The Frostfire Prince

||26|| De Verdwenen Kroonprins

De luchtstuurder wierp zijn vriend een smekende blik. Sage richtte zich tot Mae. 

''Wat is dit?'' vroeg hij, zijn stem niet meer dan tere bloemblaadjes. ''Wat heb je gedaan, Mae?''

Het gevoel van verraad sijpelde door in zijn stem. 

De koningin van Lyun boog haar hoofd, beschaamd, en keek naar haar handen van porselein die ineengestrengeld waren. 

''Het spijt me,'' fluisterde ze. Haar ijsblauwe ogen ontmoetten die van Sage. Elys kon zien dat Mae vocht om haar tranen binnen te houden; haar ogen werden rood. ''Ik had geen keus.''

Haar blik schoot naar Eroh, bang en voorzichtig. De prins zuchtte geërgerd. 

''Alsjeblieft zeg. Je moet nooit sorry zeggen, want je hebt nooit ongelijk. Je bent de koningin. Gedraag je daar ook naar.''

Mae dook half ineen, als een vogeltje met gebroken vleugels, maar haar blik was zo hard als graniet. ''Alleen omdat ik gedwongen werd doordat mijn ouders plotseling ernstig ziek zijn geworden,'' kaatste ze terug. 

Eroh trok een wenkbrauw op en keek lichtelijk geamuseerd neer op de koningin. ''Geef je mij nu de schuld van de ziekte van heer Arron en vrouwe Bronwen?''

Hij boog zich over haar heen, zijn ogen smeulende kooltjes, en siste: ''Ik had je hoger ingeschat, kituná. Vergeet niet dat ik de enige ben die ze kan genezen. Als je slim bent, hou je je mond en volbreng je jouw deel van de deal.''

Vol afschuw keek Elys naar prins Eroh die moest grijnzen toen één enkele traan als een kleine parel over Mae's huid rolde. De koningin slikte en balde haar vuisten. ''Ik heb me aan mijn deel gehouden. Nu is het jouw beurt. Genees mijn ouders. Nu,'' wist ze uit te brengen. Haar stem trilde.

De prins negeerde haar woorden en streek met zijn vinger langs Mae's wang. Hij veegde de traan achteloos weg. ''Denk je dat je mij zomaar kunt commanderen? Je bent zo ontzettend zwak, zo naïef. Je bent het niet waard om koningin te zijn.''

''En jij zeker wel?'' zei Sage terwijl zijn ogen furieus opvlamden. Hij krulde zijn vingers en in de kamer begon lucht langzaam te stromen.

Eroh zei enkel terwijl hij naar Sage's handen wees: ''Ik zou dat niet doen als ik jou was, íto-kéria. Tenzij je ter plekke geëlektrocuteerd wil worden natuurlijk. Ik zou het met genoegen doen.''

Sage balde zijn vuisten en liet zijn schouders toen zakken. Het werd windstil. 

''Wat wil je?'' snauwde Ash naar de prins. Zijn gezicht had alle kleur verloren en hij leek alleen overeind gehouden te worden door de pure haat en woede die te zien was in zijn ogen. De schitterende zilverwitte sterren in zijn ogen waren verdwenen, alsof al het licht in hem was uitgedoofd. Zijn armen trilden bijna onder het gewicht van zijn zwaard dat hij al vanaf het begin op prins Eroh had gericht. 

De gouden ogen van de prins leken haast te gloeien toen hij zich tot Ash richtte. 

''Wat ik wil? Ik wil je hart eruit rukken en zien hoe bloed je kleding en huid rood verft. Ik wil zien hoe het levenslicht je ogen verlaat en je adem stopt. Ik wil zien hoe je leven wordt beëindigd door mijn handen, langzaam en pijnlijk. Maar eerst ga ik ervoor zorgen dat je lijdt. Ik zal de weinigen die je liefhebben één voor één voor je ogen vermoorden, zodat je voelt wat je mij hebt aangedaan. Ik zal wraak nemen voor Vye.''

De prins glimlachte nu, verraderlijk en vredig. Hij stapte dichterbij en duwde Ash' zwaard opzij met een vinger. Elys kon de kracht die van hem afstraalde bijna voelen in haar botten.

''En daarna, als je gebroken bent, zal ik ingaan op je smeekbedes en je doden.''

Prins Eroh stopte met praten en dat was het moment dat Elys overmand werd door angst. Het raasde als een rivier door haar lichaam heen, kolkte door haar aderen en bevroor haar ledematen. De prins was kalm en leek op het eerste gezicht charmant, knap zelfs, maar onder die schijn moest wel een gruwelijk monster schuilen als hij zonder knipperen, zonder enige emotie te vertonen, zulke woorden kon uitspreken.