The Last Snape

Proloog

Een Longbottom zijn na de Second wizarding war, het zou iets zijn waar veel kinderen van zouden dromen. Neville Longbottom stond bekend als de doder van Nagini en daarmee mede verantwoordelijk voor het verslaan van Voldemort. Als je zijn kind was, dan was je iemand, je vader was een held, bijna net zo groot als Harry Potter zelf. Maar, zo simpel is het niet. Layla Longbottom voelde zich doodongelukkig als dochter van Longbottom. Haar zwarte haren lang en golvend. Haar ogen helderblauw als de lucht op een zonnige dag. Maar de jurkjes waar haar moeder haar in hees, waren niet hetgeen waarvan ze hield. Allemaal felle kleuren en printjes, met een nadruk op rood of geel. alsof haar moeder er iets mee wilde zeggen. Ze wist ook dat ze een godfather had, Harry Potter. Met hem kon ze het beter vinden dan met haar eigen vader, en toch was het haar opgevallen dat Harry wel heel apart naar haar keek, alsof hij in huilen kon uitbarsten als ze binnenkwam, en ze wist niet waarom. Ze hield ook van de Weasleys, van George en Ron het meeste. En ze keek op tegen de ministers of Magic, eerst Percy Weasley, die was gekozen als nieuwe minister na de tragische en mysterieuze dood van de vorige minister, Regulus Black. En twee jaar geleden was Hermione Weasley-Granger Minister geworden, een genie, maar bovenal dat een muggle born witch aan de macht na alles wat Voldemort had aangericht, bewonderde ze. Maar ze zag zowel haar godfather als de Weasleys bijna nooit. Haar vader en moeder hielden haar dichtbij hen, zodat er maar niets met hun prinsesje zou gebeuren. Want zo werd ze behandeld, als een prinses, niet dat ze er behoefte aan had, maar ze deden het toch. Het liefste zou ze willen dat de aandacht verlegd zou worden naar haar jongere zusje, Elizabeth, die 3 jaar jonger was dan Layla. Ze was misschien een wonder, maar zo werd ze niet behandeld. Ooit had Layla zelfs het idee dat Elizabeth een beetje verwaarloost werd. Als wist ze niet precies wat dat woord betekende. Als ze het dan toch voor elkaar kreeg om weg te gaan van naar ouders, wat nog redelijk lastig was, ging ze het liefste met een boek buiten zitten, of spelen met een bal midden in de stad, simpelweg omdat ze dan even alleen kon zijn. Ze hield van haar vader, maar ze wilde toch ooit alleen kunnen spelen. Van haar moeder kreeg Layla geen hoogte, want vanaf het moment dat Layla zich goed kon herinneren hadden zij en haar moeder ruzie. Over kleine dingen soms, dingen die Layla niet eens begreep, alsof haar moeder dan tegen een ander stond te schreeuwen, maar dan wilde ze niets liever dan alleen op haar kamer gaan zitten. Als ze dan bovenaan de trap ging staan, hoorde ze haar moeder huilen en haar vader hoorde ze zeggen dat het wel goed zou komen, dat het een fase was en dat ze er ooit wel overheen zou groeien. Maar dat geloofde Layla niet meer, ze voelde zich wel schuldig als ze ruzie had gemaakt met Hannah, maar ze wilde haar niet gaan troosten en knuffelen als ze haar hoorde huilen. Ze wilde liever in haar kleine ketel potions maken met ingrediënten die ze kocht van haar spaargeld, of 'leende' uit haar vaders kassen. Layla voelde zich buitengesloten uit deze familie die op het eerste gezicht zo gelukkig leek. Ze was doodongelukkig in haar jurkjes, die ze liever in pasteltinten of in het zwart had, doodongelukkig dat ze nooit uit het gezichtsveld van haar ouders mocht gaan en doodongelukkig om de ruzies met Hannah. Met Hannah, niet met haar moeder, wat die twee waren niet hetzelfde, dat had de tienjarige Layla al wel besloten, en als haar brief naar Hogwarts, waar haar vader werkte als Herbology professor, binnen zou komen, zou ze op zoek gaan naar een teken, iets wat haar kon verbinden aan wie ze werkelijk was, wie haar moeder echt was. En met die gedachte sloop ze 's ochtend het huis uit en rende ze met haar bal in haar handen richting de stad. Even weer vrij van haar vader en de vrouw die zei dat ze Layla's moeder was. Haar ogen zwart als de nacht omdat ze boos was op Hannah, die de dag ervoor een paar van haar potions had weggegooid omdat draught of living death en polyjuice potion er niet goed meer uitzagen, wat ze nooit hadden gedaan als ze Hannah moest geloven. Maar dat haar ogen zwart waren, dat wist Layla niet, voor haar gevoel waren ze blauw, zo blauw als de ogen van een Longbottom. Maar in werkelijkheid hadden ze twee kleuren, en de tweede kleur zou haar veel antwoorden geven, de antwoorden die ze zocht. De antwoorden voor The Last Snape

****************************
(A/N) om onduidelijkheden te voorkomen, dit verhaal is het vervolg op mijn eerste Harry Potter Fanfic Secret Life (as Severus Snape's daughter). Dus mocht je deze nog niet gelezen hebben, zou ik je aanraden om dat eerst te doen.

Veel leesplezier.

Xx
SweetLoveWriter