[A/N Ik zit het verhaal te herschrijven! Ik was namelijk best jong wanneer ik het online had geplaatst en de manier hoe ik alles zat te beschrijven vond ik niet goed, dus wilde ik het herschrijven, waardoor ik misschien sommige hoofdstukken wat langer maak!]
Ik loop over straat op weg naar Eichen House, de plek waar ik als een verpleegster ga werken. De Eichen House is een plek voor criminelen met een geestelijke beperking, als in iemand pijn doen en er van genieten. Ja... Ik ga rond zulke mensen nu werken. Na een tijdje lopen kom ik aan bij de poort van Eichen House.
"Mevrouw uw ID?" Vraagt de man beleefd, die ik aan neem om de beveiliger van de poort te zijn. Ik hand hem mijn ID en na een tijdje kijken naar mijn ID, laat hij me naar binnen lopen. Al snel zie ik een mooie veld in het midden van het gebouw en de poort. In het veld is een fontein omgeringd met mooie gelkleurde bloemtjes. Het is prachtig, tot nu toe lijkt het niet eng als ik het had verwacht. Ik maak mij weg toe naar het gebouw en loop naar binnen en zie ik al snel een balie en loop ik er naar toe.
"Hallo meneer, ik ben Sophia Young en vandaag is het mijn eerste dag, hier in het Eichen House als een verpleegster." Zeg ik beleefd. De man kijkt me aan zonder ene emotie te laten zie, wat me nogal ongemakkelijk laat voelen. Wat is er mis met deze man?
"De brief." Zegt hij en staart me aan en ik snap niet wat hij eigenlijk bedoeld. Ik heb zoveel brieven ontvangen van Eichen House. Hij moet een beetje meer specifiek zijn.
"Welke brief?" Vraag ik aan hem en ik kan zien dat hij met elke second geïrriteerd raakt.
"De brief waarop staat dat je specifiek bent aangenomen voor deze baan als een verpleegster, idioot." Snauwt hij geïrriteerd. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en voordat ik wat wil zeggen beslis ik om stil te zijn. Het is mijn eerste dag en een slechte indrum maken met een ongestelde man is niet goed. Ik haal zuchtend de brief uit mijn tas en geef het aan hem. Hij leest de brief door en staat op.
"Loop met me mee." Commandeerd hij me en zet zijn kaart tegen een apparaat aan waardoor je geklik hoort en de deur open gaan. We lopen naar binnen en klopt op de deur, wanneer hij een vrouw "Binnen." Hoort zeggen loopt hij met mij samen naar binnen waar ik een mevrouw op haar stoel zie zitten.
"Mevrouw Everdeen. Dit is Sophia Young." Zegt de man beleefd, hoe kan hij nu zo beleefd zijn voor haar ogen en zo onbeleefd bij mij. Ik zeg niks en loop een stukje naar voren en glimlach zwakjes naar de mevrouw die voor me zit in een stoel.
"Hallo, Sophia Young. Ik ben Melody Everdeen. De eigenaar van Eichen House." Zegt ze met een glimlach. De man loopt weg en doet de deur achter ons dicht. Ze geeft mee een indruk dat ze veel aardiger is dan de man die ik net heb ontmoet.
"Kom zitten Sophia." Zegt Mevrouw Everdeen. Ik knik en ga op de stoel zitten die tegen over de bureau staat. Heel ongemakkelijk kijk ik haar aan, niet wetend wat ik moet doen of zeggen, of verwachten.
"Je krijgt vandaag een rondleiding door het hele gebouw heen, zodat je weet waar je terrecht kan komen wanneer je iets nodig hebt of iets kan vinden. Je werkt de eerste een week samen met een andere verpleegster, die hier wat langer werkt om je te laten zien hoe alles werkt." Zegt ze en ik knik en blijf aandachtig te luisteren naar haar.
"De verpleegster die je gaat helpen deze komende week is, Stephanie Swan. Ik zal haar even roepen." Zegt ze. Ze pakt een soort microfoon en drukt op het knopje waardoor er een rood lampje schijnt.
"Mevrouw Swan. Meld u bij Mevrouw Everdeen." Zegt haar stem en daarna legt ze de microfoon weg en zet het uit. Na een tijdje word er geklopt op de deur en een meisje met mooi blond haar komt naar binnen gelopen.
