So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 20

Carly

Vandaag is het redelijk warm, het is inmiddels lente. Ik trek een licht denim korte broek, een wit shirt en een kaki groene schilders blouse aan. Ook schuif ik de ring weer om mijn vinger en trek ik mijn witte Nike air Max Thea aan. Mijn haar laat ik los, over mijn schouders hangen. Ik heb afgelopen weken niet veel last meer gehad van Justin, gelukkig. Het lijkt zelfs wel alsof hij mij ontloopt. Ach, heb ik in ieder geval rust! Dylan is nog vaak langs geweest, hij deed de laatste keer alleen wel wat afstandelijk en checkte telkens zijn berichten. Ik maak me er maar niet zo druk om, we hebben immers al een maand een relatie.

Zuchtend loop ik het lokaal uit en op naar de volgende. Nog 2 weken, Carly! Dan is het eindelijk meivakantie! Ik blijf lekker hier, maar ik heb wel de hele week vrij! Ik ga zitten op mijn plek. Bah, wiskunde! Ik heb zo'n grondige hekel aan dat vak! Alsof ik ooit sin, cos of tan nodig zou hebben! Ik probeer me te concentreren, maar ik word telkens afgeleid door van alles. Mijn gedachten gaan naar Elise, ze zit nog steeds in het tehuis en ik heb haar eigenlijk helemaal niet meer gesproken! "Wat is het antwoord, Carly?" Vraagt de wiskunde docent. Verward kijk ik op, "Huh, wat?!" Hij schud zijn hoofd, "Ik vroeg wat het antwoord was!" ik kuch ongemakkelijk. "Bijvoeglijk naamwoord? Oh, nee. Dit is wiskunde. Euhm, 34?" Antwoord ik. De hele klas lacht, en ik grijns een beetje mee. "Het antwoord was 167. Voortaan opletten mevrouw McClaire!" Ik knik met mijn hoofd en concentreer me op de som in mijn boek, een stelletje dat gaat samen wonen en problemen heeft met financiën. Ik moet de tabel afmaken, maar natuurlijk gaan mijn gedachten, door deze som, weer naar Dylan. Waarom zou hij afstandelijk doen? Het ging toch juist heel goed?!
Ik krijg een por in mijn zij. Geïrriteerd kijk ik op. "Pak je spullen joh! De bel is gegaan!" Zegt Lindey. Zuchtend ga ik staan en pak mijn spullen. Ik loop met mijn vriendinnen door de gang, nog steeds zonder enige moeite, naar mijn kluisje. Ik ruk de deur open, gooi mijn tas erin en trek mijn sporttas eruit. Op naar gym, met Justin. Yeeey..... Hoor de sarcasme. Lou, lin, isa en ik lopen de kleedkamer in en kleden ons om in 5 minuten. Record tijd!

"Oke, dames en heren. Maak groepjes van 6 en kies een sport!" Roept de gymdocent. "Sunshine, jij komt bij ons!" Roept Justin. Bij de 3 amigo's zeker, dacht het dus niet! Maar voordat ik kan weigeren en ik kan zoeken naar een ander groepje, word ik aan mijn arm mee gesleurd naar justin's groepje. "Nee, lin! Ik ga níet bij dat terror drietal!" Ik probeer los te komen uit haar, verbazingwekkende, sterke greep en stribbel flink tegen. "Oh, kom op! Doe niet zo kinderachtig!" Roept Justin. Ken je dat gevoel, dat er iets in je knapt?! Dat is precies wat er bij mij gebeurd. "WAT?! Ik, kinderachtig?!" Roep ik verontwaardigd, "De enige die kinderachtig is, ben jij! Ik ben niet de gene die mensen zomaar, zonder eníge reden, negeert!" Justin snuift. Jep, gaat hij weer beledigd zitten doen. Asshole! "Kom op, Car! Maak er nou niet zo'n probleem van!" Fluistert Lindey. "Ja, luister naar de moederkloek vriendin!" Zegt hij. En nu is het genoeg! Duizenden belletje knappen tegelijkertijd in mijn hoofd. Ik zet een stap naar voor en breng mijn vuist naar achter.
Nog voordat Justin door heeft wat er gebeurd, heb ik al een flinke vuistslag op zijn neus gegeven. Het gekraak van zijn neus is opvallend bevredigend! "What the?!....." Roept hij en hij grijpt naar zijn neus. Het bloed sijpelt in een enorme snelheid tussen zijn vingers door, op de grond. "Carly McClaire, breng hem naar de EHBO!" Roept de gymleraar. "Best, maar het is zijn eigen schuld!" Snauw ik.

