Obsession

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

"Λίγο έμεινε κρίμα είναι"λεει.

"Αφού ειναι κρίμα..."λεω και το φέρνω ανάμεσα στα χείλη μου...Μέσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου το τσιγάρο έχει φύγει από τα χείλη μου και πεφτει πλέον στον δρόμο από τον δεύτερο όροφο...

"Μην το ξανακάνεις αυτό...Μην το ξαναβαλεις στα χείλη σού ενταξει;"λέει φανερά θυμωμένος...Δεν θα γίνω ο φταιχτης...

"Ωραία τότε ούτε εσύ μην το αγγίξεις ξανα... Δίκαια πράγματα."λέω επιθετικά.

"Δεν είναι το ίδιο Εμη"λέει πιό ήρεμα.

"Ναι εε; Δικαίωμα μου να καπνίζω αν θέλω και απ τη στιγμή που καπνίζεις κι εσύ δεν μπορείς να μου λες να μην το κάνω"λέω υψώνοντας ξανά την ένταση της φωνής μου.

"Εμη σε παρακαλώ"λέει ακόμα πιο ήρεμα πιάνοντας με από τους καρπούς μου.

"Μην κάνεις τα ίδια λάθη με μένα"λέει κοιτάζοντας με έντονα στα μάτια.

"Τότε σταματά να τα κάνεις κι εσύ Βαγγελη.Ειμαι εδώ να σε βοηθήσω να σταματήσεις να είσαι εξαρτημένος από πράγματα που σε καταστρέφουν.Απλα άσε με να το κάνω και θα δεις ποσο ωραία θα είσαι χωρις αυτά.Εισαι τόσο όμορφος για να σε χαλάσουν αυτα"λέω και με πιάνουν τα κλάματα ενώ μιλάω...

"Οχι μωρό μου...Μην κλαις"λέει ενώνοντας τα φρύδια του και με βάζει ήρεμα στην αγκαλιά του για να με σφίξει πάνω του μετά από λίγο... Είναι τόσο δυνατός και γυμνασμενος παρότι καπνίζει και πίνει διαρκως...Δεν μπορώ να καταλάβω πως..

"Μπορεί να είναι κάτι απλό για κάποια άλλη κοπέλα αλλά δεν θέλω το αγόρι μου να κάνει κακό στον εαυτό του καταλαβαίνεις;"λέω και τον σφίγγω περισσότερο πάνω μου.

"Καταλαβαίνω...Αλλα δεν είναι τόσο απλό"λέει αλλά δεν κάθομαι να τον ακούσω άλλο.Μπαινω ξανά μέσα στο δωμάτιο και ξάπλωνω.Με ακολουθεί και αφού ξαπλώνει, τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

"Συγγνώμη μωρό μου...Δεν θέλω να είμαι τόσο λάθος για σένα " μου λέει ακουμπώντας με τα καυτά του χείλη το λαιμό μου...

Δεν του απανταω... Κανονικά δέν θά πρεπε να με πειράζει τοσο, έτσι;Απλά δεν μπορώ...

Vangelis PROV

Ευτυχως όταν βάζω τα χέρια μου γύρω από την μέση της δεν με σταματάει...Δεν μιλάμε πολύ...Την αφήνω να κοιμηθεί και σκέφτομαι τι έγινε πρίν.

Έκανα χαζομαρα που της μιλήσα έτσι αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...Οταν πήρε το τσιγάρο από τα χέρια μου υπεθεσα ότι θα το έσβηνε αλλά δεν το κανε...Σκαλωσα όταν την είδα να το βάζει ανάμεσα στα χείλη της και να ετοιμάζεται να βάλει μέσα τής αυτό το ηλίθιο πράγμα... Ήμουν πολύ σκληρός;Γι αυτό έβαλε τα κλάματα;Ή επειδή δεν με θέλει έτσι;Και αν δεν με θέλει έτσι;Να αλλάξω για εκείνη;
Πρέπει σίγουρα να αλλάξω αν δεν θέλω να πεθάνω στα σαράντα και το να αλλάξω για εκείνη είναι σιγουρα ένα καλό κινητρο...Αλλά μπορώ;Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν μπορώ...

