Love me harder

4. Eerste schooldag, part 1

Ik sta al helemaal klaar voor de deur, met tas en al, Zachary en Anastasia komen net de gang inlopen. Wanneer ze allebei voor me staan geeft Anastasia me een knuffel en zegt ze haastig "Veel plezier op school, ik weet zeker dat je op de eerste dag al veel nieuwe vrienden maakt." voor ze zich snel van me losmaakt. Zachary moet er een beetje van lachen, alsof hij al had voorspeld dat dit zou gebeuren. Anastasia blijft me nog even aankijken voor ze Zachary een kus geeft en we samen (Zachary en ik) de deur uitstappen. Bij de eerste stap die ik zet voel ik al spanning in mijn maag, maar de warme zo'n geeft me toch nog een lekker gevoel zodra ik mijn ogen sluit. "Dus, met welke wil je vandaag naar school?" hoor ik Zachary vragen. Snel open ik mijn ogen en zie dat Zachary een bosje sleutelt omhoog houd, terwijl hij tussen een paar auto's staat.
Meg een grote lach, als kind in de snoepwinkel, kijk ik hem aan.

"Weet je zeker dat je niet wilt dat ik met je mee naar binnen ga?" vraagt Zachary wanneer we zijn aangekomen voor "mijn (nieuwe) school". "Dat is echt niet nodig, u kunt gewoon naar uw werk gaan." zeg ik en niet omdat ik me schaam, maar omdat ik gewoon niet wil dat hij te laat komt op zijn werk. "Je hoeft nu echt geen u meer te zeggen en indie het echt met alle liefde." zegt hij weer hulp aanbiedend, alsof ik een klein meisje ben die net naar ze kleuterklas gaat. "Nee echt niet, Alec wacht al op me." zeg ik wijzend naar Alec die naar me zwaait. Zachary lijkt er een beetje moeite mee te hebben, maar stemt uiteindelijk in. "Dan zie ik je vanavond, Luke komt je na school wel ophalen." zegt hij glimlachend als een boer met kiespijn. "Heb een fijne dag." zegt hij voor ik uitstap en ik hem nog net een glimlach kan geven en de deur van de auto dichtsla, op de rustige wijze, want het is wel een Porsche. Jup, ik heb gekozen voor de Porsche, gewoon omdat ik wel wilde horen hoe erg die optrekt. Ik zwaai nog even voor Zachary de straat uitrijd en richt me dan weer op Alec, die me met een grote glimlach aankijkt aan de andere kant van de weg.
Zonder te kijken, wat een domme fout is, ren ik de straat over richting Alec. Midden op de weg hoor ik wat gepiep. Zodra ik geschrokken opkijk zie ik een stel jongens in een auto, waarvan ik nu al weet dat ik ver bij hun vandaan moet blijven. Beschaamt loop ik snel door, lekker hoor Olivia; je eerste schooldag was gewoon letterlijk een bijna doodservaring. Beschaamt ga ik hij Alec staat die het wel grappig vond, terwijl ik beschaamt met rood gezicht naar mijn schoenen kijk. "Lekkere eerste indruk." grapt Alec, voor we het beginnen te lopen. Zodra we bijna bij de ingang zijn zie ik de jongens van net op de auto zitten met een aantal meisjes om hen heen. Okey Olivia, als je dit overleeft kan het niet erger worden en zit je vandaag wel goed. Ik maak geen oogcontact, niet met Alec en niet met de jongens. Het lijkt goed te lopen tot iemand "Alec!" roept. SHITTTTT, aangezien ik niemand anders heb dan Alec en ik niet alleen de school in wil lopen op mijn eerste schooldag, voel ik me verplicht om ook te stoppen. Zodra ik opkijk voel ik hoe de strijdlustigheid op mijn eerste dag me langzaam in mijn schoenen zakt. Het is de chauffeur die me net bijna had aangereden, ondanks dat het mijn fout was. De jongen seint naar Alec dat hij moet komen, wat hij ook doet. Jammergenoeg heb ik die keuze niet, want Alec trekt me letterlijk met zich mee. Zodra we bij het groepje staan, dat me erg laat denken aan Jayden, Alex, Jason, Yasemin, Larissa en Alissa, voel ik me nog slechter. Alec groet de jongens en ik blijf naar mijn schoenen kijken, wat voor mij heel goed werkte, tot het plan werd verstoord door Alec die het blijkbaar nodig vond om deze routine te onderbreken. "Dit is Olivia." zegt hij met een grote glimlach en wijst richting mij. FUCK, daar gaat mijn plan van doen alsof ik niet besta als een onzichtbare niets bestaand ding. Beschaamt kijk ik op en zie ik hoe ik aan word gestaard, fijn. Ik til mijn hand op als een soort van groet.
