Psychotic || Samuel Leijten

Hoofdstuk 21

''Hmm..'' Ik word wakker in de warme armen van Samuel. De enige nadeel is dat we in een ziekenhuis bed liggen. Ik beweeg een beetje en ga dichter tegen Samuel aanliggen. Hoe wist Mason waar ik was? Ik bedoel, hij kent mij niet eens en hij was net zo lang weg, als Samuel. Hij was ook ineens verdwenen.

"Lieverd. Je bent wakker he?" Vraagt Samuel's schorre stem, waar aan ik merk dat hij net wakker is en zijn stem is zo ongelooflijk fucking sexy. Ik wil blijven liggen. Hij is zo lekker warm. Ik doe alsof ik slaap en snurk zachtjes, zodat het echt overkomt. Ik hoor hem lachen. Waarom lacht hij? Hij verstrakt zijn grip om mijn armen en legt zijn hoofd op de mijne.

"Babe. Ik weet dat je wakker bent." Fluistert hij. Ik probeer mijn ogen niet open te doen en blijf snurken. Ik hoor hem zachtjes lachen en dan ineens hangt hij boven op me.

"Open your eyes." Fluistert hij in mijn oor. Ik probeer mijn glimlach te verbergen en hou mijn ogen gesloten.

"Baby. Open your eyes." Zijn stem klinkt wat serieuzer en ik doe mijn ogen open.

"Eindelijk. Nu zie ik weer je mooie ogen." Hij komt dichterbij en drukt zijn lippen op de mijne. Ik glimlach en hou zijn nek vast en druk hem zachtjes tegen me aan. Ik vergeet alles om ons heen. Ik vergeet dat mijn kind dood is gegaan. Ik vergeet dat Samuel nog gevangen zit. Ik vergeet dat Samuel weer weg moet... Ik trek me terug en kijk weg.

"Wat is er?" Vraagt hij en laat mijn hoofd omdraaien, zodat ik recht in zijn mooie blauwe ogen kan kijken.

"Sam.. Je moet weer terug." Ik hoor hem zuchten en staat van het bed op en gaat naast het bed staan.

"Dat weet ik, maar ik kan nu toch genieten van de tijd die we nog hebben." Zegt hij bot en kijkt me strak in mijn ogen aan.

"Sorry... ik..." Stammel ik en kijk naar mijn handen. Goed gedaan Sophia. Jullie moment verpesten en hem terug in de realiteit halen..

"Ik ga." Hij loopt naar de deur en draait zich om en kijkt me even aan. Alsof hij wilt dat ik hem tegen hou... Hij kijkt weer weg en loopt dan de deur uit. Ik zucht gefrustreerd en verstop mijn gezicht in de kussens en slaak een zachte gil... Ik verpest alles weer...

----

Na drie dagen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en sindsdien heb ik ook niks meer gehoord van Samuel... Zelfs niet van Mason. Ik hoorde niks van niemand... Nu sta ik hier weer in mijn pak, om weer te gaan werken en ik hoop dat ik Samuel zie.

Ik loop de ingang in van Eichen House en schrik even als ik zie wie in het midden vast gebonden is aan palen. Samuel... Een man pakt een zweep en slaat hem hard. Dan volgen er nog meer... en meer... en meer...

"STOP!" Schreeuw ik in paniek. Ik weet niet wat ze er van gaan denken, maar dit kan ik niet aanzien.. Samuel die geslagen wordt... Mijn Samuel...

"Dit is zijn straf. U moet naar achteren." Zegt de man en slaat Samuel nog een keer.

"Nee Meneer stop. Dit is genoeg geweest!" Roep ik in paniek en hou zijn hand vast, in hoop dat ie Samuel niet meer slaat. Hij trekt zijn hand los.

"Dame. Ga aan het werk. Ik doe gewoon mijn werk." Sist hij kwaad.

"S-Sophia ga gewoon. Draai je niet om..." Zegt Samuel zachtjes en kreunt dan weer van de pijn, als tie een klap krijgt. Tranen branden in mijn ogen. Ik kan niks zeggen. Zodra ik zeg dat ik gevoelens heb voor Samuel, dan wordt ik ontslagen of nog veel erger... Ik slik en loop naar binnen en hoor Samuel telkens schreeuwen... Ik knijp mijn ogen dicht en stap naar binnen.

Als ik de cellen in loop, wordt ik vast gehouden bij mijn arm door dezelfde vrouw die mij vertelde dat Samuel op mij wachtte.

"Vertouw niemand hier." Zegt ze en maakt der ogen groot, waardoor ik een beetje bang wordt.

"Vertrouw niemand!" Roept ze en begint me te trekken. Ik trek mijn hand los, waardoor ik hard tegen de muur aan knal. Ik haal sneller adem en kijk de vrouw geschrokken aan. Waarom waarschuwt ze me altijd?