The Last Snape

Hoofdstuk 6: Layla's verjaardag en nog een andere verjaardag

Layla blijft Ananda even verbaasd aankijken, die knikt met een droevig gezicht.

'Ja, we doen hier niet aan verjaardagen, daarbij zijn... zijn mijn ouders op mijn verjaardag verongelukt.'

'Je ouders zijn op je verjaardag overleden!'

Layla kijkt haar vriendin met grote ogen aan, als ze de tranen in Ananda's ogen ziet, trekt ze haar gezicht weer in de plooi.

'Sorry, beetje overdreven...

Het blijft even stil, dan opent Layla haar mond weer, nu breed glimlachend.

'Ik kan niet wachten tot we naar Hogwarts kunnen. Dan kun je ook mijn vriend Albus Potter en zijn vader en broer en zusje ontmoeten.'

Ananda glimlacht en knikt.

'Dat zou echt heel leuk zijn....'

Dan gaat haar gezicht naar beneden en kijkt ze naar de grond.

'Maar misschien mag ik wel helemaal niet gaan.'

Layla kijkt haar vriendin aan en legt dan een hand op die van haar.

'Maak je geen zorgen, mijn papa gaat je hieruit halen. Hij is nu aan het praten met professor McGonnagal, de Headmaster van Hogwarts. Hij zal over een paar maanden hierheen komen, met je brief, en dan ga je met ons mee, naar Hogwarts.'

Ananda's gezicht klaart op en ze begin te lachen. De vriendinnen omhelzen elkaar, maar dan laat Layla Ananda los en loopt richting de muur.

'Moet je alweer gaan?'

Layla draait zich even om.

'Ja, Ha... mijn moeder is vanavond weer thuis dus gaan we mijn verjaardag nog een keer vieren.'

Ananda knikt begrijpend en glimlacht, ze had Layla's verbetering blijkbaar niet opgevangen.

'Ga maar dan, veel plezier.'

Layla glimlacht en rent naar de muur, ze springt en landt er bovenop, ze kijkt nog een keer om naar Ananda, maar de binnenplaats is al leeg. Layla springt aan de andere kant naar beneden en loopt naar huis. Op naar een saaie avond met Hannah, haar vader en Lizzy. En allemaal omdat Hannah gisteren per se ergens anders naartoe moest. Layla doet haar jas nog steviger dicht, het was koud, maar er lag geen sneeuw. Dat vond Layla altijd jammer, ze hield van sneeuw op haar verjaardag, maar de afgelopen jaren was dat niet meer gebeurd. Ze staart naar de lucht, volgend jaar, als ze op Hogwarts zat, dan wilde ze sneeuw op haar verjaardag.

Draco Malfoy kijkt op van zijn bureau op de Ministry for Magic. Nog een half uur en dan kon hij eindelijk naar huis. Naar zijn vrouw, maar niet naar zijn zoon. Scorpius. Scorpius was jarig vandaag, 3 maart. Hij werd 12 vandaag. Hij kijkt op en pakt een foto van zijn gezin vast. Astoria was zwak geworden na de geboorte van Scorpius. Maar ze hield zich sterk. Draco glimlacht en strijkt over de gefotografeerde wang van Astoria. Dan kijk hij naar zijn zoon op de foto. Hij had ook geleden onder zijn moeders ziekte, om dan over de geruchten nog maar niet te spreken. Met een klap zet hij het lijstje weer terug op het bureau, bovenop al het papierwerk. Hij begreep niet waarom, maar de hele Wizarding Community had dit verhaal verzonnen en geloofd. En daar waren zij nu de dupe van. Scorpius was met kerst thuisgeweest, maar veel hadden ze elkaar niet gezien. Continu had hij op zijn kamer gezeten, of bij zijn moeder. Ze waren onafscheidelijk, vanaf zijn geboorte al, Draco glimlacht als hij eraan denkt. Iets kalmer zet hij het fotolijstje weer op zijn plaats, hij loopt naar de kapstok en haalt zijn mantel er vanaf. Hij kon zich nu toch niet meer concentreren op zijn papierwerk, dus dan kon hij beter naar Astoria gaan. Iets meer tijd met haar doorbrengen, in plaats van alle zorg afschuiven op de House Elfs en zijn moeder Narcissa, die nog steeds met zijn vader in Malfoy Manor woonden. Hij trekt de deur van zijn kantoor open en slaat zijn mantel om. Zijn collega's begroeten hem vriendelijk, maar Draco glimlacht niet terug. Als hij door de hal loopt, ziet hij Harry Potter lopen, ze mochten elkaar nog altijd niet, en ontweken elkaar daarom zo vaak mogelijk. Maar toch kon Draco het niet helpen om even naar hem te staren als hij hem zag. Want elke keer als hij Harry zag, dacht hij aan zijn beste vriendin. Hij slikt met moeite zijn tranen weg, 11 jaar geleden, precies, zijn zoons verjaardag had altijd een bittere ondertoon, omdat zij toen overleed. Hij sluit even zijn ogen en ziet meteen het beeld weer voor zich, het zwarte bundeltje kleren aan het einde van het pad naar Malfoy Manor, haar bleke gezicht, de gesloten ogen. Fred en Severus op de begrafenis, Neville met Haar dochter in zijn armen, hij was het niet vergeten. Hij opent zijn ogen, loopt verder de hal door en stapt in een open haard. Niet veel later staat hij in zijn eigen huis, maar niemand kwam hem begroeten. Astoria zou al wel weer in bed liggen, zijn moeder zou bij haar zijn en zijn vader, God wist waar die zat. Zonder enig geluid te maken, loopt hij de trap op, waar hij meteen een kast opent. De bloem op de plank was helemaal bedorven, maar hij gooide hem niet weg, nooit zou hij die bloem weggooien. Het was het enige wat Haar nog met hem verbond, alles wat hij nog had van zijn beste vriendin. Het laatste wat ze met elkaar hadden gedeeld was een kus, een kus. Het voelde verkeerd om zo te denken, terwijl hij wist dat zijn vrouw zo dichtbij was en zo zwak. Maar hij kon het niet helpen, Zij zou altijd in zijn gedachten blijven rondspoken, hij zou altijd van haar houden, daar kon niemand iets aan veranderen. Tijd heelt alle wonden, dat was wat men altijd zei, maar Draco geloofde niet meer dat dat kon. Wetende dat hij Haar al had verloren en dat het misschien niet lang meer zou duren voordat hij zijn geliefde vrouw ook zou verliezen, viel hem zwaar. Het was een wond die niemand kon helen, zelfs zijn eigen zoon niet, zelfs Scorpius niet.