışta sonsuza dek yürüyemeyeceğim hissini veren bir şeydi bu.
Ancak korktuğum şey olmadı sadece Görkem'in yanındaki çimlere bodoslama düşmüştüm ne. var ki bunda?

Hücrelerim acıyla sızlarken zorda olsa da atlamayı başardım.
İçimde oluşan küçük bir ağrı vardı,çok kötü değildim ancak acı vardı.
"Dikkatsizlikte mastır yaptığını söylerlerse hiç şaşırmam" Görkem'in uzattığı eli sinirle iterken sertçe yutkundum ve "Sana korktuğumu söylemiştim ,değil mi? O zaman neden böyle cümleler kuruyorsun bunun olması muhtemeldi!" cidden sinirlenmiştim. "Kaprisli hallerin de çekilmez ayrıca şuan kavga etmek için vaktin var mı sence? Koş hadi" deyip kolumdan tuttu ve alt sokaktaki arabasına kadar bırakmadı.

Arabaya bindikten sonraki dakikalar ise genelde sessiz geçmişti ancak ben duygularımla mücadele ediyordum, ilk gördüğümde sadece yakışıklı olduğunu düşündüğüm suratı şuan sadece yakışıklı değil, çekici insana büyü yapılmış hissi veren ve bakanı bir daha baktıran bir surat gibiydi.
Ayrıca şu ana kadar söyleyemediğim bir şey vardı sanırım şimdi söyleyecektim,içimden.
Ondan hoşlanmaya başlamış olma ihtimalim vardı ve bir arada oluşumuzun sadece iş olduğunu bilmek üzüyormuş gibi hissediyordum,onunla gerçekten daha farklı tanışmak isterdim. Şu sıralar hayatımın en kötü günlerini yeni atlatmış ve fazla duygusal bir kız olup çıkmıştım,benim karakterim bu değildi ben daha çok cıvıl cıvıl olan evin neşe kaynağıydım ancak evimizde ne eski neşemiz vardı nede eski ben vardım,artık sadece sessiz bir ev ve suskun ben vardım ve her şey düzelir mi? Hiç bilmiyordum..