Psychotic || Samuel Leijten

Hoofdstuk 2

"Je hoeft niet bang te zijn, Sophia. Hij kan je nu helemaal niks aan doen, als je je infuus bij je hebt mag je het in hun spuiten, maar alleen als ze je in gevaar brengen." Zegt Stephanie en ik knik en voel me zelf wat rustiger worden. Ik weet niet hoe ik dit ga doen. Ik ben zo bang.

"Wat moet ik nu doen?" Vraag ik zelfverzekerd, dan ik eigenlijk ben. Ik wil niet overkomen als een 'Zwakke verpleegster.' Ik weet wat er nu gaat aankomen, ik moet naar Samuel gaan of ik wil of niet. Deze baan is de ergste fout die ik ooit in mijn leven heb gemaakt..

"Het is tijd voor hun ontbijt, dus moet je het toe brengen naar Samuel." Zegt ze en ik knik dan Stephanie en ik lopen naar de keuken, waar ook een kantine is. Waarschijnlijk eten sommige mensen hier. Stephanie geeft me een dienblad met eten er op en pakt zelf ook een op en samen lopen we weer naar de cellen.

"Sophia, onthoud dat je altijd je infuus bij je moet hebben en zodra je denkt dat de situatie te gevaarlijk is, mag je het gebruiken." Zegt ze en ik knik weer. Ik kan amper wat zeggen, ik heb helemaal geen ervaring mee gehad. Stephanie geeft me mijn kaart.

"Dit is je persoonlijke kaart, waarmee je elke deur hier kan openen. Haal het veilig opgeborgen, want als iemand het ook pakt kunnen ze ontsnappen." Legt ze uit en ik knik.

"Veel geluk met je eerste dag." Zegt ze en glimlacht naar me en loopt daarna weg.

"Dank je wel." Moppel ik en ik weet zeker dat ze me niet heeft gehoord. Ik loop naar Samuel zijn cel. Ik maak de cel open en loop naar binnen. Hij kijkt niet op om te kijken wie er naar binnen komt, wat me nog meer bang maakt. Waarschijnlijk had hij het al verwacht dat ik zal komen..

"Je eten." Zeg ik snel en ik wil mijzelf een klap geven in mijn gezicht. Ik moet juist zelfverzekerd overkomen en hier zit ik als een klein bang meisje naar hem te kijken en laat hem al merken dat ik bang ben. Er ontsnapt een klein lach uit zijn mond wat rillingen over mijn hele lichaam geeft en kijkt me speels aan.

"Ben jij nu de nieuwe die ze als een slachttoffer gebruiken?" Vraagt hij lachend. Wat bedoeld hij ermee met slachttoffer? Hij laat zijn ogen over mijn lichaam glijden.

"Wat?" Vraag ik verbaasd. Wie denkt hij wel niet dat ie is? Ik ben niet bang van hem en zodra hij opstaat hap ik naar adem. Ik ben bang van hem, heel erg bang. Hij loopt naar me toe en ik sta hem aan te kijken. Ik ben bevroren, ik kan mijzelf er niet aan toe brengen om te bewegen.

"Je weet toch? Elke verpleger of verpleegster die mij behandeld, pleegt zelfmoord na 2 weken." Zegt hij grinnikend. Ik kijk hem geschrokken aan. Hoe kan hij dit grappig vinden?

"Verwacht niet dat ik dat ga doen." Zeg ik bot en kijk hem recht in zijn ogen aan. Hij staart mij aan en ik probeer zo zelfverzekerd over te komen als ik kan. Hij heeft mooie blauwe ogen en zijn blonde haren vallen voor zijn voorhoofd wat hem heel knap laat uit zien. Hij ziet er ook niet zo oud uit. Ik denk dat hij 19 is. Sophia, als je niet oplet word je nog vermoord laat mij onderbewustzijn mij herinneren. Ik ga hem laten zien, hoe ik nog na 4 weken nog ben.

"Weet je wat mijn top 3 was? Een verpleger stak zich zelf net zo lang neer tot dat je zijn darmen zag. Een andere verpleegster liet zich van deze gebouw vallen en haar hoofd was helemaal kapot en de laatste was ook een verpleegster en zij heeft haar keel doorgesneden. Ja die is niet zo spectaculair maar wel vet gaaf." Zegt Samuel. Mijn mond valt open. Hij praat erover alsof het normaal is. Hij praat er zo makkelijk over en ik kan geen ene emotie dan blijheid van zijn gezicht uitdrukking lezen. Ik kijk hem verbaasd aan en frons mijn wenkbrauwen.

"Wen er maar aan dat deze verpleegster geen zelfmoord pleegt na 4 weken alleen omdat ze jou moets behandelen. Geloof me maar je gaat me vaker zien." Kaats ik geïrriteerd terug. Hij begint zachtjes te lachen waardoor er rillingen over mijn rug gaan. Hij maakt me bang. En niet zo'n beetje ook maar heel erg.

"Weet je waarom ze zelfmoord pleegde?" Vraagt hij terwijl hij naar mij kijkt. Zijn ogen staan koud en emotieloos waardoor er weer rillingen over mijn rug gaan. Hij zet een stap dichterbij, waardoor ik een stap naar achteren zet en zo beland ik met mijn rug tegen de muur aan. Hij leunt met zijn ene hand tegen de muur en met de andere streelt hij mijn wang. Ik sluit mijn ogen dicht en kijk hem daarna weer aan.

"Omdat ze gek van me werden." Fluistert hij in mijn oor. Ik zeg niks, ik doe niks, ik staar alleen maar diep in zijn ogen.

"Weetje wat ik altijd bij de vrouwen deed?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Ik ging ze verleiden." Zegt hij en kijkt me recht in mijn ogen aan. Mijn hart hoor je letterlijk kloppen omdat ik zo bang ben. Hij plaats zijn lippen op mijn nek en zuigt eraan en ik probeer hem eerst weg te duwen waardoor hij mijn handen benden vast houdt. Snel herinner ik me dat ik een infuus heb en pak ik het uit mijn broekzak en steek het in zijn arm en spuit het infuus erin. Hier door zakt Samuel in een en meteen ren ik naar de deur en kijk via de glazenraam naar hem. Hij begint te lachen en kijkt me aan.

"Je bent van mij." Zegt hij en met die woorden wijst haar naar mijn nek en sluit zijn ogen. Mijn handen gaan snel naar mijn nek en als ik het aan raak voel ik een brandende gevoel, een zuigzoen. Als dit zijn manier is om mij bang te maken, moet hij blijven doorgaan, want dit maakt me niet bang maar laat me zien hoe zwak hij.