My two dads

Hoofdstuk 24

POV Roos
Midden in de nacht word ik wakker. Ashton ligt naast me, hij slaapt. Door het gordijntje komt een beetje licht van de maan de bunk in. Ik kijk naar de mooie jongen die naast me ligt. Zijn ademhaling is rustig en zijn arm ligt om me heen geslagen. Dit is de eerste keer dat ik samen met Ashton in één bed lig. Het kriebelt in mijn buik. Hij is gewoon stiekem bij me komen liggen. Voorzichtig probeer ik me weer tegen hem aan te nestelen. Ik hoor gemompel en daarna gaan zijn ogen open. 'Sorry ik wilde je niet wakker maken' fluisterde ik. 'Wat is er?' vraagt hij. 'Niks, het is alleen...' hij kijkt me vragend aan. 'Ik vind het gewoon fijn om bij je te zijn' zeg ik dan. Hij glimlacht. Hij opent zijn armen zodat ik in zijn armen kan komen liggen. Luisterend naar zijn langzame ademhaling val ik daarna weer in slaap. Lang slaap ik niet. Ik weet niet wat het is. Ik zit toch nog steeds een beetje in de knoop met Harry en Louis. Ik klim over Ashton heen de bunk uit. Hij draait een beetje maar gelukkig wordt hij niet wakker. Ik loop langs de andere bunks naar de grote bank. Ik zie het gordijntje van Julia een beetje open staan en hoor gesnik. Ik schuif het gordijntje een beetje opzij. Julia ligt met haar rug naar me toe. Haar schouders schokken een beetje. 'Julia?' ze draait zich om. 'Wat is er?' vraag ik als ik haar betraande gezicht zie. 'Niks. Ik heb gewoon een beetje heimwee denk ik' ik leg mijn hand op haar schouder. 'Je hoeft je niet te schamen. Iedereen heeft daar weleens last van. Ook de jongens hier' ze glimlacht lichtjes. 'Probeer maar wat te slapen' zeg ik 'welterusten Roos' en dan schuif ik het gordijntje weer dicht. Ik loop naar de bank en ga er op zitten. Mijn knieën trek ik omhoog en sla mijn armen er omheen. Zachtjes neurie ik een liedje. Ik kan niet slapen, gelukkig zijn we morgen vrij.

POV Luke
Het concert was echt geweldig deze avond. Vanavond vertrekken we naar Duitsland met de tourbus. Ashton had me verteld dat Roos en Julia ook met ons mee zouden gaan. Ik loop de bus binnen en zie dat ik de eerste ben. Ik ga op de grote bank zitten en kijk wat op twitter. Een paar tweets beantwoord ik en daarna berg ik mijn telefoon weer op. Ik zie door het raam dat Roos aangelopen komt met een meisje, ik denk Julia. Vandaag was een hectische dag. Roos was weg. Dat is waar iedereen het over had. Geen geld, geen telefoon, niks had ze bij. Ashton heeft de hele dag lang lopen stressen. Michael heeft hem op een gegeven moment maar meegenomen voor een wandeling want het kon gewoon niet meer. Gelukkig was hij daarna weer een beetje rustiger. We konden hem daarna ook zeggen dat ze terug zou komen. Hij is echt zo verliefd, eigenlijk stiekem wel schattig. Ik heb hem nog nooit zo z'n best zien doen voor een meisje, en alleen al hoe hij naar haar kijkt. Maar Roos ook hoor. Ze kan haar ogen niet van hem af houden. Ik hoor gelach en daarna verschijnen de twee meiden om de hoek vandaan. Roos stelt Julia aan me voor. Vervolgens loopt ze weer weg en gaat Julia langs me zitten. 'Hoe ging het vanavond?' vroeg Julia. 'Deze avond was vet. Goede sfeer, goed publiek, het ging gewoon allemaal goed' zeg ik met een glimlach. 'Ben je een fan?' vraag ik 'Ik was een fan van one direction' 'was?' 'Het is gezakt sinds ik vandaag Roos heb ontmoet. Dan besef je eigenlijk pas dat jullie ook gewoon mensen zijn en niet meer of niet minder. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Iedereen maakt het allemaal zo groot op social media. Het meeste klopt wel maar soms wordt er zo overdreven op dingen gereageerd. Maar de muziek vind ik wel echt heel goed. Stiekem kan ik niet wachten om ze te ontmoeten maar ik zal niet keihard gaan gillen ofzo.' Ik knik. Ze glimlacht maar kijkt een beetje onzeker. 'Maar ik vind het wel een beetje vreemd. Alles zo snel in een keer. Ineens zit ik naast de Luke Hemmings' ik lach. 'Hey ik ben ook maar een mens' ze knikt. 'Je hebt gelijk. Maar ik vind het nog steeds spannend' zegt ze zachtjes. 'Voor mij hoef je niet bang te zijn. Ik vind het alleen maar leuk dat het zo goed klikt tussen jou en Roos. Nu heeft ze een meisje waarmee ze alles kan bespreken. Fijn dat je kort meegaat' een mooie glimlach verschijnt op haar gezicht.

Het is al midden in de nacht als ik iemand door de bus hoor lopen. Ik steek mijn hoofd uit mijn bunk en zie Roos bij Julia staan. Ze fluisteren dus ik kan het niet verstaan. Daarna loopt ze door naar de grote bank achter in de bus en schuift ze de schuifdeur, die de twee ruimtes met elkaar verbindt, dicht. De bus trilt door het rijden en ik kan niet meer slapen. Ik pak mijn telefoon en stop mijn oortjes in mijn oren. Muziek maakt me altijd lekker rustig. Na een tijdje stap ik ook uit de bunk. Ik kijk loop naar de ruimte met de bank en zie dat Roos in slaap gevallen is. Zachtjes verlaat ik de ruimte weer zodat ik haar niet wakker maak. Als ik terug naar mijn bunk wil lopen. Hoor ik iemand huilen. In eerste instantie weet ik niet waar het geluid vandaan komt maar dan weet ik het zeker, het komt uit Julia's bunk. Was Roos daarom ook bij haar? 'Julia?' vraag ik zachtjes? Ineens stopt het gehuil. 'Julia?' vraag ik nogmaals. Ze reageert niet dus ik schuif het gordijntje open. Julia kijkt me met een betraand gezicht aan. 'Wat is er?' zeg ik. 'Niks' en ze draait om. 'Kan ik iets voor je doen?' vraag ik, wetend dat er toch iets is. Een snik verlaat haar mond. 'Julia?' 'Ik heb heimwee' zegt ze dan maar ze blijft met haar rug naar me toe liggen. 'Maar daar kun je toch helemaal niks aan doen. Het is niet erg.' Ze draait zich om. 'Kan ik iets voor je doen om het minder te maken?' ze schud nee. Met mijn duim veeg ik de tranen van haar wangen. 'Ga maar lekker slapen. Als er iets is,  ik ben er voor je' 'Bedankt Luke'.