Psychotic || Samuel Leijten

Hoofdstuk 6

"Sophia? Sophia word wakker." Hoor ik een vage stem zeggen. Ik open mijn ogen en kijk recht in de ogen van Stephanie. Hebben ze me weg gehaald bij Samuel? Ik voel de pijn in mijn hele lichaam en ik zucht.

"Waar ben ik?" Vraag ik en zie dat ik een bed lig. Im ben waarschijnlijk flauw gevallen, nadat Samuel me heeft mishandeld.

"Eichen House. Samuel heeft je nogal pijn gedaan, waardoor je gewond bent geraakt. Hij heeft zijn straf gehad en zit nu weer gevangen in zijn cel." Zegt Stephanie en ik knik.

"Straf?" Vraag ik verbaasd. Ze knikt. Wat bedoelen ze met straf? Ik bedoel...

"Ja.. straf.. Hij heeft 100 zweepslagen gekregen, omdat hij je pijn heeft gedaan en vanavond mag hij niet eten." Zegt ze en ze blijkt zeer blij te zijn. 100 zweepslagen? Dat gaat te ver.. Hij is een mens en krijgt ook pijn en 100 zweepslagen, omg.. en hij kan ook niet vanavond eten, dat is te weg. Ik weet niet eens waarom ik samuel zit te verdedigen, maar dit gaat te ver.

"Sorry, maar ik ga hem wel zijn eten naar hem toe brengen, dit gaat te ver." Zeg ik en sta op. Meteen grijp ik naar mijn hoofd. Ik voel me duizelig en ik weet niet wat ik moet doen..

"Hey, doe rustig aan. Je hebt nog al flinke klappen gehad." Zegt Stephanie en ik haal mijn schouders op. Ik wil niet dat Samuel gaat denken dat ik zwak ben, ik ga hem laten zien hoe verkeerd hij over mij zit. Ik ben sterker dan zijn andere verpleegsters.

"Hij moet zien dat ik anders ben dan de andere verpleegster die hem verzorgde." Zeg ik eerlijk tegen Stephanie en voordat ze me tegen kan houden of iets kan zeggen loop ik weg. Ik loop naar de kantine en pak een dienblad met eten erop en loop naar Samuel's cel. Ik denk dat hij het niet verdient, maar 1oo zweepslagen waren wel genoeg, denk ik.

"Mevrouw. Hij mag geen eten." Zegt een bewaker die voor zijn cel staat. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem kwaad aan. Ik ben zijn verpleegster, niet hij.

"Ik ben zijn verpleegster, niet jij. Je kan gaan of ik laat Everdeen weten dat je een van de patiënten laat verhongeren." Zeg ik en loop Samuel's cel in. Ik breek als ik hem uitgeput op de bed zie liggen en zijn wonden zie. Het bloed stroomt nog steeds over zijn lichaam. Paar tranen gaan langs mijn wang. Dit is mijn schuld, maar ook de zijne. Hij heeft zichzelf aangedaan.

"Samuel?" Vraag ik en meteen kijkt hij me aan. Ik denk niet dat hij me hier had verwacht.

"Je eten." Zeg ik en kijk hem even aan en kijk dan weg.

"IK HOEF HET NIET." Schreeuwt hij kwaad. Ik deins geschrokken achteruit en laat het dienblad uit mijn handen vallen. De tranen beginnen snellen te stromen. Waarom huil ik nou? Huil ik om Samuel? Waarom? Hij is een klootzak. Ik had niet moeten komen en hem laten verhongeren.

"Je mag gaan." Zegt Samuel. Ik doe niks en blijf staan. Hij is nog steeds een complete klootzak.

"Hoorde je me niet?" Vraagt Samuel. Ik kijk hem voorzichtig aan en zie dan de wonden op zijn gezicht. Mijn onderlip trilt. Ik loop naar hem toe en ga op zijn bed zitten en kijk hem aan. Ik laat mijn hand over zijn wond gaan. Hij trekt een pijnlijke gezicht maar zegt niks en verwachtte dit al helemaal niet.

"Het spijt me." Zegt Samuel. Ik kijk hem met wijde ogen aan, zo verbaasd. Hij zei sorry tegen mij, dit verwachtte ik dan weer niet.

"Het spijt mij ook." Zeg ik en kijk hem aan, het spijt me voor zijn wonden, de pijn die door hem heen gaat nu.

"Doe je t-shirt is uit." Zeg ik. Samuel kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik wil niet zijn wilde gedachten weten. Hij denkt waarschijnlijk dat ik iets anders bedoel..

"Niet verkeerd denken. Ik wil je wonden verzorgen." Zeg ik snel als ik zie dat Samuel begint te grijnzen. Hij knikt en trekt zijn T-shirt uit. Wauw, hij heeft een sixpack. Ik slik en kijk snel weg en pak een zalfje uit mijn zak. Ik smeer het zalfje op Samuel's rug en ik voel dat Samuel ontspant.

"Doet het al minder pijn?" Vraag ik voorzichtig. Met een ruk draait Samuel zich om en pak het zalfje uit mijn handen en drukt me tegen de muur aan. Ik kijk hem geschrokken aan, hoeveelste keer is dit dat Samuel dit deed?

"Ik denk dat ik je pijn heb gedaan." Zegt hij en kijkt naar mijn keel. Je ziet inderdaad nog de hand afdrukken van Samuel. Ik slik en knik. Hij glimlacht naar me en smeert het zalfje op mijn nek. Ik doe mijn ogen dicht. Ik hou ervan als Samuel me aanraakt op deze manier. De manier waarop ik het ook leuk vind. Niet de manier waarop hij mij dwingt. Als hij klaar is kijkt hij me aan. Ik kijk hem aan en ga wat dichter tegen hem aan staan. Ik leg mijn hand achter zijn achterhoofd en duw zijn hoofd naar de mijne toe en zoen hem. Dit voelt zo goed. Het is zelfs beter dan de zoenen die ik ooit van Scott heb gehad. Shit. Scott....