Independent girl

06. Prezent.

Takie uroku Bronxu.

Wchodząc do centrum handlowego westchnęłam na widok tych wszystkich pięknych wystaw. Zaczęłam zwiedzać kolejne sklepy szukając czegoś odpowiedniego dla babci. Po dwóch godzinach wyszłam z dwoma książkami z antykwariatu, błękitnym, zapinanym sweterkiem w delikatne wzory i zestawem do szydełkowania. Trafiłam na przeceny, więc nie wydałam więcej niż trzydzieści dolarów.

Zadowolona z zakupów ruszyłam na pieszo do domu starców. Od centrum handlowego to jakieś piętnaści minut pieszo, więc uznałam, że taki spacer dobrze mi zrobi.

Mike: Odpisał, że mu pasuje.

Odczytałam wiadomość na telefonie. Mike'owi chodziło o wiadomość od Biebera, więc nie odpisywałam mu nic. Nie zadał żadnego konkretnego pytania, tylko suchą wiadomość, a tracenie pieniędzy na głupie ok nie miało dla mnie sensu.

- Dzień dobry – przywitałam się z dojrzałą, czarnoskórą kobietą, która siedziała przy biurku, zaraz obok wejścia w domu starców.

- Twoja babcia strasznie za tobą tęskniła – puściła do mnie oczko. Kojarzyła mnie pewnie dlatego, że jadaczka mojej ukochanej babuni nigdy się nie zamyka.

Zaśmiałam się i ruszyłam dobrze znanym mi korytarzem. Zapukałam w jasne drzwi, a kiedy usłyszałam głośne „proszę" weszłam do środka.

Babcia siedziała tyłem do drzwi i wyglądała przez okno. Uśmiechnęłam się na widok Mary opartej o parapet. To było zdecydowanie jedno z jej najbardziej lubianych zajęć.

- Cześć babciu – mimowolnie się zaśmiałam. Staruszka energicznie się obróciła i niemal do mnie podbiegła. Objęła moją twarz dłońmi i ucałowała oba policzki przynajmniej po trzy razy. Mocno się do niej przytuliłam i pocałowałam w czoło.

- Dziecinko nie widziałam cię wieki – powiedziała, kiedy w końcu mnie puściła. Złapała mnie za rękę i posadziła na fotelu obok stolika. Od razu zaczęła przygotowywać dla mnie jakiś poczęstunek i herbatę, nawet nie pytając o zdanie.

Po chwili przede mną stał talerzyk z rogalikiem przekrojonym na pół i posmarowanym truskawkowym dżemem oraz kilka ciasteczek. Babcia usiadła po drugiej stronie ze swoją herbatą i ponagliła mnie ruchem dłoni abym zaczęła jeść.

- Mam dla ciebie prezent – ugryzłam dla własnego bezpieczeństwa rogalik.

Ta kobieta ma potrzebę nakarmienia całego świata.

- Dla mnie? – spojrzała na mnie zaskoczona. Pokiwałam energicznie głową i położyłam przed nią papierową torbę. – Nie mogę tego przyjąć – powiedziała stanowczo. – Oszczędzasz na samej sobie.

- Dostałam wynagrodzenie za ostatnio rozwiązaną sprawę. Bez problemu opłaciłam wszystkie rachunki, nawet pozwoliłam sobie na wolne w przyszłym tygodniu – uśmiechnęłam się delikatnie i posunęłam torbę w kierunku babci. – Otwórz – staruszka spojrzała się na mnie zmieszana.

- Otworzę jak to wszystko zjesz.

Jak najszybciej zjadłam rogala i ciasteczka popijając to wszystko malinową herbatą. Poparzyłam swój język, ale naprawdę nie mogłam się doczekać reakcji babci. Mary patrzyła się na mnie z satysfakcją i co chwila zerkała na papierową torbę. Widziałam podekscytowanie w jej oczach.

- No już, otwieraj – ponagliłam ją. Wstała i niemal z namaszczeniem zaczęła wyciągać kolejne rzeczy. Najpierw dokładnie obejrzała książki, potem zestaw do szydełkowania, a na końcu sweter, który szybko na siebie zarzuciła.

- Będzie idealny na wiosnę do kościoła – klasnęła w dłonie na co zachichotałam. Podeszłam do niej i przytuliłam się do jej pleców.

- Kocham cię babciu, wiesz?