The Frostfire Prince

||50|| Nieuwe Plannen

Ash slikte en het onweer in zijn ogen barstte los, toen hij de betekenis van Sages woorden begreep.

''Hij heeft verloren en zal vertrekken uit Ossa en daarbij alles vernietigen.''

Elys was gespannen en haar hart klopte zo snel dat ze geloofde dat het de stilte die op hun schouders drukte doorbrak. Het gebons dreunde in haar oren en ze vroeg zich af of Eroh zoiets echt zou doen. Zou heel heel Ossa vernietigen totdat er niets meer van over was, alleen omdat hij verloren had? Een deel van haar wilde het niet geloven.

''Dan hebben we geen tijd te verliezen,'' constateerde Lila.

Sages blik schoot naar de aardestuurder en zijn ogen gleden over haar heen, op zoek naar een teken van sarcasme.

''Ga je mee?'' wist hij uit te brengen. ''Ik dacht dat je Mae, nou ja ... niet echt mocht?''

Lila tuitte haar lippen iets en sloeg haar armen verdedigend over elkaar heen. ''Ja, maar dat betekent niet dat ik haar dood wens of wil dat ze haar thuis verliest.''

Een glimlach doorbrak Sages vermoeide gezicht. Hij keek Lila aan alsof ze hem het meest fantastische cadeau van de wereld had gegeven en ze streek onwennig een krul uit haar gezicht. Schaduwen kronkelden in haar ogen en een onuitgesproken verlangen bleef gevangen onder haar huid.

Elys beet op haar lip. Ze begreep Sages blijheid, maar het was geen gevoel dat ze zich op dit moment kon verloorloven. Zorgen bewolkten haar geest, maakten de wereld een donkerder plaats.

''Gaat het?'' Ash' warme hand vouwde zich om die van haar. Zijn huid was zacht, iets wat ze ook had opgemerkt toen hij haar hand had vastgepakt in het woud bij Elodir toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet.

''Nee,'' zei ze, ''niet echt.''

Ze keek Ash strak aan en de woorden stroomden vanzelf uit haar mond. 

''Je bent ineengestort, Ash. Je kunt niet ontkennen dat het gevecht te zwaar was. Je bent ernstig verzwakt en moet rust houden. En hetzelfde geldt voor Sage.''

Haar blik gleed naar de groenogige luchtstuurder die haar verrast aankeek.

''Je bent bijna doodgegaan. De wond is dan wel geheeld, maar je moet nog steeds rust houden.''

Elys slikte voordat ze een van haar grootste angsten uitsprak. ''Wat als we in Ossa aankomen en we moeten vechten tegen Eroh?''

''Ik denk dat hij al uit Ossa is vertrokken,'' antwoordde Sage als de optimist die hij was.

''Maar dat weet je niet zeker,'' kaatste ze terug terwijl ze nadruk probeerde te leggen op haar woorden. ''We kunnen niet met z'n vieren op tegen Eroh en zijn leger, ook al zijn ze verzwakt. We moeten nadenken en een goed, waterdicht plan bedenken. Anders is deze reddingsactie eerder een zelfmoordmissie.''

''Daar hebben we geen tijd voor,'' zei Lila. ''Elke seconde kan Mae's laatste zijn en elke seconde verliezen we waardevolle informatie.'' 

Drie paar ogen keken haar hoopvol aan. Elys wist dat Ash, Sage en Lila naar Ossa zouden gaan, met of zonder haar. Ze kon hen niet achterlaten, vooral Ash en Sage niet gezien hun huidige toestand. En toen had ze haar beslissing gemaakt, maar ze was niet blij. 

''Oké,'' gaf ze toe met een zucht. ''Dan vertrekken we onmiddellijk.''

''Vertrekken? Waarheen?" schelde Rae's stem door de lucht. De houten stok van de oude hogepriesteres tikte op de vloer en volgde het ritme van haar snelle stappen.

''Moeder,'' begon Iana, terwijl haar bruine ogen zich vernauwden, ''niet zo opdringerig. Het zijn onze zaken niet''

Iana's grijsblonde krullen golfden om haar hoofd toen ze Elys, Ash, Sage en Lila een voor een verontschuldigend aankeek.