The Frostfire Prince

||33|| De Geestenziener

Hij balde zijn vuisten en haalde diep adem. ''Het waren allemaal leugens. Ze zijn niet mijn familie. Niet meer.''

Elys, Ash en Lila wisselden geschrokken blikken uit. Elys was verbaasd om Sage zo te zien. Hij was niet iemand die zijn emoties graag deelde met anderen. Hij propte het allemaal op totdat het zo'n chaos werd in zijn binnenste dat alles er in één keer uit kwam. Dat was iets waar ze wel was achtergekomen in de tijd dat ze hem kende. Het verdriet van Sage, vermengd met brandende woede en stekende pijn, maakte dat Elys een brok in haar keel kreeg. Ze wilde hem troosten en geruststellen, zeggen dat alles snel goed kwam, maar ze wilde niet liegen. 

''Wat is er gebeurd?'' vroeg Ash. Zijn ogen rustten op zijn beste vriend die nu in elkaar gedoken op de grond zat, zijn gezicht in zijn handen die omringd werden door zijn gouden krullen.

Sage keek op en veegde hardhandig de enkele tranen weg die uit zijn ogen wisten te ontsnappen. Hij haalde een verfrommeld stuk perkament uit zijn tas en gaf het aan Ash.

''Ik vond dit per toeval toen mam―ik bedoel Dalinde―me vroeg te helpen zoeken naar haar verloren oorbellen. Ik las het en begreep het niet. Ze nam me in haar armen en huilend, met mijn zogenaamde vader aan haar zij, vertelde ze hoe ik te vondeling was gelegd en ze sindsdien voor me hebben gezorgd. Mijn hele leven was een leugen en als ik die brief niet had gevonden, was ik er misschien wel nooit achtergekomen.''

Sage's lip trilde en hij liet zijn hoofd weer in zijn handen zakken. Lila knielde naast hem en wreef geruststellend over zijn rug en schokkende schouders. 

Elys kon alleen maar met medelijden toekijken. Haar blik gleed naar Ash die fronsend het stuk perkament las. Ze ging naast hem staan. 

''Wat staat erin?''

Ash staarde even voor zich uit en haalde zijn hand door zijn haar. Ze merkte op hoe zijn ogen zich vulden met medelijden. 

''Lees het zelf maar,'' zuchtte hij en hij gaf haar het stuk perkament. ''Ik ga proberen Sage te troosten.''

Elys knikte. Nieuwsgierig nam ze het perkament aan en razendsnel liet ze haar blik over de zinnen vliegen. Elke letter was gehaast en slordig geschreven in koningsblauwe inkt, alsof de schrijver trillende handen had gehad. Het perkament was iets vergeeld door ouderdom en voelde broos aan tegen haar vingers.

''Best vinder, 

Ik ben door mijn meester opgedragen deze pasgeboren baby te laten verdwijnen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dit prachtige kind als een onwaardig dier te laten sterven op straat. 

Elk kind verdient een leven, verdient liefde en een zorgeloze jeugd. Als ik dit kind had kunnen opvoeden had ik het gedaan, maar mijn meester zou erachter komen. 

Daarom leg ik deze baby te vondeling bij de zigeuners, omdat ik weet dat jullie hem een warm huis vol liefde zullen geven, iets wat zijn ouders niet willen of kunnen doen. 

Ik ben geïnstrueerd met niemand te praten over dit kind en zijn bestaan, te doen alsof ik niets weet en ik zal gehoorzamen, zoals het mijn positie betaamd.

Er is echter één ding dat ik kwijt wil. Zijn moeder heeft hem de naam Sagrino Guthrir Bemnryn Canrun gegeven. 

Ik wens u en het kind het allerbeste.''

Elys' adem stokte en al haar aderen en bloed, leken te veranderen in ijs. Afschuw nestelde zich in haar lichaam, zodat ze nauwelijks kon bewegen. haar ledematen waren ijskoud, alsof alle liefde en hoop uit haar verdwenen was. Met alle wilskracht die ze over had bewoog ze zich met loden ledematen naar Sage, Lila en Ash. Ze overhandigde Lila de brief―die gretig begon te lezen―en knielde. Haar hand sloot zich om die van Sage en ze kneep zacht. Ze kon geen woorden vinden die uitdrukten wat ze wilde zeggen.