The Frostfire Prince

||37|| Verdwenen

Het was even stil, maar plotseling begonnen Sages ogen te glanzen, alsof een briljant idee zijn hele wezen verlichtte.

''Ik weet misschien waar we de Gift van Vuur kunnen vinden.''

Lila en Elys wisselden verbaasd blikken uit en vol ongeloof keken ze de triomfantelijke luchtstuurder aan.

''In Celan staat de Drakentempel. Ik ben er een keer geweest met Ash toen de twee koninklijke families hun jaarlijkse bijeenkomst hadden. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, bewaken de Drakenhoeders daar het Eeuwige Vuur.''

Elys knikte. Iedereen kende het Eeuwige Vuur. Het was één van de belangrijkste en heiligste dingen voor Ignuri en het werd constant bewaakt door de beschermers van de tempel: de Drakenhoeders.

Sage vervolgde zijn verhaal. ''De Ignuri geloven dat één van de verre voorvaderen van de Brénains ergens in het begin der tijden erin slaagde om een deel van de Gift van Vuur, gegeven door Oerdraak Igon, op te vangen en te bewaren. Hij was de eerste Drakenhoeder en werd de eerste koning van Ignuron. Ze geloven dat het vuur altijd is blijven branden, vandaar dat ze het vuur het Eeuwige Vuur hebben genoemd.''

''Maar dat is dan wat we zoeken, toch?'' ratelde Elys enthousiast. Een warm gevoel verspreidde zich in haar lichaam en verlichtte al haar zorgen. Misschien was de toekomt toch niet zo donker als ze had gevreesd.

Sage haalde zijn schouders op. ''Ik denk het, maar Ash weet er veel meer over dan ik.''

''Laten we deze verschrikkelijke met geesten gevulde plek dan alsjeblieft verlaten en hem het goede nieuws vertellen,'' stelde Lila voor terwijl haar ogen wantrouwig haar omgeving inspecteerden, alsof ze verwachtte dat er elk moment een geest tevoorschijn kon komen die haar zou lastig vallen.

''Wacht,'' begon Elys, ''hebben jullie nog iets gevonden?''

Ze kon niet wachten om deze vreemde plek te verlaten en om Ash weer te zien, maar ze waren hier niet alleen voor hem gekomen.

Sage knikte en enthousiasme flitste door zijn prachtige ogen. ''Ja, en ik denk dat Lila en ik hebben ontdekt hoe de Verborgen Bibliotheek werkt.''

Hij haalde even diep adem en begon toen enthousiast te vertellen. ''In de Hal van de Wereld vond ik helemaal niets. Ik zag meerdere geesten en allerlei planten, wereldbollen en kaarten, maar niemand wilde me wat vertellen. Als ik een geest benaderde, losten ze op in het niets. Ik heb de Hal toen maar verlaten om alvast naar de Hal van Geschiedenis te gaan, maar toen ik in de Hoofdhal kwam, liep ik Lila zo ongeveer omver.''

De aardbestuurder schoot hem een dodelijk blik toe. ''Ja, nog bedankt dat je me zo liet schrikken.''

''Ik heb al honderd keer sorry gezegd,'' bracht Sage met grote ogen uit.

Lila rolde met haar ogen, maar moest glimlachen. ''Ja, dat is waar. Maar goed. Ik had hetzelfde gedacht als Sage, want ik vond vrijwel niets in de Hal van Wetenschappen. Het was één grote en lege ruimte en in het midden stond een geest. Dus ik vroeg of hij me kon helpen, maar hij reageerde op niets wat ik zei! Ik heb van alles geprobeerd, maar ik kreeg geen enkele reactie dus toen ben ik maar naar de Hoofdhal gegaan waar ik Sage tegenkwam.''

''Klopt, en toen hebben we besloten om met z'n tweeën naar de Hal van Geschiedenis te gaan,'' zei Sage triomfantelijk.

''En daar hebben jullie antwoorden gevonden?'' vroeg Elys nieuwsgierig.

''Nee,'' antwoordde Sage, ''nou ja, niet meteen.''

''Er waren wel veel geesten, maar telkens als ik vroeg of mijn familie nog leefde of Sage vroeg naar zijn ouders verdwenen de geesten,'' zei Lila.