So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 22

Carly

Het is zaterdag, de eerste dag van de vakantie. Om 2 uur heb ik met Dylan afgesproken, we gaan bij het strand wat rond hangen. Ik heb hem al een hele week niet gezien, en ik verheug me dus ontzettend op deze dag. Hij is al 2 en halve maand mijn vriendje, en ik vind hem nog steeds erg leuk! Ik sta voor de spiegel en keur mijn outfit. Tot mijn grote teleurstelling zie ik er vandaag niet heel fabulous uit. Ik heb een rood bultje op mijn kaaklijn, zorgvuldig weggewerkt met coverstick en mijn haar hang futloos langs mijn hoofd. Bah! Het ziet er niet uit! Ik pak mij steiltang en begin met het steilen van mijn haar. Na een kwartiertje is mijn haar helemaal steil en kwak ik er een enorme hand met volumemoes in. Het gaat er mee door. Ik heb vandaag een zwart naveltopje met kant aan de bovenkant aan, een zwarte jeans en mijn licht bruine enkellaarsjes. Voor wat kleur heb ik een zilveren ketting met een blauwe steen en een bijpassende armband.

Dylan staat weer bij de auto en opent zijn armen, als hij ziet dat ik eraan kom. Behendig spring ik erin en sla mijn benen om zijn heupen. "Goedemiddag, Miss queen. Hoe maakt u het vandaag?" Grinnikt hij in mijn oor. Voorzichtig zet hij me weer op de grond. "Alles verloopt op zijn rolletjes. Bedankt voor het vragen!" Antwoord ik zeer bekakt terug. Dylan trekt de autodeur voor me open en gebaart naar de stoel. "Stapt u in, hoogheid!" Ik knik. "Dat is zeer vriendelijk, jongeman. Ik zou het erg waarderen als u vandaag rustig rijd!" Zeg ik. Lachend loopt Dylan om de auto heen, naar de bestuurders kant. "Ben je er klaar voor?" Vraagt hij lief. Ik glimlach lief en knik. "Let's go!" Roept hij.

"Dus, je wilt geneeskunde studeren?" Vraag ik, aan Dylan. Hij knikt en begint gretig te vertellen over de studie.
We lopen langs de boulevard, ondertussen is het al 7 uur s'avonds en hebben we gegeten bij een kraampje, langs de kant. Ik geef een kort kreetje, als ik een ijssalon zie. Ik ben echt verslaafd aan ijs, echt alle soorten. Ik pak Dylan's hand en trek hem naar de ijssalon. Opgewonden spring ik op en neer, voor de vitrine met wel 30 verschillende smaken ijs. Dylan en de ijsboer kijken me lachend aan. Rustig ga ik weer stil staan. "Duuuusss, welke wil jij dyl?" Vraag ik hem. Hij kijkt rustig rond, "Ik wil graag een hoorntje met stracciatella en mango." Haha, loser! Dat zijn niet eens de lekkerste smaken! "En wat wil jij jonge dame?" Vraagt de ijsman. Ik kijk zoekend in het rond, naar dé 2 smaken. "Ik wil een hoorntje met watermeloen en mint, alstublieft!" Zeg ik vriendelijk. Ik loop al te watertanden bij het idee, dat ik straks de heerlijk smaak van watermeloen en mint in mijn mond heb! "Kijk eens, deze krijgen jullie van het huis!" Zegt de ijsmeneer. Ik neem het bakje aan. "Heel erg bedankt, meneer! Tot ziens!" Roep ik.

Nadat we ons ijsje op hadden, zijn we weer terug gelopen naar de auto. We zitten nu in de auto en ik kijk uit het raam, naar het voorbij razende landschap. Op de achtergrond staat een rustig liedje, verder is het stil. We zijn allebei in gedachten verzonken, maar de stilte is niet onprettig. Mijn gedachten gaan naar mijn vriendinnen, over hun problemen, hun familie. Lindey kwam laatst huilend naar me toe, haar oma was overleden. Ze is toen een weekend naar huis gegaan, om met haar familie te rouwen. Haar moeder had haar getroost en haar vader had thee voor haar gezet, ze had het allemaal vertelt. Ook Loulou en Isabella hebben het vaak over dat ze hun familie missen, Nicole heeft niet zo'n goede band met haar ouders. Of ik mijn ouders mis?! Ik weet het niet, ik ken ze niet. En je kan moeilijk iets missen, wat je niet kent. Maar jaloers ben ik zeker, zij hebben ouders. Ik niet.
Een traan rolt over mijn wang, ruw veeg ik hem weg. Snel check ik of Dylan het niet heeft gezien maar het is te laat, hij heeft de auto al langs de kant gezet en slaat zijn armen om me heen. Ik begin te huilen, de tranen rollen in een rotvaart over mijn wangen. Zo zitten we dan, hij vraagt niets, maar houd me gewoon vast. Het voelt goed, en vertrouwt. "Ik hou van je, carly! Dat weet je toch?" Vraagt hij. Het is de eerste keer dat hij dat zegt! Maar of ik ook van hem hou? Ik weet het niet. Het gevoel dat ik iets terug moet zeggen is te groot, dus ik besluit het terug te zeggen. "Ik ook van jou, Dylan. Ik ook van jou!" Ja, ik vind hem geweldig. Ja, ik voel me goed bij hem. Maar 'houden van' is een groot woord! Ik laat het voor wat het is en druk een kus op zijn wang. "Gaat het weer een beetje?" Vraagt hij lief. Ik knik, "Het gaat prima! Echt." Hij start de auto weer en rijd rustig terug naar het internaat.

Dylan parkeert de auto, op het parkeerterrein van de school. "Carly, ik kan de komende week niet afspreken!"  Teleurgesteld kijk ik hem aan. "Waarom niet?" Hij kijkt weg, naar zijn stuur. "Ik, euhm, ik ga naar familie in Canada." Ik heb nog nooit over familie in Canada gehoord. Nu ik er over nadenk, heb ik zijn familie sowieso nog nooit gezien. "Wanneer vertrek je? En wanneer kom je weer terug?" Vraag ik. "Morgen, en ik kom vrijdag weer terug." Mompelt hij. "Oke, veel plezier dan!" Ik draai naar hem toe en geef hem een knuffel. Dylan wilt me een kus geven, maar ik ontwijk hem, waardoor hij op mijn wang terecht komt. "Dag, Dylan!" "Slaaplekker, Carly!"

Ik laat me met een zucht op mijn bed vallen. What a mess! Ik weet het allemaal niet meer. Het is al laat. Ik sta op en loop naar mijn kast, om een slaaphempje en broekje eruit te halen en aan te trekken. Ik ga liggen en nestel mee in mijn deken. Binnen een paar minuten ben ik weg, naar dromenland. Waar alles vredig en zorgeloos is.

------------------------------------------------------------------

Ik ben benieuwd wat er met Dylan is!

Sorry dat het zo lang duurde, voordat ik dit hoofdstuk plaatste, maar ik had echt 0 ( <--- nul ) inspiratie. Binnenkort weer een nieuw hoofdstuk!

Bye 👋🎀