So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 24

Justin

Daar stond ze dan, in haar BH. Prachtig, als ze was. Woooow, stop! Prachtig?! Idioot dat je bent, je bedoeld zeker lekker. Ja, dat is het. Ik schud mijn hoofd om de gedachtes weg te krijgen en concentreer me weer op mijn wiskunde. Ik weet het, waarom zit ik in hemelsnaam aan mijn wiskunde?! Nog een onvoldoende op mijn rapport en ik mag niet meer voetballen! Een diepe zucht verlaat mijn mond. Opnieuw pak ik mijn pen op en concentreer me op de vraag in het boek.
Los de volgende vergelijking op;
3x - 2x + 7=0

Wat?! Wie heeft dit bedacht?! Ik ben er klaar mee! Geïrriteerd sla ik mijn boek dicht en sta op. Ik pak een shirt en mijn voetbal schoenen en trek het aan. Met mijn bal onder mijn arm loop ik naar de voetbal velden en open het hek. Er is deze week geen training, want het is vakantie. Vandaag is het dinsdag, en ik verveel me kapot. Om 3 uur vanmiddag, moet ik naar mijn ouders toe. We wonen in een mega huis, aan het strand, 2 uur rijden hier vandaan. Iedere vakantie moet ik naar mijn ouders en 2 zusjes toe. Meestal ga ik de hele vakantie, maar deze keer ga ik maar 1 dag. Mijn vrienden zijn ook allemaal naar hun ouders. Wat zou Carly nu aan het doen zijn?

Carly

Lindey en ik zitten in de taxi, opweg naar haar huis. Ik ben best zenuwachtig. Wat als haar ouders me helemaal niet aardig vinden? Ik bedoel, we zijn beste vriendinnen. Als haar ouders me niet mogen, is het gedoemd te mislukken. Lindey lijkt het door te hebben. "He, je hoeft echt niet zenuwachtig te zijn hoor! Ik heb een hele normale familie! Nou ja, behalve mijn broer dan." Zegt ze lachend. Ik knik en kijk zwijgend uit het raam.

We stappen de auto uit en meteen vliegt de deur open. "Lindey!" Een klein jongetje komt naar buiten gerent en vliegt Lindey om de hals. "Hee, hallo lieverd!" Zegt Lindey. Er staat een vrouw van middelbare leeftijd in de deuropening, ze komt naar ons toe gelopen en omhelst Lindey. Ik sta er maar een beetje ongemakkelijk bij. "Ohw, mam. Dit is Carly, ik heb je over haar vertelt toch?" Zegt Lindey. Haar moeder knikt en neemt me in haar op. "Hallo, schat. Ik ben Stephanie." Blijkbaar ben ik goedgekeurd. Ik kijk haar glimlachend aan. "Hoi, ik ben Carly. Maar dat had u vast wel door!" Stephanie lacht en went zich tot ons beide. "Hebben jullie honger? Ik heb een hele pan met soep gemaakt!" Lindey en ik kijken elkaar aan. In de auto zaten we te zeuren, dat we zo'n honger hadden. Gretig knikken we. "Top, kom lekker binnen!" We lopen naar binnen, Lindey met het jongetje om haar hals geklemd. Het is een redelijk ruim huis, met een mooie inrichting. In het midden van de kamer staat een enorme bank, waar een jongen van rond de 18 ligt. Lindey zucht diep, "Edward, neem eens niet de hele bank in!" De jongen, genaamd Edward, kijkt op en richt zich tot Lindey. "Lief zusje van me, als je zo nodig wilt zitten, ga je maar lekker op de grond zitten." Hij gaat weer liggen en sluit zijn ogen. Lindey loopt naar hem toe en slaat hem hard op zijn buik. "Hè, doe normaal!" Roept hij. Lindey schiet in de lach en loopt naar mij toe. "Kom we gaan naar de keuken." Zegt ze.
In de keuken staat een mooi keukeneiland met stoelen eromheen, Stephanie staat aan het aanrecht te roeren in een grote pan. "Ah, daar zijn jullie al. Heeft Edward weer de bank in genomen?" Ze draait zich om en kijkt ons aan. Lindey knikt heftig. "Die sukkel doet dat altijd!" Roept ze. Haar moeder lacht, "Laat hem maar. Pak jij even de kommen, lin?" Lindey staat op, loopt naar een kastje en haalt er een paar soepkommen uit. Stephanie vult ze met soep en geeft een dampend kom aan mij. "Hier heb je een lepen. En, wat vind je ervan?" Vraagt Stephanie. Ik neem een hap en sluit mijn ogen. Deze soep is echt heérlijk! Ik open mijn ogen weer en knik uitbundig mijn hoofd. "Wauw! Dit smaakt echt geweldig!" Roep ik. Ze lacht en geeft ook een kom aan Lindey. Met zijn drieën zitten we aan het keukeneiland, te genieten van de soep. "Ohw, ja. Lin, we hebben over 2 weken een etentje met de familie Moore." Zegt Stephanie. Lindey en ik verslikken ons tegelijk in de soep en kijken elkaar aan. Op een ander moment was dit grappig geweest, maar nu niet echt. "Hoezo?"vraagt Lindey aan haar moeder. "Nou, niet zo gemeen. De mensen zijn hier net komen wonen, verderop in de straat, en ik vond het wel een goede gelegenheid om gezellig tijdens een diner kennis te maken." Lindey kijkt haar moeder kreunend aan. "Mag Carly dan alsjeblieft mee? Anders kan ik het echt niet uithouden!" Roept Lindey. Ik kijk ongemakkelijk om me heen. Stephanie lacht, "Prima, maar geen rare of gemene dingen, jullie twee!"

