So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 34

Camrynn

Ik loop door de gangen van de school, naar de kantine. Overal staan mensen die, waarschijnlijk, het gevecht hebben gezien. Sommige kijken me met medeleven aan, andere jaloers of boos. Hoewel ik de laatste twee emoties niet echt begrijp. Waarom zou je willen dat twee jongens voor je vechten?! Het is alleen maar gedoe. Maar goed, ik laat me niet intimideren, dus ik hef mijn hoofd op en loop zo zelfverzekerd mogelijk door. Blijkbaar werkt het, want als ik langs loop kijkt iedereen weer weg. Dat is beter!

Ik duw de zware kantinedeuren open en stap naar binnen. Het had zo een scène uit een film kunnen zijn. Alle hoofden draaien zich tegelijk om, naar degene die door de deur stapt. De blikken negerend, loop ik door tot ik bij mijn vrienden ben. Opgelucht haalt Lindey adem, "Eindelijk, je bent er!" Ik knik. Cameron en Milan hebben zich ook bij onze groep gevoegd, tot grote ergernis van de barbies aan de popi-tafel. Ze kijken ons kwaad aan. Nicole merkt het en geeft ze een bedreigende blik en gauw kijken ze weer weg. Mijn blik valt op Dylan, hij zit naast Samantha en trekt een pijnlijk gezicht.

Ergens heb ik wel medelijden, voor hem. Nee, nee, Camrynn! Hij heeft je bedrogen, je kan geen medelijden met hem hebben! Die sukkel, heeft het verdiend. Pijn om pijn, dat is het.
Dylan kijkt me ondertussen zielig aan, waar ik me echt hopeloos aan irriteer. Ik trek een arrogant gezicht en kijk gauw weer weg. Mijn vrienden zijn druk aan het discussiëren, over van alles en nog wat. "Goed, waar is Justin?!" Vraag ik. Milan kijkt op, "In zijn kamer, maar misschien kun je beter niet naar heb toegaan. Hij was nogal van streek." Ik haal mijn schouders op, "Iemand moet toch naar hem toe?!" Ik draai me om en loop de kantine uit.

Ik haal diep adem, oke daar gaat tie! Ik klop op de deur. "Ja?" Hoor ik Justin roepen. "Ik ben het, Camrynn." Er word wat gerommeld aan de deur en even later verschijnt Justin's gezicht om het hoekje. "Wat is er?" Vraagt hij nors. Hij straalt een hoop boosheid en agressiviteit uit. "Ik kwam even kijken hoe het gaat." Antwoord ik ongemakkelijk. Justin snuift, "Je kwam even kijken hoe het gaat?! Nou, zoals je ziet gaat het prima! Dus je kunt weer gaan." Ik kijk hem geïrriteerd aan, "Hallo, zeg. Ik had ook niet kunnen komen. Je hoeft niet gelijk zo bozig te doen!" Justin kijkt chagrijnig op me neer, "Ik heb je niet gevraagd om te komen!" Wauw, die hakte er wel een beetje in. "Je bekijkt het maar. Ik wilde eigenlijk 'dankjewel' zeggen, maar blijkbaar wil je niet dat ik nog tegen je praat." Roep ik boos, terwijl ik me omdraai. "Ja, loop maar weg. Zoals je altijd doet! Denk maar niet dat ik nog tegen je praat!" Roept Justin boos terug. "Mooi, dan heb ik geen last van je!" Roep ik, terwijl ik nog steeds stevig door loop. "Fijn!" Roep Justin. "Geweldig!" Roep ik terug. "Helemaal super!" "Echt top!" "Mooi!" Hoor ik hem nog roepen, voordat de liftdeuren sluiten. Zuchtend leun ik tegen de wand. Wat een rotzooi, allemaal!

Ik loop de kantine weer in en mijn vrienden kijken bezorgd op, als ik bij de tafel aan kom. "Wat is er Cam?" Vraagt Isabella bezorgd. "Helemaal niks! Hoezo?!" Vraag ik met de allergrootste nep-lach ooit. "Je lijkt nogal van streek." Antwoord Lindey. Ik grijns een beetje, "Er is niks. Echt waar." "Zeker weten?" Vraagt Lindey. Ik knik. "Oke, we hebben zo Nederlands! Moet je nog naar je kluisje?!" Vraagt ze. "Ja, mijn tas ligt er nog in. Ga je even mee?" Vraag ik. Ze knikt en staat op, samen lopen we naar mijn kluis.

