Love me harder

42. Privacy is welkom

#Jayden
Met een lach storm ik de trap af naar beneden, een lach die ik te danken heb aan Olivia. Gisteravond heb ik de hele tijd aan haar gedacht. Het voelt zo goed om te weten dat ik haar straks weer zie. "Lekker geslapen Doornroosje?" hoor ik Alex geïrriteerd met een ochtendhumeur grommen, omdat ik zo hard de trap afstorm. "Fantastisch." zeg ik overdreven vrolijk, gewoon om Alex meer te irriteren. Het werk duidelijk, want hij gaat zuchtend verder met zijn cornflakes. Met een grijns ga ik aan tafel zitten bij mijn vrienden, achter een bord die al klaarstaat. "Moet ik nog vragen naar die veel te grote lach op je gezicht of is het wat ik denk?" vraagt Jason, die tegenover me zit, blij voor me. "Zoals gewoonlijk, er is maar een meisje die mij zo kan laten lachen." zeg ik blij. Jason geeft me een glimlach, het doet me goed om te weten dat hij blij voor me is. "Wat heb ik gemist?" vraagt Alex met een volle mond muslie. Jason en ik barsten in het lachen uit. "Wat?" vraagt hij onwetend, wat ons alleen maar harder laat lachen. "Teveel mijn vriend, ik zal je wel bijpraten op de weg naar school." zegt Jason lachend, terwijl hij zijn bord in de vaatwasser legt. Snel prop ik het laatste stukje brood in mijn mond en zet mijn bord ook in de vaatwasser. Ik achtervolg Jason naar de voordeur waar ik mijn schoenen aantrek, Alex doet hetzelfde. "Maar hoe zit het dan tussen Olivia en jou?" zegt Alex voor we de deur uit zijn. Ik moet lachen en Jason word aardig geïrriteerd. "Het is Olivia, het is nooit iemand anders geweest dan Olivia." zegt Jason overduidelijk naar Alex. Alex lijkt het te begrijpen, maar vraagt dan na een tijdje behoed "En Drake dan?". Het valt even stil tot ik nogal moeilijk zeg "Hij is vreemdgegaan.". Alex lijkt erg boos en geïrriteerd en Jason gepijnigd. "Ik had die eikel nog zo gewaarschuwd." zegt hij knarsetandend tegen zichzelf. Met een vragende blik kijk ik hem, Alex begrijpt het en zegt "Om een lang verhaal koet te maken, Olivia en Conzuela hebben we ergens afgezet en kwamen elkaar daar tegen. Toen ze weg waren maakte ik hem duidelijk dat als hij Olivia pijn zou doen hij niet alleen met jou te maken zou hebben, maar ook met mij en Jason." terwijl we de lift in stappen. Ik ben er even stil van, het is gewoon ongelofelijk dat mijn vrienden achter me stonden ondanks wat ik ze heb aangedaan. Het is ook ongelofelijk dat die eikel er toch voor heeft gekozen om Olivia pijn te doen. Boos maar ook kalm loop ik de lift uit, de garage op, gevolgd door mijn vrienden. Een grijns verschijnt er op mijn gezicht, over enkele minuten zie ik Olivia weer.
*Op school
We parkeren onze motoren voor de school, wanneer ik mijn helm af heb speurt ik gelijk de school rond. Op een paar verliefde blikken in de gangen na, zie ik helemaal niks. Waar kan Olivia zijn? Ik ben de hele school rondgelopen, 2 keer. Ik weet dat ik toch al best vroeg ben, maar het is niet de bedoeling om die tijd te besteden aan het zoeken van Olivia dan echt met haar te zijn. Zo in de war loop ik de kantine door, voor de tweede keer. Vlug loop ik langs een groep kinderen, wanneer ik hen voorbij ben hoor ik Jason mijn naam roepen. Met een snelle beweging draai ik me om, ik ben al geïrriteerd dat ik Olivia niet kan vinden en nu word ik ook nog eens gestopt. "Waar ga je heen?" vraagt hij lachend, de tafel waaraan hij zit lacht mee. Wanneer ik hen beter bekijk, vervaagt alles zoals gewoonlijk bij het zien van een persoon. Olivia kijkt me lachend aan, mijn blik verzacht gelijk bij het zien van haar lach. Met een glimlach loop ik op Jason, Aiden, Brady, Ethan, Ryan, Brianna en Olivia af. Wanneer ik wil zitten, ga ik precies tussen Aiden en Olivia zitten. Aan de andere kant van Olivia zit Brianna me met een grijns aan te kijken. Veel aandacht geef ik haar niet, ik richt me gelijk op Olivia. WAUW, nu ik haar echt bekijk moet ik eerlijk toegeven: ZE ZIET ER FAN-TAS-TISCH UIT. Ze ziet er altijd fantastisch uit, maar haar kledingstyle is duidelijk veranderd. Eerst droeg ze "normale" kleding, maar nu ziet ze er echt uit als een soort fashionblogger ofzo. Ik kijk haar lachend aan, ongelofelijk dat ik het voor elkaar heb gekregen om haar eindelijk naast me te hebben. "Is er iets?" vraagt ze me lachend. Een mondhoek gaat omhoog wanneer ik zeg "Nee.". Ze kijkt me indringend aan