My two dads

Hoofdstuk 67

POV Ashton
'Dat was mooi' zegt Calum als ik stop met spelen. 'Ik weet niet man. Het is ook wel een beetje te, vind je niet?' vraag ik. 'Nee, totaal niet' reageert Luke. 'Ik had ook nog deze bedacht' zeg ik en begin opnieuw met spelen. 'Het is net als de vorige maar dan anders' leg ik uit. De jongens knikken. 'Als je nou deze versie combineert met de bastonen van Calum?' vraagt Michael. Luke kijkt bedenkelijk. Calum en ik spelen het opnieuw en het klinkt goed, echt heel goed. Beide jongens kijken ons enthousiast aan. 'Dat je het toch steeds weer aan elkaar weet te koppelen Mike' zegt Luke en geeft hem een duwtje. Michael haalt zijn schouders op alsof het niets is. 'Doe nog eens' zegt Luke en we beginnen weer met spelen. 'No matter where I go, I'm always gonna want you back. No matter how long you're gone, I'm always gonna want you back. I know you know I will never get over you. No matter where I go, I'm always gonna want you back. Want you back' zingt hij nu. Ik stop met spelen. 'Sorry Ash, ik weet dat het jouw tekst is maar het past zo goed' zegt hij me. Ik slik mijn tranen weg. Eigenlijk was het ook wel heel mooi zoals hij het hierbij zong. Zelf zou ik het toch nooit kunnen zingen, veel te emotioneel. Tenminste voor nu. 'Het is niet over tussen jou en Roos' zegt Calum dan. 'Dat weet ik. Toen ik dit schreef voelde dat wel zo' leg ik uit. 'Het is mooi zoals Luke het hierbij zingt. Ik vind dat we het moeten doen' zeg ik de jongens. Ze kijken me enthousiast aan en Michael pakt meteen zijn gitaar erbij. Luke kijkt me bemoedigend aan en ik geef hem een glimlach terug.

POV Louis
Voorzichtig wurm ik me om Harry heen uit onze bunk. Het was midden in de nacht en we gingen met de bus naar de volgende locatie. Ik kon niet slapen en had dorst. Zachtjes duw ik de deur tussen het slaapgedeelte en de rest van de bus open. Verbaasd kijk ik naar Liam die al op de bank zat. 'Kan je niet slapen?' vraagt hij me. Ik schud mijn hoofd. 'Welkom bij de club' zegt hij en nodigt me uit op de bank. 'Waarom kan je niet slapen?' vraagt hij vervolgens. Ik haal mijn schouders op. 'Zit met Roos in mijn hoofd' zeg ik hem dan. 'Problemen?' 'Nee dat niet. Ik mis haar gewoon en wilde dat even niet met Harry bespreken' 'Mist hij haar meer?' Ik knik bevestigend. 'Nou ja meer' neem ik een soort van mijn antwoord terug. 'We missen haar allebei even veel maar Harry heeft er meer last van'. Liam knikt begrijpend. 'Heeft ze het leuk daar?' vraagt hij vervolgens. 'Ik hoor alleen maar positieve dingen en leuke activiteiten. Misschien houdt ze zich ook wel groot tegenover ons maar ik maak me zeker geen zorgen om haar' 'Ook niet na al dat gedoe met Ashton?' Ik haal mijn hand twijfelend door mijn haar. 'Ja dat is er flink in gehakt. Daar zal ze wel verdriet om hebben maar dat zal ze zelf moeten doen. Ik wil haar daar niet al te veel in beïnvloeden maar als ze wil praten is ze altijd welkom'. 'Sinds Roos ben je zo wijs geworden. Die ondeugende Louis waarmee je kan dollen is er nog steeds maar daarnaast staat er een volwassen man met een dochter die zo anders in het leven is gaan staan' zegt Liam dan. Ik glimlach om zijn wijze woorden. 'Ook hoe zorgzaam je bent voor Harry, jullie liefde spat er af. Daarnaast heb je ook nog eens tijd om mijn beste vriend te zijn' eindigt hij. 'Thanks Liam. Laten we het nu weer over voetbal hebben want anders gaan we hier dadelijk nog zitten janken' lach ik hem toe. Zijn woorden zijn mooi en om ze zo van je beste vriend te horen is bijzonder. We hebben nog eens oogcontact en daarmee bevestigen we deze vriendschap nog eens.