We lopen door de gangen naar de EHBO. Ik begin me toch wel een beetje schuldig te voelen. "Justin?..." Begin ik voorzichtig. "Ja?!" Gromt hij onder zijn zakdoek vandaan. "I-ik, ik... Het spijt me!" Zucht ik. Er komt een grijns op zijn gezicht. "Zei je nou net, 'het spijt me' ?" Ik had kunnen weten dat hij het ging verpesten. "Ja, en ik hoop voor je dat je het goed hebt gehoord, want ik ga het niet nog een keer zeggen!" Antwoord ik. "Het is een wonder! Dè Carly McClaire, zegt 'het spijt me' tegen míj!" Roept hij door de gang. Ik sla hem op zijn schouder, "Stil idioot!"
Ik trek de deur van het EHBO kamertje open en loop naar binnen, met Justin achter me. Meteen komt er een hulpverleenster naar Justin toe gerent en duwt hem in een stoel, zodat ze zijn neus kan verzorgen.

Na een kwartiertje ziet het er al beter uit en is het bloeden gestopt. "Zo jongeman, je neus is niet gebroken of gekneusd, maar er zal wel een flinke blauwe plek op komen. Regelmatig koelen, tegen zwelling. Dan zal het wel goed komen!" Zegt de vrouw. Justin knikt en bedankt haar, terwijl hij naar mij toe loopt. "Heb jij even geluk dat je mijn neus niet hebt gebroken!" Fluistert hij in mijn oor. Ik negeer de rillerigen, en snuif. "Je had het gewoon verdiend." Ik draai me om, en deins meteen achteruit. Hij stond wel héél dichtbij! "Dus ik had het verdiend?!" Zegt hij met een ondeugende grijns. Ik knik, nog steeds versteld van hoe dichtbij hij stond. "Oke..." Is zijn antwoord. Hij rent op me af en gooit me over zijn schouder. Whaaa! Wat doet hij nou dan?! Hij loopt naar buiten, met mij op zijn schouder, alsof ik zo licht als een veertje ben. "Laat me los! Laat me, verdomme, los!" Schreeuw ik en ik trommel met mijn vuisten om zijn rug. "Je weet toch wel, dat ik niks van jou gestomp voel?!" Zegt hij. Ik geef het op! Ík geef het op! Zuchtend laat ik me zakken en wacht af waar hij me heen brengt. Na een maar minuutjes word ik neergelegd, sorry, neergegooíd, op een grasveld. Ik wrijf over mijn pijnlijke billen heen. "Kon dat niet wat rustiger?!" Vraag ik verontwaardigd. Hij haalt zijn schouders op, "Het was niet echt de bedoeling op je zo hard neer te leggen." Ik grom, ja ik weet het, ik grom! En sta voorzichtig op. "Dus, wat doen we hier?!" Hij kijkt me grijnzend aan. "Wij, gaan een potje voetballen." Ik lach, zo hard dat ik bijna in mijn broek pies. "Denk jij dat?!" Ik veeg de tranen lachend uit mijn ogen. Justin slaat zijn armen over elkaar en kijkt me geïrriteerd aan. "Ik heb je heus wel gezien hoor, toen je hier net nieuw was. Die trick was geen toeval!" Ik kijk heb boos aan. "Dit is onzin, dàg Justin!" Ik stamp weg, maar word terug getrokken aan mijn arm. "Waar denk jij heen te gaan?!" Zegt Justin. "De les gaat zo weer beginnen. Dus, als je het niet erg vindt, wil ik nu gaan!" Antwoord ik en ik ren weer weg. Ik hoor Justin achter me aan rennen en ren zo hard als ik kan het schoolgebouw in. "Carly, wacht ev-" maar Justin wordt onderbroken door de bel, die hard door het gebouw heen schalt. Pfoe, saved by the Bell! Letterlijk!

-------------------------------------------------

Hey hallo.

Carly had weer eens agressieve neigingen. 😂
Vertel me wat je er tot zo toe van vind, in de comments!
Veel leesplezier met de andere hoofdstukken, die er btw binnenkort aan komen!

Xx Sam ❤️