TAKİPÇİ

4.BÖLÜM-HİSSETMEK

instagram : sudedogan09

**

Hiç beklemediğiniz birisini karşınızda gördüğünüzde ne yapmanız gerekir?

Ağzınızı kocaman açmalı ve "hey senin burada ne işin var ? " mı demelisiniz? Yoksa sadece beklemeli misiniz? Sanırım en mantıklısı hiçbir şey yapmamaktı öylece beklemekti, herhangi bir mimik değiştirmemekti.

Yutkundum ve ilgisiz gibi görünmek için hiçbir şey olmamış gibi davrandım. Bir an bir mimik bekledim ondan ancak oda sadece baktı,benim gibi.
Ancak arabayı kullanması gerektiğinden önüne döndü ve arabayı sürmeye devam etti. Bende sakinliğimi korumaya odaklanarak arkama yaslandım ve yol boyumca tek kelime dahi etmedim. Amcamın evine geldiğimizde arabayı durdurdu ve "in" dedi, yüzüne bakma gereği duymadan arabadan indim ve onun yapmayacağını anlayınca bagaja ilerledim, güçsüz değildim ancak bu bagajın nereden açıldığını da bilmiyordum. Bagajın açılma kısmını ararken sonunda gözüm aradığı şeyi bulmuştu. Şükürler olsun!
Elimi bagajı açacağım yere götürürken kapüşonlu'nun arabadan çıktığını fark ettim, az gerime gelip beni izlemeye basladı. Artık şu bagajı açamazsam kendimi rezil olmuş gibi hissedecektim. Bagajın açılma kısmını var gücümle çektim ve sonunda havalanmaya başlayınca geri çekildim ,üstün yeteneğim sağ olsun.
Ve bavulumu aldım amcam babam ile tekrar hapse dönmek istemediğimi bildiği için ben hapisten çıkınca direk aldırmıştı her şeyimi. İşte bu yüzden amcam olmasını seviyordum.
Bavulu bagajdan çıkardım ve elimi yukarıya götürdüm, bagajı tan kapatmıştım ki çığlığım ikimizinde orada beklemesine sebep verdi çünkü tarifsiz bir acı parmaklarımdan tüm vücuduma yayılmaya başlamıştı. Sertçe yutkunduğum da bana baktı ve bagajı tekrar açtı.
Lanet olsun!

Neden dikkat etmemiştim ki!
Ah! Elimi hızla çektim ve kesiğe baktım gerçekten de kötüydü ve kana dayanamayan ben hala kesiğe ve akan kanıma duygusuzca bakmayı başarabilmiştim.
Birden beni kolumdan tuttu ve yolcu koltuğuna bindirip kendisi de sürücü koltuğuna geçti.
Acım tarifsizdi,annemin ki kadar acımıyordu,acıyamazdı ancak bu acı umursamayıp es geçeceğim bir parmak sıkışması da değildi.
"Ah!" kana bakarken soğukkanlılığım yavaşça bedenimi terk ediyordu.
Kapüşonlu nefesini üfledi ve "bakma" dedi. Bakışlarım onu buldu. Bana bakmıyordu ama nedense üzerimde onun tarafından kurulmuş bir hakimiyet vardı. Yutkundum. "Ne?" derin bir iç çekti. "Yarana bakarsan daha çok korkarsın bu yüzden bakma" doğru bir tespitti ama benimkisi sadece korkmak değildi "benim sorunum korkmam değil..annemi hatırlamam" dediğimde bir anlık bana baktı. "Elinin kesilmesiyle annenin bağlantısı ne?" her şey annemle bağlantılıydı.Aldığım nefes onun artık nefes almadığını hatırlatıyordu, yediğim yemek bir daha asla onun elinden yemek yiyemeyeceğim gerçeğini yüzüme vuruyordu ve kan..onun ölüm anını anımsatıyordu..