en vraagt dan "Waarom kijk je dan zo?" op een fluistertoon, zodat alleen ik het hoor. "Je ziet er elke keer mooier uit in het echt dan mijn gedachte. Elke keer verbaas ik me weer over je schoonheid." fluister ik in haar oor. Ze bijt blozend op haar lip, terwijl ze naar de grond kijkt. "Niet wegkijken, altijd als je dat doet wil ik wakkerschudden  en je voor de spiegel zetten tot je toegeeft hoe mooi je bent." zeg ik lachen, maar ook menend, terwijl ik haar bij haar kin pak zodat ze me aankijkt. Wat heb ik een spijt dat ik dat gedaan heb, ik heb het mezelf moeilijk gemaakt door haar niet te zoenen. We blijven elkaar even lachend aankijken, haar kuiltjes en mooie ogen saboteren mijn hele plan. Wat heb ik mezelf aangedaan, dit is gewoon marteling. Fijn voor mij dat er een grote klap onze aandacht neemt. Iedereen kijkt waar de geluidsbron vandaan komt. Mijn blik eindigt bij de grote kantinedeuren. In de deuropening staat Larissa in de armen van.......Drake. Met een grijns speurt Drake de kantine af, zijn blik stopt bij onze tafel. Hij doet dit duidelijk om Olivia pijn te doen, net als Larissa die mij grijnzend aankijkt. Bloedlink kijk ik Drake aan, hoe kan hij Olivia zoiets aandoen. Vlug kijk ik naar Olivia die emotieloos naar de 2 in de deuropening staan kijkt. Wonderbaarlijk dat ze zich koest kan houden in zulke omstandigheden. Ze wend haar blik af van Drake en kijkt weer naar de personen die aan dezelfde tafel als wij zitten. Iedereen heeft nauwlettend elke beweging van Olivia gevolgd. Iedereen voelt zich duidelijk ongemakkelijk of is bang voor er komen gaat. Jason bepaalt de stilte te breken door  "Wat een rotstreek." te mompelen. Hij heeft gelijk, dit is een rotstreek. Ik let op Olivia's gezichtsuitdrukking, ZE LACHT?! Hoe kan ze lachen? Waarschijnlijk heeft ze mijn verbaasde staar gemerkt, want ze zegt "Maak je maar geen zorgen om mij, ik ben blij dat ik normaal met je kan praten zonder dat Larissa wat over me heen gooit." legt ze lachend uit. Haar lach is erg besmettelijk, want de hele tafel begint te lachen, ik in het bijzonder. Is Olivia echt blij dat ze met mij kan praten in het openbaar? Lang denk ik er niet over na, want de bel gaat. Iedereen staat op en pakt zijn tas van de grond, onder andere Olivia. DAMN, Olivia ziet er super goed uit nu ze is opgestaan. Haar outfit is goed gezien, net als de vormen van haar prachtige lichaam. Ze heeft haar kleding goed uitgezocht, want haar litteken vat niet op. Vlug haal ik mezelf uit gedachtes en houd op met staren, ik pak ook mijn rugtas en sla hem over een schouder. Vlug geef ik Drake een blik, ik weet zeker dat hij spijt heeft dat hij haar kwijt is. En ja hoor, ik heb gelijk. Ongeloofwaardig en met open mond staart hij naar Olivia, ik neem het hem niet kwalijk want ze ziet er echt fantastisch uit. Misschien iets te fantastisch, een gevoel van jaloezie en angst borrelt in me op. Wat nou als een of andere gast haar aanspreekt en haar uit vraagt? Die gedachte helpt niet, de jaloezie word alleen maar groter, gelukkig voor mij helpt Olivia even. Met een lach op haar gezicht kijkt ze me aan "Kom je?" vraagt ze lief. Ik knik en ga met een grijns naast haar lopen. Wanneer we beginnen met lopen zie ik Drake ons vernietigende blikken toewerpen, het liefst zou ik mijn tong uitsteken maar dat doe ik niet. Drake kan niet lang nadenken want Larissa trekt hem in een tongzoen, eentje waarbij je weg kijkt omdat het een marteling voor je ogen is. Olivia loopt langs hen heen, zonder ze ook maar een enkele blik of woord te gunnen. Larissa daarin tegen zoent Drake harder bij het voorbij zien komen van Olivia en mij. Ik geef haar geen schrijntje aandacht, want Olivia is de enige waar ik oog voor heb. Gezamenlijk lopen we met de hele groep, waarmee we net aan tafel waren, de gangen door. Elke gang verliezen we een paar personen tot Olivia en ik als enige overblijven. Ik ken de dagen uit me hoofd wanneer ik Olivia tegenkom in de gangen of als ze les heeft naast het lokaal van de mijne. Bij haar lokaal stoppen we, ze kijkt me even aan en krijgt gelijk een lach op haar gezicht wanneer we oogcontact hebben. "Zie ik je zo in de pauze?" vraagt ze lief. Met een lach antwoord ik haar teug "Kan niet wachten.". Ze neemt dat als genoeg antwoord en draait zich om richting haar klaslokaal, nadat ze me een lach als antwoord heeft gegeven.