"Laat me eruit!" Roep ik bang en kijk hem angstig aan.
"Soof. Zo bedoelde ik het niet." Hij houdt mijn handen stevig vast.
"Please laat me niet gaan. Ik wil je niet kwijt. Daarom doe ik dit juist.." Zegt hij zachtjes en kijkt weg.
"Je hoeft geen mensen te vermoorden om mij veilig te kunnen houden!" Roep ik kwaad. Hij zucht.
"Ik beloof je niks. Ik doe alles voor je. Of je het wilt of niet." Hij stopt voor een oud huis en stapt uit en doet mijn deur open.
"Stap uit Sophia." Koppig schud ik mijn hoofd en doe mijn handen over mekaar. Hij zucht en leunt naar voren toe.
"You have to. Come on Sophia." Hij kijkt me zuchtend aan. Ik schud weer mijn hoofd en blijf als een klein kind zitten.
"Sophia kom!" Roept hij nu kwaad en slaat tegen de auto deur aan. Geschrokken kijk ik hem aan.
"VERDOMME DOE IS EVEN NORMAAL!" Schreeuw ik kwaad terug en stap uit. Hij toont me geen blikken en kijkt naar zijn hand. Het bloed. Zuchtend loop ik naar hem toe en pak zijn hand vast.
"Het hoeft niet." Zegt hij bot en trekt zijn handen uit de mijne. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem geïrriteerd aan en zucht dan. Ik pak zijn hand weer vast en veeg met mijn t-shirt het bloed weg. Als ik klaar ben kijk ik hem aan. Hij kijkt me aan. Ik kan zijn blik niet omschrijven want nog nooit heeft een jongen zo naar me gekeken. Volgens mij staart hij naar me. Ik bloos en glimlach en kijk naar beneden. Samuel glimlacht en houdt me dichter tegen zich aan.
"I just want to protect you." Zegt hij en kijkt me doordringend aan. Ik knik. De mensen die hij vermoord zijn toch slecht. Toch? We lopen het huis in en ik slaak een gil als ik een lichaam zie liggen. Ik draai me snel om en verstop me in Samuel's armen.
"Sst... we moeten hier ook weg..." Ik zucht gefrustreerd.
"Samuel! Waar we ook heen gaan we vluchten de hele tijd! Waarom?! Waarom vinden ze je altijd?! Ik word hier gek van!" Schreeuw ik gefrustreerd.
"Sorry Sophia." Ik kijk hem niet begrijpend aan en voel dan een keiharde klap op mijn achterhoofd. Ik knijp mijn ogen dicht en kijk dan wazig Samuel aan en doe dan mijn ogen dicht.
---
Ik kreun zachtjes van de pijn en open dan mijn ogen. Ik lig weer in mijn bed. In mijn appartement? Ik frons mijn wenkbrauwen en zit overeind. Meteen gaat er een flitsende pijn door mijn hoofd, waardoor ik mijn hand snel op mijn achterhoofd zet. Dan pas herriner ik me dat Samuel me waarschijnlijk van achteren me iets heeft geslagen. Omg nee.. Ik sta op en word gelijk duizelig, waardoor ik snel naar de kast grijp en me ondersteun. Er ligt een opvalllend briefje. Ik pak het op en begin gelijk te lezen. Ik ken de handschrift uit duizenden. Het is van Samuel.
'Lieve Sophia Young.
Ik hou van je. Ik had niet geweten dat ik ooit verliefd op jou zou worden want je irriteerde me altijd. Weetje waarom je me irriteerde? Omdat je sterk bleef en de hele tijd terug kwam. Ik hou van je. Heel veel maar hoe je gisteren op me hebt gereageerd liet mij zelfs een beetje schrikken. Ik wil niet dat je bang voor me bent. Je raakt door mij in gevaar. Ik ben er achter gekomen dat ze niet weten wie jij bent en hoe je er uit ziet. Dus je bent veilig en mijn taak was om je veilig te houden. Sophia. Ik hou van je maar we kunnen niet samen zijn. Je hebt gelijk. Overal waar ik heen ga moet ik ook weer snel vluchten en ik wil je daar niet mee lastig vallen. Vanaf nu zal je geen last van me hebben. Doe geen domme dingen. Doe jezelf niet pijn en zoek me niet op. Blijf veilig. Je gaat me nooit meer terug zien... Ik hou van je Sophia.
X
Samuel.'
Ik blijf geschrokken naar de brief kijken. Nee niet weer... Hij kan mij niet weer alleen laten....
ČTEŠ
Psychotic || Samuel Leijten
Fanfikce''Hij heeft zijn moeder en zussen open gesneden en hun organen opgehangen op een waslijn..'' Zegt Stephanie. Ik kijk haar geschrokken aan. Welke monster zou dat zijn eigen familie aan doen? ''Waarom zou hij zijn eigen familie kwaad doen?'' Vraag ik...
