Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Τηλεφωνω στόν Λουκα...

Άπαντα η γνώριμη νυσυταγμενη φωνή τού...

"Ήθελα να ρθω να σε πάρω αλλά είχες φύγει και μετά είχες το κινητό κλειστο."απολογείται χωρίς στην ουσία να χρειάζεται.

"Συγγνώμη αν σε ξύπνησα...Απλα νομίζω χάθηκα... Βασικά είμαι σίγουρη."

"Χάθηκες;Κλαις;Κλαις γιατί χάθηκες;Μην στεναχωριέσαι ρε χαζο ερχομαι εγώ"

"Όχι... Δηλαδή ναι... Πρέπει να σου πω..."

"Περιέγραψε μού τον χώρο γύρω σου"μου λέει και ακούω μία πόρτα να κλείνει από τήν άλλη γραμμή.

Σε λιγότερο από δύο λεπτά τον βλέπω στο τέλος του δρόμου να με χαιρετάει...

Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα την ανάγκη να τρέξω να τον αγκαλιασω και το εκανα...

Λίγο ξαφνιασμένος στην αρχή αλλά μετά σφίγγοντας με στην αγκαλιά του, άρχισε να με καθησυχάζει...

Χρειαζομουν μία τέτοια αγκαλιά...

"Θα μου πεις τι έγινε;"με ρωτάει και τόν παρακαλάω να πάμε πρώτα σπίτι...

Κάνω ενα ντους και τον βρίσκω να με περιμένει στον καναπέ με δύο ποτήρια γεμάτα κόκκινο κρασί μπροστά του.

"Ακούω"λέει κλείνοντας με στην αγκαλιά τού δίνοντας μού το ενα ποτήρι...

"Να... Θυμάσαι τότε;Τον Βαγγέλη;Που ήμουν χαλια επειδή χωρίσαμε;Και μετά ήρθαμε εδώ; Είναι εδώ... Ήρθε να με βρει... Ή με βρήκε τυχαία...Και..."με διακόπτει.

"Ήρθε να σου πει να γυρίσεις;"

"Ναι"λέω με σκυμμένο κεφάλι.

"Κι εσύ θες να τόν συγχωρέσεις και να είσαστε παλι μαζί;"

"Δεν ξέρω...Δεν θέλω να πέσω ξανά στην παγίδα του αλλα νιώθω όσα νιώθω για εκείνον πιο δυνατά απ τις δυνάμεις μου να μείνω μακριά του."

"Και για πόσο καιρό θα υπομένεις τις μαλακίες τού ρε Εμη; Αφού τον έχεις μάθει...Ένας αλκοολικός και εθισμένος στο τσιγάρο είναι.Τι νομίζεις ότι μπορεί να σού προσφέρει και για πόσο; Προχωρα...Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας δυσκολεύουν τη ζωή ούτε να μας στεναχωρούν."

"Ναι αλλά τόν αγαπάω"του λέω και ξεφυσαει.

"Κι εκείνος σε έχει για παιχνιδακι"

"Μ αγαπάει"του λέω και ούτε εγώ το πιστεύω καλά καλά.

"Αμφιβάλλω...Απ όσα μου χεις πει.. Όπως και να χει όμως... Δεν αρκεί τι νιώθουμε ο ένας για τον άλλο ώστε να είμαστε μαζί μερικές φορές..."