POV Roos
Ik zak op mijn knieën en leg de bloemen voor me neer. 'Dag mama' zeg ik zacht. Haar graf lag er nog steeds mooi bij en ik had de plantjes water gegeven. Ik voelde totaal geen verdriet, alleen maar blijdschap. Blij om haar weer te kunnen bezoeken en even tegen haar te praten hier. Het laatste jaar had ik mijn verdriet kunnen verwerken en het een plekje kunnen geven. Als ik er om wil huilen kan ik altijd huilen en als ik er gewoon bij stil wil staan kan ik dat ook zonder huilen. 'Dat is lang geleden hè' en ik wrijf wat los zand van haar steen af. Met mijn vingers volg ik de lijnen van de letters die er op gedrukt staan. 'Ik ben lang niet in Londen geweest. De jongens laten me alle plekken van de wereld zien en daar ben ik ze enorm dankbaar voor.' De wind waait door mijn haren heen en ik stop een paar lokken achter mijn oor. 'Ik heb mijn oma opgezocht en ze had alleen maar mooie woorden over je te vertellen. Een tijdje terug heb ik ook..' ik blijf even stil omdat ik me had voorgenomen om hem zo nooit te noemen. 'Kennis gemaakt met mijn vader. Helaas was het geen leuke kennismaking maar daar hoef ik me nu geen zorgen meer om te maken' ga ik verder. Voor me op de bloemen land een vlinder. Ik krijg kippenvel en voel de tranen in mijn ogen springen. Een teken dat ze weet dat ik er ben en dat ze luistert naar wat ik haar allemaal te vertellen heb. 'Hopelijk kom ik ook nog een keer met Ashton. Hij is mijn vriend maar we hebben op dit moment een beetje ruzie. Ook hij heeft me zo veel gegeven afgelopen jaar'. Ik veeg de tranen van mijn wangen. 'Misschien neem ik Julia ook wel een keer mee. Dat is mijn beste vriendin en die heb ik stiekem een beetje aan jou te denken mama. Zonder jouw brief had ik haar nooit ontmoet'. Ik glimlach door mijn tranen heen. Nadat ik haar nog veel meer dingen heb verteld besluit ik om nog even te blijven zitten. Er hing een ontspannen rust die ik met geen woord kon omschrijven.

POV Luke
Ik word wakker van een geluid dat ik niet helemaal kan plaatsen. Als ik mijn ogen open besef ik dat we vannacht in de tourbus waren. Het zachte getril dat de bus heeft als we rijden vond ik altijd aangenaam voelen. Opnieuw hoor ik het geluid waar ik wakker van was geworden. Ik steek mijn hoofd door de gordijnen heen om de andere bunks te controleren. Als ik zeker weet waar het geluid vandaan komt stap ik uit mijn bed. Langzaam laat ik me zakken zodat Calum, die onder me slaapt, niet wakker wordt. Vervolgens loop ik voorbij de bunks van Michael en Ashton naar Julia. 'Juul' fluister ik en zak door mijn knieën omdat ze in een van de onderste bunks ligt. Ik schuif het gordijntje open en kijk recht in haar betraande gezicht. Snel probeert ze als een gek haar tranen weg te vegen maar ik pak haar handen vast. Het was net zoals de allereerste nacht dat ze hier in de bus sliep. 'Heb je heimwee?' vraag ik haar. Ze haalt haar schouders op maar begint ook weer harder te huilen. Ik twijfel geen seconde en kruip bij haar in de bunk. Ze schrikt er niet van en dat laat me op mijn gemak voelen. Ik trek wat aan de dekens zodat ik er ook onder kan en open dan mijn armen. Julia komt tegen me aanliggen en legt haar hoofd op mijn borst. Zachtjes wrijf ik mijn hand over haar rug heen in de hoop dat ze wat kalmeert. 'Wat is er?' vraag ik als ze niet meer zo van stuur is. 'Ik weet het even niet. Ik mis Roos, ik voel me alleen, ik moet heel erg wennen dat we nu weer in de bus slapen en misschien heb ik ook wel heimwee' 'Hoezo voel je je alleen?' vraag ik haar bezorgd. 'Hier in de bunk voelt het echt heel afgelegen, alsof je de enige op de wereld bent.' 'Nu ben je niet meer alleen' zeg ik en druk een kus op haar kruin. 'Je mag me altijd wakker maken hè' zeg ik haar. 'Jij hebt je rust ook hard nodig' zegt ze en kriebelt even met haar hand over mijn blote borst heen. 'Ik lig tien keer liever hier met jou dan daar alleen in mijn eigen bunk' maar sla een hand voor mijn mond als ik het gezegd heb. Ik had haar al veel vaker willen vragen om samen te slapen maar was steeds bang dat het veel te snel zou zijn. Gelukkig antwoord ze met een giechel dus wist ik dat het goed zat. 'Bedankt Luke' zegt ze zacht. 'Geen dank, ik ben graag bij je' zeg ik en trek haar nog dichter tegen me aan. Ze komt een beetje overeind en drukt dan haar lippen op die van mij. Ik kus haar zacht terug en we nestelen ons nog eens lekker tegen elkaar aan. 'Probeer nu maar lekker te slapen' zeg ik haar dan. 

-------------------------------------------------------

Weer een nieuwe hoofstuk speciaal voor jullie. Laat maar weten wat jullie ervan vinden! Xx