Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Σχεδιαζω...Στην αρχή το πηγαινα για τοπιο... Βασικά τοπιο έκανα...Μια ονειρεμένη παραλια με τα νερά της θάλασσας να φωτιζονται από την πανσέληνο.

Θυμάμαι έναν καθηγητή που μας έλεγε ποσο πίστα αποτυπώνεται η ψυχοσύνθεση μας στα έργα μας... Όντως έχει τόσο δίκιο...

Ενα αγόρι αγκαλιαζει μια κοπέλα με μακριά μαλλιά που τα φυσα ο αέρας...

Πάντα ζωγράφιζα αυτά που θα ήθελα να έχω,να κάνω,να εξερευνησω...

Όνειρα πού ίσως να μην γίνουν ποτέ πραγματικότητα γιατί τουλάχιστον εγώ και εκείνος δεν θα υπάρξουμε ποτέ πραγματικά εναρμονισμενοι και χαρούμενοι...

Οσο και να προσπαθώ να τον βοηθήσω,οσο και να θέλει να είναι τέλειος για μένα δεν μπορεί να το κάνει...

Ίσως ζητηαω πολλα...

Ζητάω...

Ίσως παλι το τελειο να είναι αυτός και μέχρι και αυτα που εμένα μου φαίνονται ατέλειες στην ουσία να συντελούν την τελειότητα τού...

Τόσο μπερδεμένες σκέψεις και η μπαλκονοπορτα ασκοπα ανοιχτή...
Δεν φυσάει...

Δεν φυσάει να πάρει τις σκέψεις μου μακριά και να μου φέρει τον ύπνο...

Έχει φτάσει 4... Ποτέ πρόλαβε; Πρέπει να κοιμηθώ τουλάχιστον 3 ώρες... Πρέπει...

Σβήνω το φως και προσπαθώ να βολευτω στα ζεστά σεντόνια.

Ο ήχος τού κουδουνιου κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά απο φόβο...

Ποιος είναι τέτοια ώρα;

Σηκωνομαι περπατώντας στις μύτες...

Το φως είναι κλειστό απ έξω και δεν μπορω να δω απο το ματάκι ποιος είναι ο μεταμεσονυκτιος επισκέπτης μου.

"Ποιος ειναι;"λεω δειλα και οι φόβοι μου επιβεβαιωνονται...

"Σε παρακαλώ άνοιξε μου"τον ακούω να λέει έξω από την κλειστή πόρτα...Παρα το χοντρό ξύλο που μας χωρίζει τόν νιώθω να με καιει μέχρι και με τη φωνή του...

Πρέπει να πει μερικές ακομα ασυναρτησιες για να καταλαβω ότι πίσω από την πόρτα είναι λιωμα...

Γιατί γαμωτο... Γιατί;

"Φύγε Βαγγέλη σε παρακαλώ"του λέω ενω μερικά δάκρυα κυλούν απο τα μάτια μου.Οσο κι αν θέλω να είμαι σκληρή μαζι του δεν μπορω...

"Εγώ σε παρακαλώ...Να σε δω λι-λιγο και μετά φεύγω"τον ακούω να λέει...

Να με δει λίγο και θα φύγει...Να τον δω λίγο και να κοιμηθώ ήρεμη...