Er ontstaat een best wel ongemakkelijke stilte, waarvan ik niet weet of het komt door de stilte zelf of omdat ze te druk bezig zijn met me een bodycheck geven. "Jackson." zegt een bande jongens, de jonge van niet die achter het stuur zat. "Olivia." zeg ik met een awkward lachje.
De rest van het gesprek gaat gelukkig niet meer over mij, ondanks dat ik de hele tijd aangekeken word, zo'n gevoel heb ik dan aangezien ik niet heb gekeken of het echt klopte.
***TRINGGGGG***
YES! God heeft mijn gebeden gehoord, zo snel als ik kan kijk ik op als teken dat ik weg wil. "Waar ga je heen?" vraagt de jongen..... Jackson heette hij. "Ik bedoel, het is pas de eerste bel." zegt hij er snel achteraan. "Ik moet nog vragen welk lokaal ik zit." zeg ik snel, terwijl ik al richting de ingang van de school loop. Eenmaal binnen kijk ik snel even rond om te kijken waar de balie is, die best wel moeilijk te zien is vanwege het enorm aantal mensen in deze school. Gevonden! Snel loop ik naar de balie, aangezien ik niet veel tijd meer heb voor de eerste les.
"Halo." zeg ik tegen de kleine vrouw achter de balie. "Halo." zegt ze aardig terug. "Ik ben nieuw op deze school en er werd mij verteld dat ik hier mijn rooster op moet halen." zeg ik uitleggend. "Wat is je naam?" vraagt ze en zet haar leesbril op voor ze achter de computer gaat zitten. "Olivia Garc-, ik bedoel Olivia Stone." zeg ik dan, vergeten dat ik nu een andere achternaam heb. "Stone....... ah hier hebben we het, Olivia stone." zegt ze en drukt op een knop voor ik de printer hoor. De vrouw staat op en gaat bij de printer staan, wachtend tot mijn rooster er uitkomt. "Olivia Stone, ben je familie van Luke Stone?" vraagt ze me dan na een aantal keren mijn naam hardop denkend gezegd te hebben. Soort van familie eigenlijk, maar ik knik toch vriendelijk van ja. Het blaadje komt gedrukt uit de printer, ze legt het op de balie voor me neus en zegt "Je moet naar dit lokaal toe, die is te vinden op de begaande grond." terwijl ze het met een pen aanwijst. Onwetend staar ik naar het blaadje, tot de vrouw "Jason!" hoor ik haar opeens zeggen. Ik voel hoe ik langzaam een hartverlamming krijg, Jason?! Ik blijf verstijfd stilstaan. Voor ik het weet staat er een jongens naast me met prachtige wenkbrauwen. "Jason, dit is Olivia ze is nieuw op deze school. Zou je haar misschien mee kunnen nemen naar je mentorles?" vraagt ze hem vriendelijk. Hijkijkt me onderzoekend aan en zegt dan "Natuurlijk.".
Ik pak mijn tas van de grond en mijn rooster blad van de balie, voor ik achter Jason aanga. We lopen een aantal drukke gangen in en uit zonder iets te zeggen voor hij een opmerking maakt "Sorry, ik kan het echt niet laten." en stopt in de gang. "Maar je schoenen zijn echt prachtig, zijn het echte Yeezy's? vraagt hij me. Glimlachend knik ik van ja. "OH eM Gee, waar heb je ze vandaan?" vraagt hij me enthousiast. Schouderophalend antwoord ik hem "Sorry, ik weet het niet mijn moeder heeft ze voor me gehaald.". Hij lijkt het jammer te vinden, maar gaat gewoon door met praten. "Ik mag je moeder nu al." zegt hij met een overdreven glimlach. "Ik ook." mompel ik zachtjes voor ik weer achter hem aanloop het lokaal in.