We stoppen voor het kluisje en ik trek het onhandig open. "Dus, nu echt. Wat is er aan de hand?" Vraagt Lindey. Ongestoord ga ik verder met het pakken van mijn boeken. "Camrynn, kom op. Ik zie gewoon dat er iets is!" Fluisterde ze dwingend. Ik zucht diep, echt heel erg diep. "Weet je wat er aan de hand is?! Justin, dat is er aan de hand. Die jongen is zo verwarrend! Ik snap niks van hem!" Fluister ik gefrustreerd. Lindey trekt me in een knuffel. "Waar was dat dan voor nodig?!" Vraag ik verbaasd. Lindey kijkt me lachend aan, "Je zag eruit, alsof je wel een knuffel kon gebruiken!" Dankbaar kijk ik haar aan, "Je bent geweldig, Lin!" Quasi arrogant zwiept ze haar, haar naar achter, "Weet ik toch?!" Lachend lopen we naar ons lokaal.

"Dus wanneer gebruik je wel een -n en wanneer niet?" Vraagt meneer varkensneus. Hij heet niet echt zo hoor, maar hij heeft een varkensneus. Dus Lindey en ik hebben hem zo genoemd. "Lin, zullen we vanmiddag naar de stad ga-" "Mevrouw Lewis." Roept de leraar. "Ja, meneer varkensneu-" Ik krijg een por van Lindey. "Ik bedoel meneer, euh, euh, ja, meneer." Verbeter ik me snel. Hij kijkt me met zijn geniepige kraaloogjes aan, "Wat is het antwoord op de vraag?" Ik doe net alsof ik nadenk, "Volgensmij is het antwoord, hetkanmeechtgeenshitschelen!" Meneer weet-ik-veel-hoe-hij-heet kijkt me boos aan. "Wat zei je daar?" Vraagt hij. "Ik zei, het antwoord is; het kan me echt geen shit schelen!" Antwoord ik. "Nog één zo'n opmerking en je vliegt eruit!" Roept hij. Ik rol met mijn ogen en kijk chagrijnig voor me uit. Lindey kijkt me lachend aan, "Je moet echt je woede in controle houden!"

Terwijl de leraar door de klas loopt, om het huiswerk te controleren, zijn Lindey en ik onze middag aan het bespreken. "Dus, vanmiddag lekker shoppen? Of alleen naar ons café?" Vraagt Lindey. "Ik mag van m'n ouders niet zoveel kleren meer kopen, ze vinden dat ik al te veel heb!" Antwoord ik. "Alleen naar het café dus." Zegt Lindey lachend. "Zo, mevrouw Lewis. Laat je huiswerk maar even zien." Hoor ik de leraar achter me. Ik neem niet eens de moeite om mijn schrift open te slaan, ik heb het toch niet. "Ik heb het niet!" De leraar zucht diep, "Maar natuurlijk, dat was te verwachten. Eerst brutaal en dan ook nog geen huiswerk. Waar moet dat heen met jou?!" Ik haal mijn schouders op, "Ik vind Nederlands gewoon niet zo belangrijk!" Met een klap belanden zijn handen op mijn tafel. "Ga er maar uit!" Sist hij. Naast mij doet Lindey moeite om haar lach in te houden. Ik begin zuchtend mijn spullen in te pakken, en doe er extra langzaam over. De leraar slaat zijn armen over elkaar en tikt ongeduldig met zijn voet op de vloer. "Tempo, mevrouw Lewis." Ik rol weer met mijn ogen en gooi mijn tas over mijn schouders. "Nou, doei, hè?!"

Ik loop door de verlaten gangen, opweg naar de kantine. Mooi niet, dat ik me ga melden!  Mijn ouders vermoorden me!
Ik knal de kantine deur open en ga zitten aan de tafel, waar ik altijd zit. Ik pak mijn telefoon en luister naar wat muziek. 'Faded', echt een geweldig nummer! De deuren van de kantine gaan open en Justin komt naar binnen gelopen, met een bezem in z'n hand. Verbaasd kijkt hij op, "Wat doe jij nou weer hier?!" Ik rol met mijn ogen -volgensmij is het een tik geworden- en kijk hem weer aan. "Ik ben eruit gestuurd." Antwoord ik. "Waarom heb je, je niet gemeld dan?" Vraagt hij. "Zeg, ben je dom ofzo?! Ik heb natuurlijk geen zin om het zelfde te doen, als jij nu doet!" Antwoord ik. "Ik stop al met praten." Zegt hij nors. "Fijn, heb ik geen last van je." Antwoord ik. "Top, dan kan jij nu ook stoppen met praten!" Zegt hij terug. "Best!" "Mooi!" "Super!" "Geweldig!" "Stop maar weer met praten!" Roep ik. Justin draait zich chagrijnig om en gaat door met vegen. Ik stop weer een oortje in mijn oor en ga door met muziek luisteren.

Gelukkig is het snel pauze!

------------------------------------------------------------------------------------------------

Heei, hallo!

Hoe gaat het met iedereen?
Dit was weer lekker een nieuw hoofdstukje. Ik hoop dat het wat was, want ik vond m zelf een beetje saai! Laat weten wat je ervan vind!

Doeidoei ❤️

Ps.: ik had geen leuk plaatje bij dit hoofdstuk, dus dan maar een plaatje van Camrynn. (Het is Barbara palvin)