"Misschien had je toch naar Samuel moeten luisteren." Hij grijnst en loopt een rondje om me heen, wat me heel erg nerveus maakt. Ik kijk hem bang aan en klem mijn handen om mijn buik.
"Dat gaat je baby niet beschermen Schat." Hij lacht ineens heel hard en knuffelt me.
"Babe ik doe jouw en mijn baby niks aan." En knuffelt me steviger.
"Je liet me schrikken Scott." Zeg ik zachtjes en sla mijn handen om zijn nek. Ik voel dat hij glimlacht.
"Sorry." Ineens hoor ik een harde knal. Ik schrik en kijk die richting op. Mason staat er. Mason. De Mason die Samuel hielp.
"Sophia. Ga daar weg." Zegt Mason. Ik kijk hem verward aan en dan naar Scott en dan pas begrijp ik het. Hij heeft een mes in zijn handen. Hij grijnst me aan en duwt de mes recht in mijn buik.
"Dacht je nou echt dat ik je leuk vond?" Hij steekt de mes dieper in mijn buik en lacht.
"Dacht je nou echt dat ik een kind wou?!" Hij steek de mes dieper en dieper tot dat Mason hem van me af duwt. Ik hap naar adem en leg mijn handen op mijn buik en de tranen stromen over mijn wangen.
"I cant lose it..." Is het laatste wat ik zei voordat ik zwarte vlekken voor mijn ogen kreeg en weg viel.
SAMUEL'S POV
Ik kan me niet meer hier in houden. Ik moet naar Sophia. Mason heeft ook niks doorgegeven. Hij moest me allang al gebeld hebben. Ik heb stiekem hier een mobiel heen gesmokkeld en de camera's in mijn kamer doen het niet. Niemand van ons is hier schuldig. We hebben nooit iets gedaan. We zijn beschuldigd en hier vast gezet. De schuld was van... Ik hoor gekraak en zie dat mijn kamer deur open gaat en verbaast blijf ik staan. Scott?
"Ah Samuel." Zegt Scott en loopt een rondje langs me heen en houdt een mes omhoog met bloed erop. Ik kijk hem kwaad aan.
"Ja Samuel. Ik heb jouw Sophia neergestoken en raad is. Het kindje bestaat binnenkort niet meer." Ik loop op hem af en hou zijn kraag vast.
"Samuel je moet juist blij zijn. Zou jij voor het kind willen zorgen die van mij en Sophia is?" Hij lacht. Hij probeert je gewoon te testen Samuel.
"Nee. Een kind is een kind." Ik pak hem bij zijn keel vast en knijp erin. Hij kleurt helemaal blauw/paars en dan laat ik hem los.
"Als mijn Sophia iets ook overkomt dan ben je niet van mijn af. Ik zal je opzoeken en je zo lang bang maken tot dat je jezelf aan mij opgeeft." Zeg ik dreigend. Hij lacht hard en klopt op mijn schouder.
"Beste vriend. Ze zat al geen adem meer te halen." Ik vergoot mijn ogen en ren mijn cel uit. Ik ren van de trappen naar beneden en zie der liggen. Mason zit te bellen. Waarschijnlijk een ambulance want ik hoor de sirenes al. Ik loop snel naar Sophia en pak der hand stevig vast.
"Sophia kom op. Doe je ogen open." De tranen vallen op der gezicht. Ze is zo mooi... Zo onschuldig... Ze had hier niks mee te maken... Ze kon een leuk leven hebben...
"Sophia kom op. Je moet wakker worden." Ik druk der steviger tegen me aan en dan hoor ik de persool van Eichen House roepen en schreeuwen. Shit nee ze hebben in de gaten dat ik niet meer in mijn cel zit. De alarm gaat af en alles wordt gesloten. De ramen en de deuren. Ik pak Sophia stevig vast en dan pakt iemand me stevig vast en trekt me naar achteren. Ik probeer uit zijn grip te komen maar het lukt me niet.
"SOPHIA WORDT WAKKER!"
"SOPHIA JE KAN ME NIET ALLEEN LATEN IK HOU VAN JE!" Ik voel dat iemand het infuus in mijn nek spuit en ik val met een grote klap op de grond en zie Sophia nog wazig.
"Sophia..." Mijn ogen zien zwarte vlekken en dan heb ik de kracht niet meer en doe mijn ogen dicht.....
JE LEEST
Psychotic || Samuel Leijten
Fanfiction''Hij heeft zijn moeder en zussen open gesneden en hun organen opgehangen op een waslijn..'' Zegt Stephanie. Ik kijk haar geschrokken aan. Welke monster zou dat zijn eigen familie aan doen? ''Waarom zou hij zijn eigen familie kwaad doen?'' Vraag ik...