Κι αν σταματήσω με όλα αυτά ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα επιστρέψουν αυτές οι καταραμένες αναμνήσεις να μην με αφήνουν να κοιμηθώ; Πάλι τα Σκέφτομαι και θέλω να ουρλιαξω δυνατά...Να τις κάνω να βγουν απ το μυαλό μου χωρίς το ποτό και επιτέλους να καταφέρω να κοιμηθώ χωρίς τα υπνωτικά...

Χθες που κοιμήθηκα αγκαλιάζοντας την δεν εμφανίστηκαν οι εικόνες μεσα στο μυαλό μου και ούτε άκουγα την φωνή της εφηβης κοπέλας να φωνάζει στα αυτιά μου... Κοιμήθηκα ήρεμα χωρίς τα χαζα υπνωτικά... Δεν ξέρω πως έγινε αυτό... Ίσως από την ασφάλεια πού με έκανε να νιώσω αφήνοντας με να την αγκαλιασω και από την ήρεμη ρυθμική της ανάσα που με νανουριζε...

Αλλά σίγουρα δέν μπορώ να συνεχίσω έτσι... Κλείνω τα μάτια μου και προτού κοιμηθώ αφήνω ένα απαλό φιλί στο λαιμό της κοπέλας που με έχει κάνει να χαμογελάσω αληθινά μετά από πραγματικά πάρα πολύ καιρό...

Emie's PROV

Το πρωί ξυπνάω και δεν είναι δίπλα μου... Είχε πεί ότι δεν έχει σχολή οπότε θα πρέπει να είναι κάπου μέσα στο σπίτι... Εκτός αν είναι στο μπαλκόνι και καπνίζει... Αποκλειω το δεύτερο ενδεχόμενο όταν στα ρουθούνια μου φτάνει η μυρωδιά φρεσκοψημενου κρουασάν βουτύρου... Τεντώνομαι στο μεγάλο κρεβάτι και χασμουριεμαι άλλη μία φορά πριν αφήσω το βλέμμα μου να πλανηθει στο χώρο.Το φως του ήλιου δεν κάνει το δωμάτιο πολυ φωτεινό.
Μονο μπροστα απο την μπαλκονόπορτα φωτίζεται κάπως αλλά το υπόλοιπο παραμένει στην μαυριλα των σκούρων χρωμάτων.Πολυ καταθλιπτικά χρωματα για έναν νεο μόλις είκοσι χρόνων.

Ετοιμάζομαι να σηκωθω όταν τον βλέπω να έρχεται μέσα από τον διάδρομο.Με βλέπει και χαμογελάει πλατιά όπως κάνω κι εγώ...

"Νόμιζα ότι θα κοιμοσουν ακόμα και ήρθα να σε ξυπνησω με φιλακια"λέει πλησιάζοντας το κρεβάτι.

"Τότε να ξανακοιμηθώ"λεω γλυκά και το πρόσωπο του λάμπει από το χαμόγελο του...Δεν μπορώ ούτε εγώ να σταματήσω να χαμόγελαω.

"Νομίζω καλύτερα να έρθεις να φάμε πρώτα γιατί είναι κρίμα να κρυωσουν τσ κρουασάν και ο καφές... Εκτός αν τα προτιμάς κρύα"λέει κοιτώνας με πονηρα.

"Κουνησου και πεινάω"λέω σπρώχνοντας τον προς την κουζίνα.Μενω να κοιτά σαν χαζή το στρωμένο τραπέζι...
Ένα πιάτο με κρουασαν,φρυγανιες μαρμελάδα,βουτυρο,νουτελα,ζεστος καφές και πορτοκαλάδα...

"Καλά εμεις θα τα φάμε ολα αυτα;"

"Αποζημίωση για την χθεσινή μου συμπεριφορά"λέει τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από την μέση μου.Οχι πάλι αυτό...Δεν θέλω να το συζητάμε...

"Δεν έκανες τίποτα κακό..."λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω.Ειναι τόσο όμορφος όταν είναι αγουροξυπνημενος...Αλλά και όταν δεν ειναι...

"Τρωμε;"λέω νιώθοντας το στομάχι μου να γουργουριζει και βλέποντας τον να βάζει το κάτω χείλος του ανάμεσα στα ολόισια δόντια τού...

"Ναι"λέει και τινάζεται κάπως... Ποιός ξέρει τι σκεφτόταν...

Λέτε όντως να προσπαθήσει να αλλάξει;
Let's see...
Vote & comment💕