"Goed, welke film wil je kijken?" Vraagt Lindey, terwijl ze haar laptop pakt. We zitten in haar kamer, op haar bed. "Euhm, 17 again. Heb je die?" Antwoord ik. Lindy knikt en klikt op de film.
Na de film gaat Lindey recht op zitten en kijkt me aan. "Dus, wil je me misschien vertellen wat je dwars zit?" Vraagt ze. Ik schud verward mijn hoofd, "Waar heb je het over?" Lindey kijkt me met een klein lachje aan. "Car, ik ken je nu al driekwart jaar. Niet lang, maar toch ken ik je al door en door. Als je ergens mee zit, zie ik dat! Dus vertel me wat er aan de hand is." Ik zucht diep, "Dylan, dat zit me dwars. Hij doet al een tijdje vreemd." Ze kijkt me verward aan, "Hoe bedoel je, hij doet vreemd?" Ik haal mijn schouders op. "De ene keer zijn we super verliefd en hebben we het leuk, maar dan doet hij opeens afstandelijk." Een traan rolt over mijn wang. Ik weet niet of het komt door het opkroppen van mijn gevoelens of omdat ik echt verdrietig ben. "Ach, meissie. Kom hier!" Lindey slaat haar armen om me heen. "Luister naar je hart! Wordt je gelukkig als je hem ziet? Mis je hem ieder moment van de dag, als hij er niet is? Wat vertelt je hart je?" Ze kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb werkelijk geen idee!" Ze knikt, "Denk er maar eens over na. Maar niet te veel, straks breek je dat knappe koppie van je." Mijn tranen zijn gestopt en lachend kijk ik haar aan. "Je bent de beste, lin!" Lindey zwiept haar haar naar achter en kijkt me, zogenaamd arrogant, aan. "Tja, dat wisten we natuurlijk allemaal al!"1

Ik zwaai nog een keer naar lindey's moeder en broertje, voordat ik me weer omdraai en ga zitten. We zitten weer in de auto, terug naar de kostschool. "Nou, wat vond je ervan?" Vraagt Lindey. Ik kijk haar glimlachend aan, "Je familie is echt ontzettend aardig!" Lindey lacht terug.
Na 2 uurtjes zijn we eindelijk weer terug en komen we aan in het donker. "Oke, op drie rennen we het gebouw in." Fluistert lindey. Waarom we het gebouw in rennen? Daar is een hele simpele verklaring voor, als je om half 11 niet in je kamer bent, krijg je een week corvee. En het is nu 11 uur s'avonds. De gangwachter loopt als het goed is, nu, aan de andere kant van het gebouw, dus hebben we precies 2 minuten om naar onze kamer te komen. "Oke, 3. 2. 1. NU!" Fluister-roep ik. We rennen het gebouw, zo snel als we kunnen, in. De hoek om, de trap op, nog een trap op, weer de hoek om, naar links, en open de deur. Dat is alles wat we hoeven te rennen. Door de zware trainingen van hockey hebben we een goede conditie, dus we zouden het in 2 minuten makkelijk moeten halen. Maar natuurlijk bij de tweede trap, glijd mijn voet van de tree en komt de punt van de trap precies tussen mijn knieschijf en meniscus. "Fack, dat doet pijn!" Hijg ik. Ik ben helemaal duizelig door de pijn en ren -sorry, hinkel- zo snel als ik kan de hoek om, links af en ram de deur open. Hijgend laat ik me op het bed vallen, sluit Lindey de deur en komt ze naar met toe gesneld. "Shit, trek je broek uit! We moeten je knie koelen!" Roept ze in paniek. Ik lach door mijn tranen heen om haar paniek. "Zit niet zo stom te lachen, straks kan je niks meer!" Roept ze. "Chill, lin. Je dacht toch niet dat het de eerste keer is, dat dit gebeurt?!" Ze stopt meteen en kijkt me raar aan. "Je wilt toch niet zeggen dat dit vaker gebeurt en het dan gewoon goed komt?!" Ik haal mijn schouders op en trek zo voorzichtig mogelijk mijn broek uit. "Ik moet het gewoon 10 minuutjes koelen en daarna in smeren met 'vallen&stoten zalf'." Lindey haalt opgelucht adem. "En daarna is alles oke?" Vraagt ze. Ik knik. "Jeez, hoe kan jij zo rustig blijven? Ik had het hele gebouw al bij elkaar gegilt, zo pijnlijk zag het eruit!" Ik kijk haar grijnzend aan, "Je hebt hier wel te maken met een prof, in het vallen en onhandigheid!" Lindey kan, ondanks alle stress, toch nog een lachje eruit persen en geeft me een koelpack en zalf.

-----------------------------------------------------------------------------------

Hoi allemaal!

Ik ben weer terug hoor! Dus, ik zet er maar gelijk een nieuw hoofdstuk op!
Veel leesplezier!

Xx

Ps. Vergeet niet te stemmen ⭐️