"U wilde me zien." Zegt ze beleefd. Mevrouw Everdeen knikt.
"Het is vandaag de eerste dag van Sophia Young en ik hoopte dat je haar 1 week kon helpen en vandaag een rondleiding kon geven." Zegt Mevrouw Everdeen. Ze knikt en kijkt naar me en glimlacht dan. Hopelijk is ze aardig en kunnen we het snel met elkaar opschieten.
"Nou dan zie ik je morgen weer of als je vragen hebt ben je altijd hier welkom." Zegt Mevrouw Everdeen en schudt mijn hand. Ik glimlach naar haar en knik en loop dan met Stephanie mee.
"Mijn naam is Stephanie en jij dus Sophia." Zegt ze. Ik knik. Ik weet niet echt hoe ik haar nog moet beschrijven.
"Ik ben blij dat er eindelijk een meisje van mijn leeftijd ook hier komt werken. Ik heb altijd mannen of vrouwen van 40 om me heen terwijl ik 19 ben." Zegt ze. Ik glimlach naar haar en ben eigenlijk wel blij dat er iemand hier is die me kan begrijpen.
"Ja , ik ook. Ik ben nu nog 18, maar ik word binnenkort 19." Zeg ik. Ze glimlacht.
"Kom dan laat ik je de cellen zien. Everdeen vind het niet leuk als we gaan praten in plaats van werken." Zegt ze. Ik knik en we lopen naar de cellen. Er staan allemaal namen bij hun cellen. Een vrouw schreeuwt naar me en schud hevig haar hoofd. Ze pakt me bij mijn hand vast en trekt naar zich toe. Ik hap naar adem en schrik en weet niet hoe ik mijzelf terug moet trekken.
"Hij wacht op je." Fluistert ze in mijn oor. Stephanie geeft haar een infuus waardoor ze een beetje slaperig word en me los laat. Wie bedoelde ze met hij? Wie wacht op mij? Zonder wat te vragen aan Stephanie loop ik snel met Stephanie mee.
"Je moet voor Samuel Leijten zorgen. Als in zijn medicatie, eten en zijn kleren brengen." Zegt ze. Ik kijk haar verbaasd aan en vraag me af waarom hij vast zit.
"Waarom zit hij vast?" Vraag ik en kijk haar aandachtig aan. Stephanie's gezicht uitdrukking veranderd blij naar bang, wat mij nog meer bang maakt.
''Hij heeft zijn moeder en zussen open gesneden en hun organen opgehangen op een waslijn..'' Zegt Stephanie. Ik kijk haar geschrokken aan. Welke monster zou dat zijn eigen familie aan doen?
''Waarom zou hij zijn eigen familie kwaad doen?'' Vraag ik geschrokken en om eerlijk te zijn kan ik het bijna niet geloven.
''De artsen vroegen aan hem waarom hij het deed en hij antwoorde met 'Als mensen mij irriteren zijn ze dood' Hij heeft geen reden nodig om je te vermoorden, als hij je niet mag ben je als goed al dood.'' Zegt Stephanie en ik hap naar adem. Voor wat heb ik deze baan aangenomen?
"Ik ben een verpleegster, dus hoef ik niet alleen voor Samuel te zorgen?" Vraag ik in paniek. Stephanie lacht door mijn snelle en bange reactie. Als zij in mijn schoenen zat, was ze zeker nog banger geweest dan mij.
"Maar je bent zijn persoonlijke verpleegster, dus moet je ook het meeste voor Samuel zorgen, De Samuel Leijten." Zegt ze en ik kijk haar angstig aan. Als hij werkelijk zo gevaarlijk is, dan wil ik niet om hem heen werken.
_
Hey schatjes! Dit is het eerste hoofdstuk van Psychotic, hopelijk vonden jullie het leuk! :)
Vote, comment and follow <3
KissesFromZayn <3
YOU ARE READING
Psychotic || Samuel Leijten
Fanfiction''Hij heeft zijn moeder en zussen open gesneden en hun organen opgehangen op een waslijn..'' Zegt Stephanie. Ik kijk haar geschrokken aan. Welke monster zou dat zijn eigen familie aan doen? ''Waarom zou hij zijn eigen familie kwaad doen?'' Vraag ik...
