So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 26

Carly

Doelloos loop ik door de straten van de stad. Het is donderdag en de vakantie duurt nog maar drie dagen.

Nadat mijn vriendinnen en ik terug zijn gekomen van de bios, ben ik meteen naar mijn kamer gegaan en heb ik mijn vriendinnen bezorgd achter gelaten. Ik heb de hele avond nagedacht en een klein beetje gehuild, maar ook heb ik alles wat ik van Dylan had weggegooid. Onze foto's, de foto's in mijn fotolijstjes en op Instagram, zijn shirts, zijn cadeautjes, zelfs de ring. Ik heb alles van of met hem verwijderd. Hem geblokkeerd op Instagram, Facebook, Twitter, Snapchat, whatsapp en zelfs zijn nummer verwijderd. Alle mogelijke manieren om contact op te nemen, is weg.

Ik zucht weer, loop door het volgende straatje en kijk om me heen. Ik ben beland in het chicste deel van de stad, waar allemaal zakenmensen lopen. Mannen dragen nette pakken en vrouwen dure mantelpakjes. Overal staan hoge gebouwen, met veel glas en haasten mensen zich naar hun werk en afspraken, om meer geld te verdienen. Mijn oog valt op een gebouw, op het bord staat dat het een restaurantje is. Het heeft een dure, maar toch gezellige uitstraling en dus besluit ik naar binnen te stappen. Het hele restaurant zit vol met mensen, die aan het praten zijn met hun zakenpartners. Met mijn zwarte jumpsuit en losse paardenstaart, ben ik veruit de simpelst gekleed persoon.

Een man schraapt zijn keel. "Heeft u gereserveerd?" Vraagt hij vriendelijk. Ik kijk hem verlegen aan. "Nee, sorry." Hij knikt en bladert in een boek. "Oke, volgt u mij maar." Zegt hij. We lopen naar een lift en stappen in. "Euhm, mag ik vragen waar we heen gaan?" Vraag ik voorzichtig. De man kijkt opzij en glimlacht, "We gaan een paar verdiepingen hoger, daar is het rustiger." Ik haal opgelucht adem. Mooi, deze man gaat me niet ontvoeren. De lift maakt een grappig pling geluidje en de deuren schuiven open. De meneer leid me naar een tafeltje bij het raam en schuift de stoel naar achter. Voorzichtig neem ik plaats. De man wenkt een ober en fluistert iets in zijn oor. Waarschijnlijk dat de ober me moet bedienen en hij maakt aanstaren om weg te lopen. "Bedankt!" Roep ik naar hem. Hij draait zich om en glimlacht, "Geen probleem, mijn lieve Camrynn." Huh?! What the fack. Ik heet helemaal geen Camrynn. Ik haal mijn schouders op en concentreer me op het uitzicht. Ik kan werkelijk helmaal kijken tot aan het einde van de stad. "Wat wilt u drinken?" Vraagt de ober. O, ja. Hij was er ook nog. "Doe maar een ijstea." Antwoord ik en hij knikt en loopt weg.

Ik zit te genieten van mijn heerlijk lasagne, als de man van zonet binnenkomt gelopen met een vrouw. Ze heeft bruin haar tot net over haar schouders en een verfijnd gezicht, met hier en daar al en paar rimpels. Ik gok dat ze ongeveer 35 jaar is. Maar het leuke is, is dat ze tussen alle zaken mensen, een knal gele jas heeft.
De meneer en de vrouw zijn zachtjes aan het discuseren. "Weet je het zeker? Misschien is ze het wel helemaal niet!" Sist de vrouw. De man schud zijn hoofd en raakt haar arm aan, "Ik weet het zeker, ze is precies de grote versie van de foto!" De vrouw kijkt hem ongelovig aan, "Enrico, we zijn al jaren vrienden. Maar dit is geen grapje. Dus beloof me, is ze het echt?!" De man draait haar om en ze kijkt me aan. Meteen laat ik mijn vork vallen. Ze heeft precies dezelfde groene ogen als ik! Meteen kom ik weer tot leven en duik beschaamd onder de tafel, om mijn vork op te rapen. Wat denk je wel niet?! Je ouders zijn dood, Carly. Ik zucht diep, neem mijn vork van de grond en kom weer ophoog. Meteen laat ik hem weer vallen. De vrouw, die zonet nog bij de lift stond, staat nu tegenover me. "Laat me je helpen." Zegt ze terwijl ze bukt om de vork op te pakken. Zodra ze de vork terug geeft boren haar ogen in de mijne en slaat ze verwoed een hand voor haar mond. Met een vreemd en opgelaten gevoel kijk ik weg. "Camrynn...." Fluistert ze. Ik kijk haar vreemd aan, "Euhm, sorry. Maar mijn naam is Carly!" Zeg ik. De vrouw schud haar hoofd en kijkt me met tranen in haar ogen aan. "Vind je het oke als ik hier ga zitten? Dan leg ik je alles uit." Vraagt ze. Als antwoord gebaar ik dat ze kan zitten. Ze knikt vriendelijk met haar hoofd, en op het moment dat ze zit voelt het heel vertrouwd en natuurlijk.

"Mijn naam is Macy Lewis. E-en ik,...., I-ik ben je moeder."

---------------------------------------------------------------------------------------

Tam tam tam!

Een lekkere cliffhanger! Ja, die zag je niet aankomen hè?!
Oke, waarschijnlijk wel. Maar toch.

Door deze hele gebeurtenis, vraag je je waarschijnlijk af, hoe heet Carly nu echt heet.
Nou, ze heet dus Camrynn Lewis! Hoe het komt dat ze eerst Carly heette, komt nog wel in het verhaal.

Laat even weten wat je van deze drastische verandering vind! Reageer, stem of weet ik veel.
Er komt snel weer een nieuw hoofdstuk!

Xx